Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Maandag 10 Juli 2017 at 3:17 pm
Een zonnige zondag op Bijloke, jazz en een goede sfeer
Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N&P Fotografie Hans Speekenbrink (klik voor groter)
De zon schijnt weer, als inmiddels gewoon, en het is al vroeg lekker vol op de Bijlokesite bij Gent Jazz. Vandaag de laatste dag van deel een van dit festival en die beloofd wat. We beginnen deze dag op het hoofdpodium met het Belgische Jazzcollectief Labtrio. Met Anneleen Boehme op de contrabas, Bram de Looze aan de vleugel en drummer Lander Gyselinck is dit trio de laatste jaren erg sterk ontwikkeld. Inmiddels is het 10 jarig jubileum gevierd met het derde album "Nature City" waarvan een aantal stukken wordt gespeeld maar het meest opvallend bij dit concert van Labtrio is hun aanpak van het werk Johan Sebastiaan Bach. Niet nieuw natuurlijk, tientallen jaren geleden speelden zowel Thijs van Leer als Chris Hinze jazz albums vol met werk van de klassiekers. Toch is de aanpak van Labtrio anders, ze beginnen vanuit de klassieke basis en vormen dat nagenoeg onmerkbaar om in swingende jazzy stukken. Voor ieder der drie is ruimte voldoende om te laten horen waar de sterke kanten zich bevinden. Drummer Gyselinck, die ik ook al in andere combi`s heb zien spelen, is ook vandaag weer helemaal op dreef. Deze jonge man, die zo weggelopen lijkt uit een film van Antonioni, valt niet alleen op door zijn helblauwe ogen in dat onschuldge gezicht maar veel meer nog door zijn simpel maar uitermate strak spel. In het merendeel der gespeelde nummers is hij in samenwerking met Anneleen de lead maar zelden laat het trio dit duidelijk naar voren komen. De jarenlange samenwerking werpt zodoende duidelijk de vruchten af waar het publiek uiteindelijk de grote winnaar van wordt. Pianist De Looze op zijn beurt heeft zo`n prachtige aanslag dat het lijkt alsof het geluid zweverig van de snaren rolt, slechts af en toe is zijn touche iets harder waardoor de complete sound weer iets opschuift naar een exprimentele en poppy sound. In ieder geval is deze middag opening al bijzonder geslaagd en het flink vroeg aanwezige grote publiek ontdekt nu ook de kwaliteiten van deze drie nog jonge Belgen.
We vervolgen de middag met een swingend en gepassioneerd concert van de, van oorsprong, Israelische bassist Omar Avital. Zijn quintet brengt twee blazers op de saxen in het voetlicht die werkelijk zo geweldig complementair op elkaar zijn dat de duetten die zij blazen tot spetterende juweeltjes benoemd mogen worden, Asaf Yuria en Alexander Levin voelen elkaar geweldig aan. Pianist Eden Ladin weet op zijn keyboards en ook op de Steinway net dat extra toe te voegen dat het geluid mooi vol wordt en de ritme sectie met drummer Ofri Nehemya en naamgever van dit quintet Omar Avital stuwen hun mede musici tot ongekende hoogten. Ook is er voor persoonlijk succes voldoende ruimte gereserveerd, zo horen we de kwaliteit van Avital, die tegenwoordig in New York leeft en werkt, als stuwende plukker maar ook als subliem ondersteuner van zijn medemusici. Net als bij die andere Israelische bassist die op jonge leeftijd naar New York trok, Avishai Cohen, heeft deze stad heel veel invloed op Avital en zijn ontwikkeling is mede daar op gestoeld. Overigens de vergelijking met Charles Mingus is voor mij heel begrijpelijk.
Na deze krachtexplosie, waarin ook een paar zeer subtiele momenten voorkwamen, is het de beurt aan een Frans duo, te weten Vincent Peirani op accordeon en Emile Parisien op saxofoon. Niet echt een verwachte combinatie en ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het na een ruime drie kwartier ook wel voor gezien hield maar tot dat moment heb ik wel waanzinnig verrassend mooie versies van stukken van onder andere Sidney Bechet gehoord. Maar mogelijk is het de wat beperkte mogelijkheid van deze twee instrumenten dat het na die drie kwartier voor mij voldoende was. Eerdere ervaringen met een accordeon en een trompet bij Tuur Florizoone en Eric Vloeimans vond ik aanzienlijk interessanter, maar daar werd ook meer lef en persoonlijke interventie getoond. Deze twee Fransen waren misschien wel iets te voorzichtig in hun spel en hadden mogelijk meer buiten de lijntjes moeten kleuren.
De slotact van deze dag en het eerste deel van Gent Jazz 2017 komt al om 19.30 uur op het hoofdpodium; de crossover artieste Norah Jones. Iedereen kent haar van haar hits "Sunrise" en "Don't know why", die ze natuurlijk ook ten gehore brengt, maar weet ook dat dit niet echt jazz genoemd mag worden. Ook al bracht ze haar meest recente album uit op Blue Note ze is geen echte jazz artiest en als haar begeleiders dan ook nog een met bottle neck en op pedal steel guitar spelen dan is het voor mij wachten op een filmpje dat op het achterdoek vertoond wordt waarin de sherrif met zijn posse achter een groep Indianen of paardendieven aanjaagt. Dit is klinkklare countryrock niets meer niets minder maar zeker geen jazz. Dan rijst toch de vraag, moet je als festival directeur van een, door mij zeer gewaardeerd, jazz festival net als vele andere festivals toch de keuze maken om een publiekstrekker op het progamma te zetten die niet echt jazz speelt. Ik begrijp dat het samenstellen van een festival als Gent Jazz een enorme klus is, zijn de artiesten op dat moment in Europa, zijn ze beschikbaar en bovenal zijn ze betaalbaar, zo een keuze kan dus wel eens leiden tot het uitnodigen van een geweldige publiekstrekker als Norah Jones. Uiteindelijk was deze festival dag wel als eerste uitverkocht en dat was ook mede dankzij deze vocaliste. Dus niet te lang bij stil staan want het moet gezegd dat de set van Jones kwalitaief meer dan meesterlijk was. Alles klonk tot in de kleinste details perfect en dat is ook wat waard en het publiek, dat was uitzinnig van tevredenheid van het gebodene. Dus Bertrand toch nog niet zo slecht gedaan. Op naar donderdag aanstaande dan begint Gent Jazz deel twee, met wederom een paar heel bijzondere concerten. Tot ziens op de Bijlokesite aan de Gentse Godhuizenstraat.
Redactie voetnoot: De muziek van Norah Jones is helemaal OK, maar kennelijk heeft Mevrouw Jones een hekel aan fotografen. Een aantal jaren geleden was de afstand waarop gefotografeerd mocht worden belachelijk goot en nog wel over de hoofden van het staande publiek. Deze keer waren fotografen verplicht om een uitgebreid contract te tekenen. Op de ongunstige condities in dit contract wil ik hier niet in gaan. De condities waaronder gefotografeerd mocht worden waren belangrijker. Op het laatste moment werd bekend dat alleen vanaf de uiterste rechterkant van het podium gefotografeerd mocht worden en slechts één song. Het hoofd van mevrouw Jones was op grote afstand nog net zichtbaar achter de grote zwarte piano. Ik meende een vermakelijk lachje op haar gezicht te zien toen ze naar het kluitje fotografen keek die haar om toebeurt vanaf die onmogelijke positie op beeld vast probeerden te leggen.
Reageer hieronder
Geen reacties