Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Maandag 28 Mei 2018 at 4:08 pm
Amersfoort Jazz: Bohemian Groove Orchestra ft. Joe Bowie
Tekst: Robin Boer beeld Peter Putters (klik voor vergroting)
Toetsenist/componist Stormvogel (Baarn) is beslist geen onbekende op Amersfoort Jazz. Al vele jaren is hij in verschillende formaties actief geweest, veelal gericht op avontuurlijke cross-over stijlen, uiteenlopend van invloeden uit India en de Balkan tot barok, progressieve rock en de betere jazzrock uit de toptijd, eerste helft jaren 70. Het reeds enkele jaren niet meer in het theater De Lieve Vrouw aanwezige Festival de Muzen, dat voor vele bezoekers tot de hoogtepunten van Amersfoort Jazz behoorde, wordt nog steeds gemist, maar vanavond voor een klein deel in ere hersteld in de vorm van het Bohemian Groove Orchestra, dat op 'De Muzen' standaard de Grand Finale verzorgde in wisselende bezettingen. Dit jaar bestaat het ensemble wederom uit een indrukwekkend lijstje musici: naast de kunstzinnige duizendpoot zelf, treffen we de (eveneens Baarnse) gitarist Twan van Gerven op gitaar, 'oudgedienden' Remko Smid op saxofoon en Marco van Os op basgitaar en niemand minder dan Ruud Breuls en Arno van Nieuwenhuize, respectievelijk op trompet en drums. Breuls is onder meer bekend als solist van het Metropole Orkest, Jazz Orchestra of the Concertgebouw en de WDR Bigband, terwijl Van Nieuwenhuize (ex-Metropole), de podia beklimt met artiesten als Steve Vai, Dweezil Zappa, Ara Gevorgyan en de Libanese zangeres Fairouz. Het gezelschap wordt gecompleteerd door Mister Defunkt himself: Joe Bowie op vocalen, percussie en trombone.
Maar liefst een half uur na geplande aanvang kan de band van start gaan, door problemen met de geluidstechniek, die opvallend genoeg door één persoon moest worden verzorgd, inclusief alle andere logistieke taken die op het podium plaats moesten vinden. Dit kan beschouwd worden als een aandachtspunt voor de festivalorganisatie, want er gaat hierdoor (te)veel speeltijd verloren. Enfin; er werd vanaf de eerste minuut al stevig uitgepakt met een lange funky jam, inclusief polyritmische thematiek (die sommigen zullen herkennen uit Stormvogel's Drakenburger Concerto) en een enorme dosis groove. Een funkband is nooit compleet zonder passende bassist en Van Os vervult deze rol absoluut met verve. Zijn timing en vette basgeluid schenken de muziek het vereiste solide fundament, en meer dan dat.
Het duurde even voordat de saxofoon van Smid goed hoorbaar was over de goed gevulde Groenmarkt, maar na passende correctie door de geluidstechnicus blijkt al snel wat een formidabele saxofonist het is en menigeen zal zich afvragen waarom hij niet veel meer bekendheid geniet. Breuls en Van Nieuwenhuize beschikken met hun jarenlange professionele ervaring over meer dan een imponerende techniek en creativiteit en geven met zichtbaar speelplezier alles wat deze muziek nodig heeft. Stormvogel speelde een aanzienlijk deel van de set op zijn draagbare Roland AXE, dat vlijmscherp en moddervet, doch smaakvol over de grooves heen brulde in de vorm van formidabele soli. Daarna volgde een reeks stukken uit het repertoire van de legendarische Joe Bowie, die vanaf eind jaren 70 deel uitmaakt van de New Yorkse jazz-punk-funk formatie Defunkt. Bowie draagt de show ijzersterk met zijn krachtige vocalen, dans en felle trombonespel. Een ware frontman die de toch al energieke show voorziet van nog een extra injectie smoel en power.
De grote verrassing van dit concert blijkt gitarist Twan van Gerven. Van de eerste tot de laatste seconde maakt hij op feilloze wijze een essentieel deel uit van het ritmische apparaat dat Bohemian Groove heet. Zijn begeleiding blijft gedurende de hele show gevarieerd, spannend en fel. Een paar keer treedt hij naar voren om uit te pakken met een monsterlijk scheurende solo, waarbij grootheden als John McLaughlin, Vernon Reid, Steve Vai en Jimi Hendrix in een paar minuten voorbij komen, hoewel dergelijke vergelijkingen geen enkele afbreuk doen aan het tevens eigenzinnige karakter van deze supergitarist. De set wordt afgesloten met de Stormvogel-compositie 'King of Jerusalem', gezongen door een overtuigende Bowie, en dat een zeer langgerekt outro blijkt te krijgen. En dan, exact op het moment dat de toeschouwer vreest dat dit memorabele concert als een nachtkaars uit dreigt te gaan, gaat de band nog 1 maal op volle kracht los, inclusief een nog eenmaal excellerende Twan van Gerven. Het was te kort. Dus: volgend jaar graag weer!
Reageer hieronder
Geen reacties