Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Dinsdag 16 Augustus 2016 at 5:00 pm
Jazz Middelheim eindigt zoals het begon op meesterlijke wijze
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P, met beeld van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
De laatste dag van Jazz Middelheim, maandag 15 augustus, een Beglische feestdag, begon eigenlijk wat tam. Het was bij aanvang, al om 12.30 uur, niet zo druk als de dagen voordien. Maar ook deze dag had wederom een mooie openingsact met de pianist Graig Taborn, Taborn is geen pianist war er dertien van in een dozijn gaan, Hij heeft iets, iets wat hem bijzonder maakt. Het is moeilijk te beschrijven maar dat merk je zodra je hem hoort spelen. Het openingsconcert van de slotdag van Jazz Middelheim speelt hij solo. Dit concert is nagenoeg identiek aan dat wat hij vorig jaar in Skopje heeft gespeeld. Zijn spel vangt je, houdt je beet en imponeert. En dat is precies wat hij deed, hoewel velen buiten de tent in de zon bleven zitten zaten zij wel te genieten van het pakkende spel van Taborn. Zijn detaillering in het spel is iets wat mogelijk het eerst opvalt als je goed luister, Hij toverde met klankkleuren rijke schakeringen aan noten en akkoorden. Vooral als hij heel klein en ingetogen speelt valt zijn kwaliteit en zijn verrassende aanslag direct op. Een gepaste opening op deze vierde warme dag.
Drummer Dré Pallemaerts, die de avond daarvoor nog in de band van Melanie de Biasio speelde, kwam deze warme middag met zijn project SEVA. Het moet gezegd, hoewel niet echt superverrassend maar wel erg goed, vooral saxofonist Robin Verheyen, ook een muzikant met een stevige carrière, ondanks zijn nog niet eens zo ver gevorderde leeftijd speelde de zonnewarmte naar een paar extra graden. De band die verder bestaat uit Bill Carrothers aan de vleugel, Nicolas Thys op de bas en Jozef Dumoulin aan de elektronische toetsen, speelden werk van het recentste album van Pallemaerts “Coutances” naar het noord Franse dorpje waar jaarlijks een Jazz festival wordt gehouden en Pallemaerts een veel geziene gast is. Het verrassendste van dit concert is toch wel het feit dat Pallemaerts met twee totaal verschillende pianisten speelt, aan de linkerzijde op het podium aan de klassieke vleugel Carrothers en rechts on stage de man aan de elektronica en de Fender Rhodes, Dumoulin. Die combinatie geeft een heel eigen geluid, beiden spelen niet alleen ondersteunend aan het geheel maar zorgen ook met regelmaat voor mooie intermezzi. Ondanks het feit dat tijdens de aankondiging van Seva een stroomstoring het gehele podium plat legde klonken de eerst gespeelde nummers “Mood”en “Bella Notte” geheel onaangedaan, nee er is meer nodig om deze vijf heren uit het veld te slaan. De presentatrice, toch een beetje de zwakste schakel van dit festival, had het er aanzienlijk moeilijker mee. Hoewel Pallemaerts volgens een enkeling niet echt verrassend was met zijn nieuwe project, hij zou niet vernieuwend genoeg zijn vond ik wel dat hij juist een mooi homogeen geluid liet horen dat klonk als er heel veel aandacht aan was besteed en dat liet zich in het concert duidelijk klinken.
En daar was hij weer David Murray, hoewel geen artist in Rescidence hij was wel nadrukkelijk aanwezig op Jazz Middelheim 2016. Nu echter geflankeerd door twee dames, maar zeg maart liever twee kanjer vrouwen die met elkaar gedrieën het Power Trio heten. Naast Murray op de sax aan de vleugel Geri Allen en achter de drums Terri Lyne Carrington. En terecht het Power trio, want wat een kracht en volume doen deze drie van het podium spetteren. Was Lyne Carrington in het begin van het concert als ware een houthakker, haar monitor werkte niet, verder in het concert liet ze haar subtiliteit duidelijk horen. Maar ze schroomde er niet voor om er stevig tegen aan te gaan, wat pianiste Allen extra impulsen leek te geven, waardoor dit een heel stevig maar bovenal geweldig concert werd waarin Murray weer duidelijk liet horen een allround blazer te zijn die niets te gek is om aan te pakken en voor wat betreft de toekomst, zo vertelde Geri Allen mij staan er nog een aantal mooie plannen op stapel. Dat belooft wat voor de toekomst.
En dan komen we steeds dichter bij het eind van Jazz Middelheim 2016. Een festival dat geweldig begint, moet ook meesterlijk eindigen en dat gebeurde dan ook. Pharoah Sanders, die nog speelde met John Coltrane, Carla Bley, Don Cherry, Alice Coltrane en Bill Laswell en zijn eerste echte professionele stappen zetten samen met Sun Ra en dus al aardig op leeftijd is (76) wel wat wankel op de benen is maar nog steeds blaast als met longen van een knaap van twintig. Ondanks die ietwat onstabiele gang kan hij het niet laten zijn publiek te dollen met dansjes en Limbo-dansachtige bewegingen. Dankzij zijn meesterlijke medemusici, Joachim Kuhn aan de vleugel en voormalig Shakti oprichter Zakir Hussain als percussionist komt dit supertrio tot een absolute topprestatie. Je zou het meegemaakt moeten hebben om te kunnen erkennen dat dit een meer dan verdiende sluiting van het jubilerende Jazz Middelheim 2016 was, Een festival dat naar mijn mening oude records deed breken, met, volgens mij, zeker drie uitverkochte festival dagen. Zojuist vernam ik dat het festival bezocht werd door ruim 21000 bezoekers en dat de grootste verrassing mogelijk juist geen jazz artiest was maar de rock bitch Patti Smith die met haar Evening of Words and Music, voor het eerst naar mijn herinnering nagenoeg de hele zaal op de stoelen kreeg en de vloer van de grote tent letterlijk en figuurlijk liet schommelen.
Het was een heerlijk Middelheim deze 35e editie en ondanks de door mij gekoesterde hoop dat de Peter van dit Festival Jean Toots Thielemans helaas niet aanwezig is geweest, velen met mij hoopten toch Toots nog even te zien, zelfs zonder te spelen, maar dat is er niet van gekomen, ondanks dat was het m.i. het meest geslaagde Jazz Middelheim ever. Er ligt een zware taak voor Bertrand Flamang, de festivaldirecteur, die er heel hard aan moeten trekken om editie 2017 nog succesvoller te laten zijn, maar ik vrees niet.
Reageer hieronder
Geen reacties