Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Vrijdag 08 Juli 2016 at 09:16 am
Gent Jazz 2016 opent op een ideale wijze de 15e editie.
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N&P met fotografie van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
Het is rond de klok van half vijf als Terence Blanchard met zijn E Collective de 15e editie van Gent Jazz aftrapt. Blanchard speelt op de grens van stevig blaaswerk, aangevuld met meesterlijke gitaarsoli van Charles Altura, en uiterst ingetogen, bijna dromerig blazen op zijn trompet. Het lijkt alsof hij de al goed gevulde tent van het hoofdpodium zachtjes in slaap wil wiegen met zijn heerlijke klanken. Toch dut je niet weg bij Blanchard en zijn formatie temeer omdat de nummers niet al te lang duren en het publiek daarop zeer enthousiast reageert. Daarnaast zitten de nummers van Blanchard vol met muzikaal interessante switches. Het concert vliegt voorbij en bij het voorstellen van de bandleden staat Blanchard nog even stil bij de misstanden in de wereld en vooral bij die op grond van discriminatie, die in Amerika, met name onder politiemensen sterk de kop opsteekt, na een instemmend gigantisch applaus speelt hij tenslotte het titelnummer van zijn meest recente album, wat hij met het E Collective heeft opgenomen, “Breathless". Passender kan haast niet.
En onder groot applaus verlaat de band de main stage om hier ruimte te maken voor de Vlaamse Pianist Wout Gooris en zijn trio met als gasten Hayden Chisholm en Erwin Vann beiden op saxofoon. Deze toevoegingen doen het trio een extra glans bieden. Want ondanks het meesterlijke spel van Nathan Wouters op de contrabas en Stijn Cools achter de trommels hebben Vann en Chisholm zoveel te bieden dat het er al naar gelang het concert zich vordert het er steeds meer op gaat lijken dat Gooris en zijn kompanen als begeleidingsbandje voor de twee saxofonisten mochten aanschuiven. Er ontstaat bij tijd en wijle een sax battle die vergelijkbaar is met de duo gitaristen ooit bij de rockformatie Whisbone Ash. Helaas speelt drummer Cools aanvankelijk iets te nadrukkelijk zich naar de voorgrond wat soms zelfs storend overkomt. Echter, enkele steelse blikken onderling, lijken vruchten af te werpen en het wordt een mooie muzikale balans waarbij ook Gooris zelf voldoende van zijn kwaliteit kan laten horen. Helaas schuilt in een aantal stukken wat traagheid, waardoor de aandacht van het publiek lijkt te worden afgeleid, wat zeker niets van de kwaliteit van dit collectief mag zeggen want die staat buiten kijf, en het resultaat is daar ook naar.
Hierna is op het hoofdpodium de beurt aan Saxofonist Kamasi Washington die met zijn 7 musici en 1 vocaliste het geluidsniveau aardig oppept. In met name de New Yorkse Jazzscene is Washington helemaal hip en hot vandaar dat de organisatie van Gent Jazz geen moment twijfel had toen Kamasi en zijn formatie geboekt kon worden. Een zeer terechte keuze want het klinkt werkelijk als een tierelier. Het vonkt en spettert mede dankzij de keyboardman die heel goed heeft gekeken en geluisterd naar George Duke. Heel de approach van Duke lijkt gekopieerd en zelfs muzikaal lijkt het wat identiek. Maar altijd beter goed geleend dan slecht bedacht zeg ik altijd maar weer. Het doet ook in het geheel geen afbreuk aan de sound van Kamasi Washington zijn concert. Wat helaas wel wat storend was is dat de vocaliste in kwestie tot twee maal toe gewoon er helemaal naast zat, zelfs één maal zo vals dat het bijna tenenkrommend was. Gelukkig had zij slechts een kleine bijdrage in dit verder heerlijke concert met waarschijnlijk het hoogtepunt in de prachtig door de lichttechnici uitgelichte drum-battle, die het publiek bijna op de stoelen bracht. Dit concert was niet alleen muzikaal een succes het was eveneens een stukje regelrechte Stage entertainment.
Het slot voor wat betreft het hoofdpodium is voor Ibrahim Maalouf’s formatie met de uitvoering van zijn album “Kalthoum” met een opening die voor mij veel te lang duurde. Oeverloos ouwehoeren is leuk in een interview of een gezellig gesprek maar hoort m.i. niet op het podium thuis. Maar na een solo optreden in de sfeer van zijn thuisland komt dan eindelijk de band op met in de gelederen o.a. Mark Turner op saxofoon en Clarence Penn achter de drums. En direct blijkt dat het publiek volledig in de greep van trompettist Maalouf is. Zijn samenspel met Turner is grandioos en werkt werkelijk als een magneet. De tjokvolle tent puilt uit en tot in de gangpaden stellen mensen zich op om dit mee te kunnen maken. Tijdens dit concert brengt Maalouf een ode aan de Egyptische diva Oum Kalthoum en op ongekende wijze slaagt Maalouf er in de grens tussen westerse en oosterse muziek te kunnen versmelten. Het publiek wordt werkelijk steeds enthousiaster en niet onterecht dit concert is de unieke afsluiting van de eerste festival dag van dit jubileumjaar van Gent Jazz. En we zijn er nog lang niet want met Pat Matheny en Ron Carter, Jill Scott, dEUS, The Flat Earth Society, John Cale e.v.a. in het verschiet gaat dit een gedenkwaardig festival worden, voor nu is de kop er af morgen verder.
Web site: Gentjazz.com
Reageer hieronder
Geen reacties