Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, WERELDMUZIEK
Maandag 07 Augustus 2017 at 9:24 pm
In 3 dagen Jazz Middelheim nog geen enkel echt zwak concert.
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P. Beeld Hans Speekenbrink (klik voor groter)
Na drie dagen Jazz Middelheim kom ik tot de conclusie dat ik nog geen enkel zwak concert op het hoofdpodium heb gezien. Misschien dat het concert waar we de derde dag mee opende Het Tony Allen Quartet met een hommage aan een der allergrootste Jazz drummers ooit; Art Blakey, iets tegen viel, maar zwak was het toch ook weer niet. Nu is Tony Allen een begenadigd drummer maar om een hommage aan Blakey te brengen die hem ook echt alle credits geeft die hij verdienen zou daarvoor vind ik Tony Allen toch een maatje te klein. Dat Allen nog redelijk in de buurt komt is niet een zo zeer op zijn conto te schrijven maar veel meer voor zijn medemusici die hem naar een zeker hoger plan tilden. Tony Allen kan drummen, best goed zelfs, maar er is meer nodig dan goed drummen als je Blakey eer aan wilt doen. Later op de deze derde avond Jazz Middelheim 2017 was er wel een drummer die dat niveau had maar die was “slechts” lid van een ander gezelschap en speelde een andere hommage, maar daarover later. Wel weet Allen het beste uit eigen huis te kunnen halen, hij drumt met een bepaalde relaxatie die eigenlijk onverwacht is en misschien ook wel getuigt van enige zelfoverschatting. Maar zoals gesteld zijn medemusici; Jean-Philippe Dary(piano), Matthias Allamane(bas) en vooral Irving Acao als saxofonist schitteren door prachtig spel waarmee ze Allen er door slepen. Toch is het zeker geen slecht concert maar om de grote meester eer aan te doen had bijvoorbeeld Johnathan Blake uit de Mingus Big Band meer eer kunnen doen uit gaan.
Na het overlijden van Charles Mingus besloot zijn weduwe Sue Mingus dat al dat geweldige materiaal van haar in 1979 overleden echtgenoot niet verloren mocht gaan. Meer dan 300 prachtige composities en een ruime 100 albums waren de erfenis die bewaakt moest worden en bij voorkeur moest worden doorgegeven. Daaropvolgend besloot zij tot de oprichting van een aantal ensembles die dit plan tot uitvoer moesten brengen, De Mingus Big Band was een van die formaties die daar werk van gingen maken. In New York, waar deze Big Band vandaan komt komen zij elke maandagavond bijeen in een jazzclub en spelen het werk van Mingus. Dat de heren en dame dit met verve doen bleek deze avond op Middelheim. Als tweede act op deze hommage dag speelden zij een uitgelezen set met meesterlijk mooi materiaal van uptempo tot geweldige ballads en met waanzinnig getalenteerde musici, een van de bandleden heeft zelfs nog met Mingus samen gespeeld maar de overige zijn Mingus navolgers en in feite fans van deze grootmeester op de bas en de vleugel. Een groep topmusici waaronder de eerder door mij aangehaalde drummer Johnathan Blake. Mensen liefhebben wat een drumkanon is dat deze man gooide er een paar soli uit die mij deden watertanden. Als hij een hommage aan Blakey had gebracht was het naar ik aanneem wel veel meer een waarderingsconcert geworden, maar ook in deze big band is hij de man die heel veel aandacht op zich weet te vestigen. Het is inmiddels éénenveertig jaar geleden dat Charles Mingus op Jazz Middelheim optrad maar vanavond waarde zijn geest weer even door het park. Met musici als Alex Foster op de alt sax en Lauren Sevian op de bariton noem ik slechts twee namen maar in feite was er in de hele band geen mens te vinden die niet het predicaat topmusicus verdiende zoals Theo Hill aan de vleugel en Boris Kozlof op de bas, maar zoals ik schreef in deze band louter toppers. Het was dan ook genieten in deze tweede set op het hoofdpodium.
De derde act van de derde avond was een oude bekend, Bill Frisell, de gitarist die we op de openingsavond zagen schitteren in de band van Charles Lloyd, evenals Pedal Steel Gitarist Greg Leisz. Dit duo weet op zo’n waanzinnige manier de juiste toon te pakken waardoor je zelfs geen seconde meer verbaasd kijkt naar een steel gitaar op een Jazz festival. Nu onder de noemer Bill Frisell – “All we are saying” worden er stukken van John Lennon gespeeld maar ook het materiaal dat hij in het Beatles verband met maatje Paul McCartney schreef komt voorbij. Van ``Strawberry Fields` tot `Girl` en van fragmenten uit talloze Beatles hits tot solo werk van Lennon, maar helaas geen `Imagine´ en of `Woman is the nigger of the world` maar verder heb ik heel veel bekende songs de revue horen passeren. Daarbij viel het op dat nagenoeg alle zangpartijen nu door de steel gitaar werden gespeeld. Ook violiste Jenny Scheinman had een meer dan belangrijk aandeel in dit bijzondere concert. En het samenspel en de mimiek tussen Frisell en bassist Tony Scherr was er een die rechtstreeks vertaald kon worden naar John en Paul in de gloriedagen. Mede daardoor en natuurlijk door het virtuoze spel van Frisell werd dit een concert om niet snel te vergeten.
En sneller weer dan gewenst kwam de slotact van deze avond. De boomlange en American Footballer brede Randy Weston kwam met zijn African Rhythms een ode brengen aan Thelonious Monk. Na enige moeite om de juiste pianokruk voor Weston te vinden speelt hij eerst een solostuk wat al direct de indruk biedt dat dit wel eens een indrukwekkend concert kan gaan worden. Met die enorme handen en grote dikke vingers fladderde hij over de toetsen, ongekend subtiel en pakkend dat het publiek al direct in zijn greep was. Toen kwamen zijn musici op en dat was ook niet mis te verstaan drie blazers, TK Blue op sax en dwarsfluit, Billy Harper tenorsax en Robert Trowers op de trombone, verder Vincent Ector aan de drums, bassist Alex Blake en Neil Clarcke een waanzinnig subtiel en perfectionerend percussionist. Kortom een band waar je mee kunt verschijnen en dat deed Weston dan ook, met alle ruimte en vrijheid voor zijn musici bleef hij wel tot in de puntjes waakzaam dat het gaat zoals hij het in zijn hoofd had. Soms bediende hij zich van een simpel knikje dan weer met iets grotere gebaren maar continue de leider van de band. Toch beperkte Weston zich niet tot Monk alleen ook de samenwerkingen die Monk ooit aanging komen aan de orde maar ook o.a. `African Sunrise` van Dizzy Gillespie wordt op indrukwekkende wijze vertolkt. Tussendoor vertelde Weston over de Jazz in de jaren zestig van de vorige eeuw, over de overwinningen die de Afro/Amerikaanse musici moesten maken om ook daadwerkelijk te kunnen spelen, en over de basis van de wereld die volgens Weston muziek is, muziek is van alle volkeren zonder taalgrenzen of met wat voor beperkingen dan ook, Hij gaat terug naar de absolute basis van het ontstaan van de muziek en komt daarmee voor velen die Weston eerder zagen spelen en vertellen op bekend terrein. Naar in feite leverde hij zelf het beste bewijs, muziek is van alle tijden en van iedereen en verbroedert de mensen en dat is precies wat de wereld momenteel het meest nodig heeft. Zonder zweverig te worden raakte Weston bij velen de juiste snaar, waarmee hij op gedenkwaardige en respectvolle wijze de derde dag Jazz Middelheim tot een mooi einde bracht.
Op zondag 6 augustus is de laatste dag van Jazz Middelheim met o.a. Dans Dans en Van Morrison, dus weer een dag om naar uit te zien. De aanvang is dan al om 14.00 uur en zoals gewend zal ook dan alles op het terrein zoals elke dag keurig proper en opgeruimd zijn, want het moet mij echt van het hart dat ik nimmer heb meegemaakt dat de toiletten op een festival, (overigens net als in Gent) zo schoon en fris zijn als op dit festival. Op Jazz Middelheim wordt werkelijk overal voor gezorgd en dat siert dit festival nog eens meer en het is al zo bijzonder.
Reageer hieronder
Geen reacties