Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Vrijdag 14 Juli 2017 at 12:43 pm
Daar gaan we weer; zon, drankjes goed & gezond eten en heerlijke muziek op Gent Jazz
Tekst en fotografie: Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P
Donderdag 13 juli is deel twee van Gent Jazz van start gegaan, om half vijf werd afgetrapt door Hoera ft. Hiele, Bert Cools (gitaar), Dries Laheye (basgitaar) en Stijn Cools (drums) vormen de kern van Hoera. Vorig jaar won dit trio de Gent Jong Talent Jazzprijs en mogen mede daarom deze middag aftrappen. Dit keer in samenwerking met electronica producer Roman Hiele. Hiele, die zowel nationaal als internationaal steeds sterker aan de weg timmert met zijn brede visie op electronica en synthetische klankkleuren in de Jazz, is een mooie aanvulling op deze prijswinnaars. Het concert wordt dan ook een samensmelting van doordachte melodielijnen doorweven met soundscapes en doet mij daardoor denken aan het werk dat Robert Fripp en Brain Eno ooit maakten. Het is mooi, ietwat zweverig en had nog veel mooier kunnen zijn als de geluidstechneut iets meer bij de les was gebleven. Helaas was zijn geluidsbalans met regelmaat ver uit het centrum en overstemde de baspartijen de toegevoegde soundscapes en het met regelmaat zeer subtiele gitaarwerk van Bert Cools, die zelfs een strijkstok gebruikte om zijn gitaar een nog sterkere klank mee te geven, meer dan de electronica al voor hem had gedaan. Na precies een uur, een voor mij persoonlijk heerlijk conce was het over en uit, jammer want dit had van mij best nog even mogen duren. Hou ze in de gaten Hoera ft. Hiele.
Robert Glasper is een toetsenist die met regelmaat buiten zijn eigen grenzen treedt, dat doet hij dan met het collectief onder de naam Robert Glasper Experiment een stevig collectief van musici die los van elkaar al mooie dingen hebben gemaakt maar in het groepsverband van het Experiment tot verrassend swingende en grensverleggende muziek komen, is het jazz, ja zeker, maar met grote regelmaat, als de musici buiten de lijntjes mogen kleuren, opzwepend en bijzonder ruim genomen free van aanpak, ruimer dan hetgeen men had verwacht. Begint een nummer redelijk traditioneel, verbaas je dan niet dat er op een soms onverwacht moment plots een der musici de vije loop neemt en lijkt te freaken op zijn instrument. Opvallend in dit collectief is Casey Benjamin, die als vocalist, saxofonist en op de synthesizer en met de vocoder tot bijzondere prestaties in staat is. Hij is ook de man die het publiek op sleeptouw neemt en ze aanzet tot een deinende enhousiaste menigte. Het werd een opmerkelijk concert waarin Jazz, Soul en zelfs HipHop samenkwamen en in een heerlijke melting pot het publiek laaiend enthousiast maakte. Vooral door het laaiend enthousiasme van Clasper en de zijnen waarbij vooral Benjamin als frontman de show wist te stelen, waar Glasper hem glimlachend ook alle ruimte voor bood.
Toen kwam de formatie waar ik al enkele dagen naar uitkeek. STUFF die andere band van Labtrio drummer Lander Gyselinck. Jammer dat door hun zo compacte opstelling op het podium, de 5 leden van STUFF op een podium van maximaal 4 vierkante meter en dus op en in elkaar, een verrekt afstandelijke situatie naar het publiek creeerden. Al dan niet bewust, want hiermee maken ze het zichzelf niet makkelijk. Dat in combinatie met de lazerlichten en pitspots werd het toneelbeeld er niet veel duidelijker op. Veelal in schaduwen van rood en blauw licht ( blijkbaar de favoriete kleuren van de lichttechneut) gehuld, speelden ze hun set, waarin maar weer eens heel duidelijk bleek hoe verdomde goed de muziek van dit Belgisch collectief in elkaar zit. Soms lijkt het wat op te veel freaken en te perfectionistisch in elkaar gezet, waardoor het lijkt dat het toegankelijke karakter afgesloten moet worden, waardoor de sound meer en meer voor de happy few wordt, maar voor de goed luisterende bezoeker zal duidelijk geworden zijn dat STUFF met ondermeer Andrew Claes op electrische sax, Dries Laheye (inderdaad ook in Hoera actief) op de bas en vooral toetsenist Joris Caluwaerts een ijzersterk geheel vormt en daarvoor hoeven zij zich echt niet als een roedel wolven in beperking te formeren. Tot mijn tevredenheid volgden er ook nog toegiften die mij niet lang genoeg konden duren.
De slotact van de eerste dag van Gent Jazz deel 2 is gereserveerd voor Kamasi Washington. Deze reus van een kerel, vooral in de breedte, was al vroeg op het festival aanwezig en stond doodgewoon temidden van het publiek de concerten te volgen. Mogelijk dat zijn enorme enthousiasme deze avond daar ook een gevolg van was. Al direct bij opkomst voelde je dat het tussen Kamasi en het groots opgekomen publiek wel goed zat. Onder luid applaus betrad hij met zijn band het podium. Hij had ook nog een verrassing voor het Gentse publiek in petto. Hij had de man meegenomen die hem de liefde voor de saxofoon en de techniek daarop had bijgebracht, Rickey Washington, zijn vader dus. Gelukkig werd dit deze avond het eerste concert waarbij de bassen je niet de tent uit dreunden en was er hoogstwaarschijnlijk een andere technicus van dienst of eigen man van Washington achter de PA tafel gaan zitten. Dit concert klonk werkelijk als een welbekende tierelier. Vanzelfsprekend is het muzikale genot dat Washington ons brengt van grote klasse maar ook zijn musici, vooral toetsenist Brandon Coleman, en de twee drummers; Robert Miller en Jonathan Pinson hadden de avond van hun leven. Daarbij komt dat de hele stage-act staat als een huis en zangeres Patrice Quinn, die niet alleen zangeres is maar tevens vocaal klankbord achter enkele instrumenten, met haar beweeglijke wijze van participeren op de muziek, het publiek al snel in de greep had. Na de opening met "Beautifull seven" was het ijs al direct gebroken en de rest van het concert werd alsmaar beter en sfeervoller. Zowel vader als zoon Washington speelden op heerlijke wijze en zo verdomde enthousiast dat het heel aanstekelijk op het publiek werkte. Uiteindelijk kwamen ze dan ook niet weg zonder stevige toegift, die natuurlijk wel al op de setlist stond, maar ervaren als Washington is wist hij tevoren al dat hij niet zonder toegift zou wegkomen. Na het concert had Kamasi ook nog eens de tijd om met vele fans op de foto en selfies te gaan en toen hij ruim na twaalven naar de Garden Sage liep om naar Shakaba and the Ancestors te gaan kijken had hij voor de zekerheid zijn sax maar al vast meegenomen. Helaas kon uw scribent dat niet tot het eind volgen dus dat blijft voorlopig voor u en mij een vraag of dat nog tot een gastoptreden is gekomen, maar ik vermoed een beetje van wel.
Reageer hieronder
Geen reacties