Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Dinsdag 16 Augustus 2016 at 1:08 pm
Het is zondag maar niet echt een rustdag op Jazz Middelheim
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N&P, met beeld van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
Vandaag is het de dag van de waarheid voor de studenten van het Antwerps Conservatorium, spelen met een grootheid als Avishai Cohen in het kader van zijn Artist in Rescidence zijn. Het laatste project is dan altijd met de studenten van het lokaal Conservatorium. Cohen kent geen genade en gaat er volop tegen aan en nu blijkt dat gene een ernstige belemmering kan zijn in de kwaliteitsvoering van de muzikanten. De studenten worden echt voor de leeuwen gegooid en alleen de echte musici met toekomst zullen boven drijven. De gitarist zal nog een lange weg te gaan hebben, hij zal meer lef en bravoure moeten gaan tonen maar de pianist en de drummer echter die komen er wel. Zij volgen Cohen zijn bedoelingen, begrijpen zijn koers en varen daarop mee. Het is enerverend en misschien ook wel verrassend om te zien op welke wijze talent en kwaliteit komen bovendrijven. Cohen heeft ze in ieder geval laten proeven aan het minder veilige musiceren dan op de studiedagen, dit is het echte werk. Mogelijk gaan wij ze ooit nog terugzien op de Gardenstage in Gent of hier op de Clubstage in Middelheim.
Een verrassende combi met slechts zes eerder samenwerkingsconcerten is die van Belgische pianist Jef Neve met de Nederlandse, van oorsprong rapper, Typhoon. Maar zoals in dit concert, wat het publiek meer dan verwacht tevreden stelde, liet Typhoon zien en vooral horen tot veel meer in staat te zijn van spoken word vol poëzie maar ook wereldse realiteit werd er een spiegel voorgehouden en zelfs als voorzichtig zanger was Typhoon een verrassing. Kijk het spel van Neve staat buiten kijf op een zeer hoog niveau en dat is natuurlijk heerlijk om je als muzikaal partner in onder te dompelen, maar Typhoon koos zeker niet de meest makkelijke weg om relaxed zich te koesteren in het heerlijk klankenspel van Jef Neve. Slechts zes eerder concerten dezen zij samen zei ik al maar de wijze waarop zij hier op Middelheim hun kunstje deden was meer dan veelbelovend, dit moet wel een vervolg krijgen. Ik hoop ook van ganser harte op een mooi samenwerkingsalbum want de kwaliteit zoals hier op Middelheim getoond schreeuwt daar eigenlijk om.
De voorlaatste act van deze Middelheim zondag was de Belgische formatie STUFF, eigenlijk was deze dag de Belgische jazz dag. Maar wat Stuff te berde bracht was werkelijk een neusje van de muzikale zalm. Uit een opbouw, waarvan ik dacht mijn god wat moet dit worden, kwamen ze tot ongekende spetterende muzikale hoogtepunten, natuurlijk wel geholpen door de vele elektronische hulpmiddelen, maar wie kan nog zonder vraag ik mij af. Met Menno achter de draaitafel, die ik er overigens wel van verdacht dat zijn set volledig op stick of sd kaart stond want gelet op zijn “scratchen” had ik andere dingen verwacht dan wat ik te horen kreeg, maar dat mag de3 pret zeker niet drukken, het oog wil ook wat. Vooral Andrew Claes met zijn sax en toetsenist Joris Caluwaerts wisten het absolute maximale te bereiken, waanzinnig hoe zij op weten te zwepen. In combinatie met het licht werd het een meer dan verrassend concert waarvan het publiek dat massaal de tent was ingestroomd echt helemaal uit zijn dak ging. Draaide ik enkele weken geleden in mijn radioprogramma “In de Foyer en Daarbuiten” een stuk van ouder werk van Stuff, zal ik binnenkort zeker nieuwer materiaal ten gehore brengen want dit was werkelijk hemelbestormende muziek met een drive die haar gelijke haast niet kent. België heeft weer iets om trots op te zijn; STUFF.
Toen volgde het klapstuk van de avond Melanie de Biasio. Het moet eerlijk vermeldt dat ik een groot De Biasio fan ben en ik daardoor mogelijk ietwat gekleurd dit concert tegemoet trad. Helaas door de veel te lage podiumbouw, ik schreef het al eerder, werd het visuele deel van deze show voor het grootste deel van het publiek teniet gedaan en ik vind het een groot verwijt aan de organisatie dat het haar publiek hierdoor mateloos in de kou zet. Ik verwacht dan ook zeker dat volgend jaar het weer een podium op normale hoogte zal zijn en dit als een zwaar mislukt experiment zal verdwijnen in de geschiedschrijving. Ze begon zoals we eigenlijk van De Biasio gewend zijn, maar al naar gelang het concert zich vorderde werd wel duidelijk dat variatie toch de grootste makke bij De Biasio is. Haar ietwat neerslachtige wijze van zingen met de overigens prachtige maar wel triest aandoende muziek er om heen fleurde een en ander niet op. Ik vrees dat als je deze muziek op je crematie draait je geheid kwantumkorting krijgt. Neerslachtigen en gedeprimeerden, suïcidalen zelfs nog uitgezonderd, was het maar goed dat de sloot bij de weide van Middelheim te ondiep en te smerig is om je eind in te zoeken, anders hadden lijkwagens af en aan kunnen rijden, mensen wat werd ik hier triestig van. Het is echt allemaal perfect mooi maar net als ooit Joy Division je moet dit niet te vaak horen want dat werkt te veel op je gemoedsrust. Tijdens het verloop van het concert werd dit onderstreept door talloze bezoekers die voortijdig de tent verlieten. Toch moet ik wel kwijt dat haar muzikanten en dan vooral Pascal Mohy op de piano en Pascal Paulus op de vintage synthesizers en als backing vocalist, meer dan geweldige musici zijn. Zij dragen Melanie zodat zij als het ware op vleugels hemelwaarts kan stijgen. Echter iets meer uptempo en een kleine variatie in sfeer, en natuurlijk een normaal podium op hoogte dat ook bijvoorbeeld de Vips, die toch speciaal genodigden zijn, het belangrijk visuele van de show op het podium hadden kunnen aanschouwen in plaats van naar de beeldschermen te moeten kijken, want De Biasio lag nogal veel op de grond en zat bij voorkeur op haar knietjes.
Reageer hieronder
Geen reacties