Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, POP-ROCK

Zondag 14 Augustus 2016 at 2:31 pm

Dag twee van Jazz Middelheim brengt nog veel meer spektakel

Avishai Cohen Photo Hans Speekenbrink Uzi Ramirez photo Hans Speekenbrink Avishai Cohen photo Hans Speekenbrink

Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P met beeld van Hans Speekenbrink (klik voor groter)

De middag vangt dit keer aan met The Artist in Residence, Avishai Cohen met zijn The Big Vicious een band die er zijn mag. Jazz maar meer nog Jazzrock een goed doordacht stevig geluid met veel, heel veel elektronica. Maar niet te veel om dat direct duidelijk te maken. Cohen bedient zich nu van verschillende pedalen en mengmogelijkheden en synthesizers gekoppeld aan de microfoon op zijn trompet. Dit is een heel andere Cohen dan op de openingsdag. Hield hij het vrijdag voornamelijk klein, zaterdag mag het spetteren en vonken en dat doet het ook. Zijn gitaristen, Yonatan Albalak, maar nog veel meer, Uzi Ramirez, halen meermalig het absoluut beste uit hun gitaren en zwepen daarmee Cohen naar nog meer spektakel, echo’s, loops en nog veel meer. De trompet is meer dan een blaasinstrument geworden. Bijzonder is het te horen hoe binnen enkele seconden het spel van uiterst stevig naar dromerig lyrisch om kan slaan en vooral Uzi Ramirez prachtig mooie soli tevoorschijn tovert. In het nummer “Train” val je muzikaal van de ene in de andere ervaring en het verbaasde mij hoe flexibel deze muzikanten zijn en hoe knap op elkaar ingespeeld. Zo verrassen ze mij met Beethovens Mohndschein Sonate maar evenzo met een stukje Radiohead. In de formatie spelen twee drummers die zo strak spelen en zo goed op elkaar afgestemd zijn dat het een lust voor het oor is zeker zodra zij gezamenlijk optrekken. En alweer verbaasde Cohen mij, en als ik hem later op de avond ontmoet spreken we uitgebreid over de contrasten in zijn spel. De uitleg die hij mij geeft is eigenlijk niet eens verrassend. Hij laat zich leiden door de muziek en daar ontstaan steeds weer nieuwe ideeën uit die hij steeds weer toepast. En we keuvelen nog wat door over zijn recentste album “Into The Silence" wat hij vrijdag speelde, het was een gezellige babbel.

Han Bennik ICP photo Hans Speekenbrink ICP photo Hans Speekenbrink  photo Hans Speekenbrink

Als tweede act op het hoofdpodium stond de formatie van drummer Han Bennink, die als laatste der Mohikanen is overgebleven niet zo gek lang geleden moest ook Micha Mengelberg afhaken vanwege gezondheidsproblemen en werd hij aan de vleugel vervangen door Guus Janssen. Eerder al haakte Willem Breuker af, zodat Bennink als oudste getrouwe verdergaat met een overigens heerlijke bezetting met o.a. Ab Baars op klarinet, Ernst Glerum op de contrabas, Thomas Herberer op trompet en Michael Moore op de altsax. Ook in het strijkgedeelte met violiste Mary Oliver en Cellist Tristan Honsinger, tevens zang en spoken word, zit het wel goed. Het motto van het ICP Orchestra (wat staat voor Instant Composers Pool Orchestra) is dat het pas mooi wordt als het niet af is, dat impliceert overigens niet dat het niet klinkt en maar een zootje bijeengeraapte noten in een grabbelton mag zijn. De composities zijn doordacht, verrassend en veelal verrekt komisch bedacht met verrassingen op de meest onverwachte momenten. Natuurlijk is er altijd de Bennink solo waarbij steevast de linkervoet op de trommel gaat en de oude Bennink laat horen nog steeds een toonbeeld in zijn vak te zijn. Het geheel swingde als de pest en een toegift moest en mocht ook niet uitblijven en zoals in oude tijden werd dat een psalm met Bennink als leadvocalist, of het orgel waarna het koor mag invallen, weer zo’n muzikale grap die je bij het ICP Orchestra mag verwachten.

Denardo Coleman photo Hans Speekenbrink Wallace Roney jr photo Hans Speekenbrink David Murray photo Hans Speekenbrink

Het is inmiddels avond als het Tribute voor Ornette Coleman aanvangt. Na een voorstelronde waarbij de artiesten één voor één verschijnen na oproep door Denardo Coleman, zoon van en de drummer die al op zijn tiende met zijn vader meespeelde en nu met oud leden uit zijn vaders laatste band en enkele gastmusici dit Tribute verzorgt. Onder hen o.a. Wallace Roney jr. op trompet, gitarist Charlie Ellerbe, bassist Al McDowell en onverwacht ook David Murray op de sax en zelfs nog een tweetal nummer Avishai Cohen. Het wordt een muzikaal feestje dat werkelijk spettert op alle fronten, maar wat wil je met deze toppers in de band en de bezieling van boven van the good old Ornette himself. Het wordt een gedenkwaardig concert en de zaal is laaiend enthousiast.

Patti Smith photo Hans Speekenbrink Patti Smith photo Hans Speekenbrink Patti Smith photo Hans Speekenbrink

Kan het deze avond nog overtroffen worden door de laatste act van vanavond Patti Smith en haar band. Ze is op een jazz festival natuurlijk een vreemde eend in de bijt en ze verzorgt een programma dat "An Evening of Words and Music" heet met als bandleden Tony Shanahan op de vleugel en toetsen evenals de basgitaar, drummer Sebastian Rochford en haar zoon Jackson Smith op gitaar. Zelf zingt ze, spreekt delen uit een boek vol prachtig poëtisch materiaal en van printblaadjes en speelt gitaar. Het concert dat met veel spoken word begint en waarbij Patti verteld absoluut geen jazz te zijn, maar ze vond het een eer hier op Middelheim te worden uitgenodigd. Kan zij het voorgaande overtreffen vroeg ik mij kort af, maar zodra Patti Smith gewoon weer Patti Smith wordt en gaat zingen en de poëzie laat voor wat het is en vooral na “Dancing Barefoot” en iets later haar interpretatie van Prince zijn “When Doves Cry” ging de tent een beetje los. Echter als Eva Langkous, zoals ze zich zelf noemt, een mooie wilde Vlaamse dertiger op blote voeten in een dun zwart jurkje, frontstage rent en aan Patti Smith vraagt waarom er niet gedanst mag worden, wordt Smith weer even die recalcitrante etter en roept het publiek op geen fuck rekening te houden met welke conventies dan ook, “fuck Jazz, dance and enjoy the night” gaat de zaal volledig los. Het publiek stroomt naar voren staat op de stoelen en de toch wat kalme keurige tent veranderde in een swingende rocktempel met Patti Smith als voorgangster, dacht ik enkele nummers daarvoor nog dat ze straks op haar bezemsteel zou wegvliegen, nu zweept ze het publiek op tot zo’n kolkende massa, dat ik even vrees dat er Stones taferelen uit het Kurhaus gaan ontstaan. Zo ver komt het niet maar vanaf “Because the Night” tot aan ”Gloria”, het slotnummer, twee nummers later, gaat het publiek zo uit zijn dak dat er enkele ouderen verbaasd om zich heen kijken, “dit op Jazz Middelheim?” dat is nog nooit vertoond. Patti Smith zal op deze jubileumeditie de boeken in gaan als de artiest die de vloer deed rollen en de stoelen liet bespringen en de tot haar optreden zo gemoedelijke tent veranderde in een absolute Rocktempel met een publiek in extase.




Reageer hieronder

Geen reacties





(optioneel veld)
(optioneel veld)
Deze stomme vraag dient ervoor om spam te voorkomen

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.