Categorie: JAZZ, MUZIEK, WERELDMUZIEK
Woensdag 16 December 2015 at 5:07 pm
Sprankelende fado van Cuca Roseta in de North Sea Jazz Club
Tekst: Rik van Boeckel met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
De jonge Portugese fadozangeres toerde onlangs door Nederland en België ter promotie van haar nieuwe derde album Riû. Ze sloot haar tournee af met een prachtig concert in de North Sea Jazz Club in Amsterdam. Ze zong niet alleen fado’s van Riû maar ook van haar vorige albums Raiz en A Mais Rara Verdade.
Cuca Roseta begon haar optreden met Rua do Capelão van haar eerste album A Mais Rara Verdade; dit lied staat in een nieuwe versie onder de titel Rua da Oracão op Riû. Begeleid door Pedro Viana (Portugese gitaar), Carlos Garcia (klassieke gitaar), Frederico Gato (bas) en Miroca Paris (percussie) bewees ze al snel dat haar podiumpresentatie veel sterker is geworden. Ze heeft een diep glanzende stem, waarmee ze flink kan uithalen en haar fado sprankelend laat klinken. Ze schrijft veel van haar fado's zelf, die zijn niet alleen triest maar ook fris en kleurrijk zoals É Lisboa a Namorar; dat was het 2e nummer van de set, waarin ze haar stad Lissabon bezingt net als in Lisboa de Agora dat ze schreef samen met Mario Pacheco, de bespeler van de Portugese gitaar en eigenaar van de Clube de Fado in Alfama, Lissabon. Aan Pacheco heeft Cuca veel te danken. Ze begon in de Clube de Fado met het zingen van fado. Hij was haar leermeester en componeerde een aantal fado's voor haar debuut zoals het eerder genoemde É Lisboa a Namorar. En met hem was ze te zien in Carlos Saura’s film Fados.
Cuca wisselde ingetogen nummers af met meer uptempo fado's zoals Fado do Contra en Fado dos Sentidos, mijn favoriet, van haar tweede album Raiz. In deze fado zingt ze dat de mensen ondanks de economische crisis moed moeten houden om door te gaan. In de ingetogen liederen komt de saudade, het gevoel van melancholie, nog het sterkst tot uiting. Op Riû mixt ze nog meer dan voorheen fado met Braziliaanse muziek. Dat deed ze op haar eerste album ook al in Saudades do Brasil em Portugal, waarvan de tekst is geschreven door de Braziliaanse tekstschrijver Vinicius de Moraes. Ze zong dit lied vol passie. En al snel ging het publiek mee in Cuca's fado's. Het publiek dat aan tafel zat en voor het concert gegeten had genoot zichtbaar en hoorbaar. Het was alsof de sfeer van een fado huis in Lissabon werd overgebracht naar Amsterdam.
Ze werd natuurlijk muzikaal ook sterk gedragen door haar fantastische begeleiders, onder wie de Kaapverdische percussionist Miroca Paris die jarenlang met Cesaria Evora en Sara Tavares werkte en ik nu voor het eerst bij Cuca zag. Hij speelde op de cajón en een zelf gebouwde drumset, speelde vooral met brushes en voorzag Cuca's fado's vaak van een subtiele groove zoals in het gevoelige Tanto dat afkomstig is van haar nieuwe album. Van Riû zong ze ook Amor Ladraõ. Over dit album zegt ze in mijn interview met haar in Jazzism (december 2015): "Riû heeft 2 betekenissen. De eerste is rivier. Er zit altijd een element van de natuur in mijn albums. Ik hou van de schoonheid en puurheid van de natuur. De tweede betekenis is lachen. Men denkt dat fado alleen maar triest is. Maar fado kan ook blij en hoopvol zijn. "
Tijdens de vrolijke marcha’s zoals Marcha de Santo Antonio klapte het publiek enthousiast mee. Marcha's, de happy fado's gezongen tijdens feesten in Lissabon, werden ook gezongen door Amália Rodrigues. In Marcha de Esperança (van Raiz), door Cuca zelf geschreven, bracht ze een fraai poëtisch eerbetoon aan Amália wier klassieker Barco Negro ze op subtiele wijze vertolkte. Cuca die na de pauze opkwam in een prachtige lichtblauwe jurk werd voor haar optreden beloond met een staande ovatie en sloot af met de eerste fado die ze zelf schreef voor haar eerste album: Nos Teus Braços; een prachtige fado met veel saudade!!
Reageer hieronder
Geen reacties