Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Zaterdag 13 Augustus 2016 at 09:46 am
Jazz Middelheim 2016 komt direct goed op gang!
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P met beeld van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
In het Antwerpse Park Den Brand is gisteravond de 35e editie van Jazz Middelheim van start gegaan en hoe. Het was direct bij de eerste band al direct raak. Pascal Schumacher, de vibrafonist uit Luxemburg trad aan met zijn vrienden, dezelfde mensen waarmee hij zijn laatste album “Left Tokyo Right” heeft gemaakt. Een album dat gisteravond ook nagenoeg helemaal werd vertolkt, opende hij met “Decoy” waarin op voortreffelijke wijze het thema van “Forbidden Colours” van Ryuichi Sakamoto en David Sylvian, een belangrijke musicscore in de Film Merry X-mas Mr. Lawrence, verwerkt was. De vaste band van Schumacher met pianist Franz von Chossy, bassist Pol Belardi en Jens Duppe achter de drums werd voor dit concert aangevuld met 3 van de vier gasten die op het eerder genoemde album meespeelden te weten; Sylvian Rifflet, Sax en klarinet, Verneri Pohjola, trompet en fluitist Magic Malik. Het werd een zeer succesvol openingsconcert waarbij de tracks ‘Sakura San”, als hommage aan de eigenaresse van de meest exclusieve whiskeybar van Tokyo, “Ichigaya” en het prachtige duet tussen Schumacher en Magic Malik van het Milton Nasciamento nummer “Lilia” tot hoogtepunten van de avond werden gemaakt. Maar ook de titeltrack van het album is een muzikaal juweeltje. Deze Pascal Schumacher ga ik zeker in de gaten houden.
De late middag werd op het hoofdpodium voortgezet door Marcin Wasilewski zijn trio. Met op bas Stawomir Kurkiewicz en drummer Michal Miskiewicz. Hoewel Wasilewski achter de Steinway af en toe als een spast houdingen aannam en in elkaar kruipt alsof niemand hem mag zien, waardoor menigeen denkt een toch ietwat gestoord persoon aan het werk te zien was de muziek van dit trio betoverend. Begon het concert redelijk stevig al snel werd het materiaal veel lyrischer en tegen het einde kreeg je een beetje het idee bij een slaapconcert aanwezig te zijn. Hoewel Wasilewski voortging met wijdse armbewegingen en een apathische blik naar het publiek werd de muziek steeds mooier. De meeste stukken waren, evenals het openingsnummer dat bijna 14 minuten duurde en in drie delen uiteen viel, langdurig en kabbelen schijnbaar rustig voort maar de goede luisteraar hoort de waanzinnig mooie muzikale trucks die Marcin op de vleugel uithaalde. Opvallend is de perfecte wijze waarop de drie leden elkaar aanvoelen, maar ja ze spelen inmiddels ook al meer dan 23 jaar in deze bezetting en dat is duidelijk te horen. Er heerst een perfecte muzikale harmonie die mij in ieder geval heel gelukkig stemde.
Toen was het tijd voor The artist in rescidence, de Israëlische trompettist Avishai Cohen. Ik zag hem eerder spelen, hoewel in een andere bezetting maar ook viel toen al op wat een rijke klankkleur deze man uit zijn hoorn weet te spelen. Gisteravond met zijn kwartet bracht hij in deze stetting zijn meest recente album “Into the silence”, wat hij schreef naar aanleiding van het overlijden van zijn vader. Hoewel gisteravond niet de volgorde van het album werd aangehouden werd wel alles gespeeld. De goede luisteraar hoorde wel iets opmerkelijks. Cohen componeerde dit volledige album aan de vleugel en schreef pas later de trompet partijen. Een kleine bijkomstigheid maar daardoor is op dit album Cohen zijn muziek anders dan anders. Misschien zelfs wel intenser dan tevoren, maar dat heeft natuurlijk ook met achtergrond van dit album te maken. Je hoort in de nummers de band die Avishai met zijn vader had heel duidelijk terug. Mooi, liefdevol en respectvol en dat is te horen in de prachtige tracks. Het werd in ieder geval een heerlijk concert en dat beloofd nog wat voor vanavond en morgen wanneer The artist in rescidence ook nog eens aan de slag gaat met zijn Big Vicious en morgen met een aantal studenten van het Antwerps conservatorium. Ik kijk er met veel verwachting naar uit. 
De eerste avond van deze jubileumeditie werd afgesloten door Ludovico Einaudi met zijn band. Een concert waar ik enorm naar uitkeek. Einaudi is een meester in de minimal music en zo ook weer gisteravond. Maar ik irriteerde mij mateloos aan de opstelling van Einaudi om het gehele concert met zijn rug naar het publiek te spelen. Is er sprake van melaatsheid en durft hij zijn publiek niet onder ogen te komen of zijn de sterallures hem naar het hoofd gestegen. Punt was dat het publiek slechts zijn rug zag en toen hij slechts tweemaal zich naar het publiek keerde was het licht gedempt. Ik kan mij niet voorstellen dat er hier sprake is van een valse bescheidenheid. Muzikaal was er niets op aan te merken en genoot het publiek duidelijk zichtbaar, afgemeten aan het enorme applaus dat hem met regelmaat ten deel viel en zo ook aan zijn medemusici die naast de gebruikelijk instrumenten gisteravond ook klanken toverden uit de teramin en de zingende zaag. Fay Lovsky is daar dus niet uniek meer in. Het werd een geweldig concert met wonderlijk mooi materiaal maar ik vrees toch dat het publiek Einaudi van arrogantie verdenkt door zijn opstelling op de vloer, die overigens dit jaar opvallend laag opgebouwd is waardoor vooral plaatsen meer naar achter in de zaal slecht zicht hebben. Dat is wel een beetje jammer, Ik hoop dan ook, mede voor de fotografen, dat er vandaag of later dit weekend nog iets aan de podiumhoogte wordt gedaan.
Reageer hieronder
Geen reacties