Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK

Dinsdag 08 Augustus 2017 at 9:41 pm

Na drie grandioze dagen was ook de slotdag een gedenkwaardige dag op Jazz Middelheim 2017

Mark Guiliana photo Hans Speekenbrink Mark Guiliana photo Hans Speekenbrink Mark Guiliana photo Hans Speekenbrink

Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N&P Beeld Hans Speekenbrink (klik voor groter)

Het was al drie dagen erg goed toeven  op Jazz Middelheim 2017 in het Antwerpse Park Den Brandt en dag 4, de slotdag, zag er ook weer veelbelovend uit. De opening werd verzorgd door The Artist In Residence Mark Guiliana met een drietal studenten van het Koninklijk Antwerps Conservatorium. Enige weken voordien was Guiliana enkele dagen in Antwerpen geweest om materiaal met de studenten door te nemen en enige repetities te doen. Zo als tijdens het festival bleek zijn het vlotte leerlingen want het klonk alsof er al jaren werd samengespeeld, wat natuurlijk ook in belangrijke mate aan coach Guiliana te danken was. Vooral toetsenist Karel Ceulenare is een belofte voor de toekomst maar ook gitarist Willem Heylen heeft heel wat in petto. En natuurlijk verzorgde drummer Guiliana het drumwerk bij deze gelegenheidsformatie. Maar dat er in de toekomst weer een knappe lading musici van het Antwerps Conservatorium zal komen  staat voor mij vast.

Becca Stevens Photo Hans Speekenbrink Becca Stevens Photo Hans Speekenbrink Becca Stevens Photo Hans Speekenbrink

Daarna was het hoofdpodium de vloer voor Becca Stevens een zeer zuiver zangeres, die echter niets op een Jazz festival te zoeken heeft. Ze zou niet misstaan op willekeurig welk folk festival maar mogelijk nog het meest tot haar recht komen op de EO Landdag. De aankleding was, laat ik het voorzichtig zeggen, ietwat truttig met mevrouw Stevens in haar lange wat vormeloze soepjurk en haar hele stage performance had een iets overdreven blije uitstraling. Muzikaal was het zeker niet slecht vooral niet daar waar Becca Stevens in haar zangpartijen werd bijgestaan door haar toetseniste  Michelle Welles, waardoor het geluid wel iets weg had van The Webb sisters. Door het gebruik van bijvoorbeeld de ukelele en enkele andere tokkelinstrumenten deed het mij ook wel denken aan groepen als The Pentangle en zangeressen als Sandy Denny. Prachtig mooi en zeer muzikaal maar zeker niets voor een jazz festival. Overigens de bassist was dezelfde ijsberende basspeler die daags ervoor in Guiliana’s Beat Music band speelde Chris Morrissey. Voor zover mij bekend was deze samenwerking slechts heel tijdelijk en niet langer dan dit festival.

Dans Dans Photo Hans Speekenrink Dans Dans Photo Hans Speekenrink Dans Dans Photo Hans Speekenrink

De groep waar ik deze laatste dag erg naar uitkeek was de Belgische formatie Dans Dans. Dit trio dat erg goed gecomponeerde elektronische muziek maakt, eigenlijk creëren ze een Wall of sound die overdonderend en hoogst interessant is,  temeer omdat elk der drie musici naast het eigen instrument; gitaar Bert Dockx, Steven Cassiers drums en percussie en Fred Lyenn Jacques bas, ook de synthesizer bespeelt en dat dan weer in combinatie met de toepassing van een simpele walkman die wordt afgespeeld via de elementen op de gitaar, wat ook weer voor een geheel eigen geluid zorgt, door Bert Dockx. Zo wordt er een geheel eigen sound gecreëerd waarin toespraken en muziek gezamenlijk één geheel vormen. Dans Dans is een trio dat je bij voorkeur live moet zien en ondergaan, omdat ik van mening ben dat als je het louter van cd of welke geluidsbron dan ook beluisterd je iets mist wat je live alleen kan ervaren. Het beste is dus Dans Dans gaan zien en geheel ondergedompeld worden in hun bijzondere vernieuwende progressieve vorm van Jazz.

Van Morrison Photo Hans Speekenrink Van Morrison Photo Hans Speekenrink Van Morrison Photo Hans Speekenrink

Eigenlijk was ik best een beetje verbaasd dat het festival afsluitende concert van Van Morrison gewoon keurig op tijd begon. Van the Man, heeft nogal eens de neiging lak aan alles en iedereen te hebben en vooral te doen wat hij het beste goeddunkt. Dit keer op Jazz Middelheim had hij er zichtbaar zin in. Natuurlijk is dat aan hem zelf niet echt heel duidelijk af te lezen, verscholen onder zijn hoejde en zonnebril,  maar hoe zijn interactie met zijn bandleden zich openbaarde maakte vaak veel duidelijk. Dit keer ging het open en spontaan, er was weinig van de veelal norse Morrison terug te zien.  Ook in het spel van Morrison en de band was duidelijk opvallend zichtbaar dat ze er echt zij in hadden. Morrison speelde een mooie dwarsdoorsnede van zijn repertoire en verraste vriend en vijand met het enorme tempo waarin een en ander plaats vond. Naast een mooie uptempo versie van “Have I Told You Lately” waren er veel stukken die de toeschouwers in de grote tent in vervoering brachten. Morrison had een geweldig strakke band bij zich naast Van op de saxofoon, mondharmonica en als vocalist werd hij aangevuld met op toetsen, trompet en bugel Paul Moran, Dave Keary op gitaar, Paul Moore op de bassen en Mez Clough achter de drums. Vocaal werd hij ondersteund door Samudu Jayatilaka en Dana Masters, twee geweldige backingvocalisten.  Soms kwam het zelfs wat dixie-achtig over de sound die de Morrison Cs. voor de Antwerpse toeschouwers in petto had. Songs als “Here comes the Night” en “Days like this” denderden als het ware van het podium over het publiek heen. In de gangpaden werd zelfs druk gedanst en de stemming was opperbest. Uiteindelijk speelde Morrison met zijn band het langste concert tijdens deze versie van Jazz Middelheim. Maar het hele concert liep dan ook als een goed gesmeerde dieseltrein met een van de hoogtepunten in “Sometimes”. Vanzelfsprekend was het slotnummer zijn oude Them succes  “G L O R I A”, waarin aan het einde van de song Van the Man het podium verliet en naar verwacht direct in zijn vervoer naar het hotel stapte terwijl de band nog een kleine acht minuten door ging, waarbij in het uiteindelijke slotapplaus Morrison ook niet meer on stage verscheen. Maar ere wie ere toekomt, dit was een der beste concerten die ik ooit van Van Morrison zag en dat waren er inmiddels velen. Met slechts nog een concert op het Club Stage van “Drifter”was hiermee Jazz Middelheim ten einde. Het was dit jaar een der allermooiste sinds jaren. Artistiek Festival Directeur Bertrand Flamang zal er flink tegenaan moeten om deze editie in 2018 te kunnen evenaren, laat staan overtreffen.  Jazz Middelheim 2017 was in één woord: “Meesterlijk”.




Reageer hieronder

Geen reacties





(optioneel veld)
(optioneel veld)
Deze stomme vraag dient ervoor om spam te voorkomen

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.