Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Zondag 10 Juli 2016 at 11:30 am
Vervelende verrassing bij de opening van dag drie van Gent Jazz.
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P. met beeld van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
Direct bij de aankondiging van dag drie van Gent Jazz 2016 zaterdag 9 juli moest de omroeper van dienst bekend maken dat Matthew Halsall in zijn Gondwana Orchestra twee mensen mist die ergens in het buitenland vast zouden zitten op de luchthaven. Of dat inhield dat ze het vliegtuig gemist hadden of dat ze vast zaten achter de douane werd niet verteld maar dit euvel moest wel opgevangen worden. Zowel de saxofonist als de vocalist van deze formatie ontbraken. Nog die middag had trompettist Halsall met de wel aanwezigen een volledig nieuwe set in elkaar gedraaid zodat het gemis niet heel het concert teniet zou doen. En het moet gezegd Halsall heeft dit euvel op perfecte wijze aangepakt. Geen moment heeft ook maar iemand het ontbreken van de twee in het concert opgemerkt. Het geluid van de Gondwana Orchestra is ronduit perfect. Naast de trompettist Halsall klinken verder onder andere drums, piano en harp en maakt de vijf persoons formatie geen enkele indruk de overige twee te missen.
Mede door de dame aan de elektrisch versterkte akoestische harp die net dat geluid toevoegt wat het zo bijzonder maakt. Er ontstaat een geluid dat een mixture is tussen jazz, pop en klassiek en dat maakt het heel bijzonder. Overigens is de opening vanavond aanzienlijk meer ingetogen dan de voorgaande avonden en vanwege een iets latere start ten gevolge van het eerder genoemde euvel is de tent van het hoofdpodium al goed gevuld en buiten op de zonnige terrasjes zitten tallozen te genieten van hun Duveltjes of andere smakelijk versnaperingen. 
Het lijkt er in alles op dat dit wel eens de topavond van het eerste deel van Gent Jazz kan worden want na een heerlijke set van Matthew Halsall en zijn gereduceerde Gondwana Orchestra is het de beurt aan De Dave Harrington Group. Vormde Harrington tot voor kort nog deel uit van het elektro duo Darkside, nu met zijn eigen groep ziet hij meer ruimte tot improvisatie en zijn muzikale voorkeur in de jazzy elektro muziek, In deze set wordt het publiek getrakteerd op een ietwat vreemde stage opstelling met links de gitarist Harrington, rechts de drums en voor de achterwand naast elkaar twee toetsenisten. Zij vormen ook een belangrijke spil in het geluid wat overigens wordt aangevoerd door de gitaarsoli en intermezzo van Harrington. Deze muziek doet mij direct denken aan Tangerine Dream en ook wel wat aan Kraftwerk in de beste periode. Mijn gast deze avond voormalig Gentenaar Sabrina herkent er ook Jean Michel Jarre er in en daar kan ik wel in meegaan. In ieder geval geniet ik volop van dit concert dat eigenlijk meer elektropop is dan Jazz, maar de invloeden zijn wel duidelijk herkenbaar. Er zit veel spanning in de muziek, als je de ogen sluit lijkt het af en toe of je de soundscape van een mysterieuze thriller volgt. Dan weer is het spookachtig en spanning opjagend, in ieder geval is dit een concert waarvoor je naar Gent Jazz komt. Opvallend vond ik ook het subtiele spel van de drummer die continue zorgt voor de ondergrond, de balans in de muziek maar nergens zich naar de voorgrond trommelt. Als dan een van de toetsenisten er een sopraansax bij haalt ontstaat er een cohesie van elektronische muziek met oosterse invloeden. Kortom eerlijk dit concert was heerlijk.
Nu is het wachten op de klapper van vanavond. Waarom dit niet de headliner van dag drie is verbaasde mij al bij het zien van de line up. John Cale mag dan inmiddels 74 jaar oud zijn maar zijn stem heeft nog niets ingeboet, hij loopt wat moeilijk, alsof hij iets aan zijn rechter heup mankeert maar eenmaal staand achter zijn keyboard front stage kijkend naar zijn publiek verschijnt de eerste glimlach en al direct is de sfeer optimaal. Cale heeft een jonge band om zich heen verzameld, het hadden zonen, zo niet kleinzonen kunnen zijn maar ze voelen de muziek van Cale vlekkeloos aan. Vanavond doet Cale een muzikale bloemlezing uit zijn brede oeuvre. Als hij zo bezig is hoor je ook gelijk hoe velen in de pop door Cale beïnvloed zijn, hij lijkt wat op een wat introverte ietwat treurige Bowie maar niets is minder waar. Tijdens de periode dat Cale in de Velvet Underground speelde met onder andere Sterling Morrison, Maureen Tucker, Lou Reed en Nico was hij een regelmatig bezoeker van events in The Factory van Andy Warhol en daar kwam ook Bowie en deze laatstgenoemde werkte ook zeer vaak met Brian Eno, die ooit ook John Cale’s maatje was. Hoe bedoel je kruisbestuiving. Cale speelt onder andere “Hemmingway”, “Sunday Morning”,” Hanky Panky” en Ghost Story. Op het achterdoek zijn lichtbeelden te zien die doen terugdenken aan de vloeistofprojecties uit de Jaren zeventig maar ook aan de kunst van Andy Warhol en als het publiek na een gigantisch applaus Cale en de zijnen nar een kleine anderhalf uur terugroepen voor een toegift speelt hij de Velvet Underground klassieker “I’m waiting for my man”. Hij mag dan 74 zijn maar hij staat er nog steeds en kan zo te horen nog jaren vooruit.
De derde avond kent zijn afsluiting met Max Richter die voor deze avond een strijkersgroep violen en cello meenam om twee van zijn albums te komen spelen. Hij begint met “The Blue Notebooks” met spoken word, jammer dat de lichttechnicus dat ietwat te laat door had, maar ze gaf wel extra dimensie aan de zware en gedragen muziekdelen van dit album. Na een korte pauze wordt album twee Infa gespeeld. Was her eerstgenoemde stuk gebaseerd op de aanval op Irak Infa handelt over de Bommen in Londen enkele jaren geleden De sfeer is vooral heftig, emotionele muziek met zwaar klassieke invloeden waarbij Richter zich regelmatig laat bijstaan door zijn Apple Notebook waarop divers extra geluiden en muziekdelen op worden afgespeeld, daarnaast speelt hij keyboards en aan de vleugel. Het is wonderlijk mooi en indrukwekkend maar m.i. toch iets te slaapverwekkend voor de avondsluiting. Op weg naar mijn hotel moet ik wel wat stevige muziek aanzetten om vooral niet achter het stuur in slaap te vallen, maar Richter heeft wel aangetoond een bijzonder uitvoerend componist te zijn die naast de twee eerder genoemde albums ook veel film- en TV muziek heeft gecomponeerd. Zoals al bij de opening bleek het werd een zeer gedenkwaardige avond met vier absolute toppers op rij.
Reageer hieronder
Geen reacties