De hele dag echte Jazz in Gent

Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK

Zaterdag 08 Juli 2017 at 12:08 pm

Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N&P - Fotografie Hans Speekenbrink( klik voor groter)

Dag twee van het Gent Jazz festival is een echte Jazz dag, geen pop artiesten of andere theatrale musici, nee gewoon toeters, bassen, drums en toetsen en heel veel ander moois.
De dag opent met de band van trompettist Christian Scott Atunde Adjuah een lekker collectief met een frontman die duidelijk de waardering voor zijn bandleden heeft, dat blijkt niet alleen in de muzikale ruimte die hij hen biedt maar vooral uit de wijze waarop hij zijn bandleden bij het publiek introduceert. Hij neemt daar alle tijd voor en toont ook daadwerkelijke interesse en waardering voor hen. Daarnaast is trompettist Christian Scott een waanzinnig goed en bezield blazer. Hij doet dat op een mede door hem ontworpen trompet, waar hij een naar het schijnt hele lijn van heeft ontworpen. Maar dat terzijde, zijn blaastechniek maakt duidelijk dat hij beschikt over een paar ijzersterke longen en een gevoel voor frasering die meer dan bijzonder genoemd kan worden. Zijn set op Gent Jazz kenmerkt zich vooral door de warmte die zijn collectief uitstraalt.Zijn muzikale stijl bereikt, nee overschrijdt de grenzen der Jazz, hij begeeft zich af en toe op de paden der funk, soul maar ook jazzrock, daarin op heerlijke wijze gesteund door Elena Pinderhughes op de dwarsfluit. Het is alleen een beetje jammer dat in die momenten dat zij niet speelt ze als een zoutzak terzijde staat, maar dat zal in de toekomst zeker veranderen. Opmerkelijk in dit collectief is de kwaliteit van de pas 20 jarige drummer Mike Mitchell die in de toekomst nog veel van zich doen spreken. Kortom een heerlijk concert met een aantal heerlijke ballads, waarin bleek dat Scott niet alleen een mensen mens is maar vooral een sociaal muzikant, doe maar gewoon dan doe je gek genoeg lijkt hij te denken.

Na deze heerlijke opening op het mainstage gaan we daar verder met de volgende verrassing het Franse collectief dat slechts heel af en toe van zich doet spreken; Frech Quarter een echt gelegenheids collectief met in hun midden de vocalist Hugh Coltman. Coltman stond eerder op Gent Jazz, vorig jaar om precies te zijn, in een hommage aan Nat King Cole, een concert waar ik een beetje mijn twijfels bij had, maar Coltman in dit collectief is meesterlijk. Hij is zeker geen crooner, maar veel meer een echte jazz zanger. In samernwerking met onder andere trompettiste Arielle Besson die op haar solo album "Prelude" zich direct op de kaart wist te zetten, komt Coltman tot ongekende prestaties. Maar deze gelegenheidsformatie herbergt nog meer verrassingen zoals drumster Anne Paceo en de saxofonist Baptiste Herbin. Deze band toont ons een mooie doorsnee van de huidige jonge generatie Franse Jazz musici en neem van mij aan die staat als een huis en daar zullen we in de toekomst nog heel veel van gaan horen.

Voordat de hoofdact van deze avond zijn aanvang krijgt speelt The New Jawn van Christian McBride, de bassist die een ijzersterk plukker blijkt. McBride heeft in zijn carriere al met talloze grootheden samengespeeld, zoals Sonny Rollins, McCoy Tyner en Pat Metheny en is goed voor deelname op meer dan 300 albums met diverse bijzondere formaties. Een man die door de wol geverfd is. Hij bracht een uitgelezen trio musici met zich mee zoals trompettist Josh Evans, drummer Nasheet Waits en de geweldige saxofonist Marcus Strickland, die ik al een aantal malen eerder heb zien schitteren. Zo ook hier op Gent Jazz staat Strickland zijn mannetje hij laat het publiek van enthousiasme naar de punt van de stoel schuiven. Want bij McBride krijgen alle bandleden voldoende ruimte om hun kwaliteiten te tonen zo mag bijvoorbeeld trompettist/componist Josh Evans zijn "Ballad for Earnie Washington, waarin Evans werkelijk op meesterlijk mooie wijze zijn kwaliteiten toont, en bandleider McBride Het Gentse publiek laat horen de ideale begeleider te zijn. Genieten voor meer dan 100 procent.

En dan is het de beurt aan een man van 77 die on stage de uitstraling van een midden veertiger heeft; Herbie Hancock. Deze virtuoos op de toetsen heeft in zijn ruim zestig jarige carriere altijd al oog en oor gehad voor de kwaliteiten van vooral jonge musici die iets hebben toe te voegen. Ook in dit concert zijn er talloze momenten waarin Hancock die ruimte geeft om te tonen dat hij nog steeds die kwaliteiten heeft voor het aanstormende talent. Natuurlijk heeft hij ook stevige routiniers mee genomen zoals drummer Vinnie Colaiuta. Verrassend is de inbreng van gitarist/vocalist Lionel Loueke en Terrace Martin op de keys. Deze twee maken het concert mede tot een zeer gedenkwaardige jazz ervaring. Het is inmiddels de derde keer in successie dat Hancock op Gent de show komt stelen, zo ook dit keer na de twee eerdere successen overtreft hij dit jaar wederom de successen uit het verleden. Gezeten achter de vleugel en de Korg of met de draagbare witte AC synthesizer swingt hij als een jonge hond over het podium en in de toegift schitterd hij op waanzinnige wijze in samenspel met Martin en Loueke, hij gaat zo op in zijn muziek, die nog steeds vol verrassende muzikale wendingen en interpretaties zit, en de interactie met zijn publiek dat de al zo brede smile nu werkelijk van oor tot oor lijkt te gaan. Zowel de bandleden als Hancock maar vooral het publiek worden steeds uitzinniger en een waanzinnige ovatie voor Herbie en zijn mannen is dan ook meer dan verdiend. Het was een heerlijke Jazz dag op de Gentse Bijlokesite aan de Godhuizenweg in deze altijd sfeervolle stad. Morgen meer.