GentJazz Dag 3 met Gigant Tom Jones

Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, POP-ROCK

Woensdag 04 Juli 2018 at 10:24 am

Door Jacques Nachtegaal met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)

De derde dag van Gent Jazz is er een die begint met een stukje Nederlandse inbreng. In het trio van trompettist en flugel-speler Stephane Belmondo speelt de meer dan begenadigde snarenvirtuoos Jesse van Ruller op gitaar naast de contrabassist Thomas Bramerie.
Het trio brengt het al in 2014 verschenen album “Love for Chet”, als een hommage opgedragen aan de veel te vroeg in Amsterdam overleden Chet Baker. Het album is een juweeltje maar ook live blijkt dat er in de studio niet eens veel aan het album gesleuteld is. Naast het subtiele en prachtige spel van Belmondo, wiens vader, die ooit saxofonist was, altijd de grote stimulator achter de muzikale carrière van Stephane en zijn broer Lionel was zijn zijn begeleiders in feite evenwaardig.

Nadat Stephane en Lionel samen werkten met o.a. Yusef Lateef ging elk steeds meer een eigen richting uit. Het nu op Gent Jazz spelende trio maakten Belmondo en Van Ruller dit album met destijds Sylvain Romano in de studio op de bas. Bramerie is als huidige vaste waarde op de contrabas, zeker geen aderlating. Het spel van Van Ruller lijkt zich nog steeds verder te ontwikkelen en af en toe vergelijk ik hem met Wim Overgaauw maar ook met George Benson in zijn periode voor hij voor popmuziek koos. Van Ruller is zo’n gitarist die in zijn eentje een heel concert zou kunnen vullen. En dat is weinigen gegeven. Kortom dit trio bracht al direct deze dinsdag op Gent Jazz volledig tot leven.

Gelukkig zat er ook nu meer publiek bij het openingsconcert dan de voorbije dagen. Het trio werd opgevolgd door een band die Louisiana blues en Southern rock tot een lekkere sound hadden versmolten en daardoor wel iets weg hadden van The Creedence Clearwater Revival van de gebroeders Foggerty. Toch heeft Theo Lawrence & The Hearts, een geheel eigen sound deze Frans-Canadese autodidact van nog maar net 22 jaar en momenteel woonachtig in Frankrijk is een oude ziel in een jong lichaam, hij lijkt zo weggestopt uit de glorie jaren van de rock n roll, had hij toen geleefd dan zou hij concurrent zijn geweest van vele toenmalige groten uit het vak. Het gemak waarmee hij met zijn band en later in het concert solo, voor wat betreft splinternieuw materiaal, zo voor de losse hand weg speelt is een verfrissing. Hij mengt doordachte teksten en goed gecomponeerd gitaarband werk tot een heel succesvol geheel. Ik verwacht in de komende jaren nog veel van deze jongen te gaan horen.

De aanwezigheid van Lien de Greef, als Lady Linn & Her Magnificent Bigband hier op het hoofdpodium staat is een beetje een Gents onderonsje. Lien komt van en woont in Gent, heeft hier ook het conservatorium doorlopen en speelt al jaren met haar band The Magnificent Seven (niet te verwarren met het collectief destijds met Hennie Vrienten en o.a. Fay Lovsky), nu zij 15 jaar bestaan heeft Lady Linn haar band uitgebreid met voornamelijk blazers en noemt het The Magnificent Big Band. Dus eigenlijk is het een kadootje aan Lien dat ze hier mag staan voor dit jubileum. Jaren geleden stond ze met haar band al eerder op dit festival. Toch moet ik kwijt dat hoewel de bigband zeker niet onverdienstelijk speelde, miste ik de echte subtiliteit, de finesse die met zo’n imposant collectief zo mooi bereikt kan worden. En ondanks het knappe materiaal, zoals “Sneaking around” en “Laundry day” was dit niet overtuigend genoeg voor mij. Andere Bigbands zoals bijvoorbeeld het Schiedamse Barend Hoek Collective en onze eigen Vlaardingse Waterweg Jazz Big Band doen hier niet voor onder, maar zullen niet zo makkelijk het hoofdpodium in Gent betreden. Dus laten we dit kadootje aan Lien maar niet te veel importantie meegeven.

Opvallend genoeg blijft het merendeel van het publiek na dit concert zitten en gaat niet zoals na andere concerten lopen over de weide van de Bijloke site, of naar de Garden Stage. Iedereen klemt zich bijna vast op zijn stoel om die plek maar vooral niet kwijt te raken want zodadelijk gaat het gebeuren. De podiumopbouw geeft al aan hier staat iets groots aan te komen. Want inderdaad Tom Jones, sir Tom Jones moet ik zelfs zeggen laat het concert niet over een nacht ijs gaan, Alles is tot in details geregeld om een show met het kaliber van Las Vegas aan het Gentse publiek aan te bieden. En dat doet deze inmiddels 77 jarige Welshman op strak geregisseerde wijze. Natuurlijk kiest hij voor een makkelijke lijn met hits als “Delilah” en “What’s new Pussycat” en “You can leave your Hat on”, Om de honger van het publiek te stillen zit natuurlijk “Sexbomb” er in maar hij krijgt mijn opperste waardering als hij de Leonard Cohen klassieker “Tower of Song” op voortreffelijke wijze op zijn Jones’ brengt. En misschien is Jones een glibber, zoals hij likt naar België met zijn uitspraken over Belgische chocolade, bieren en kant en zijde, vooral gedragen op het lichaam door mooie Belgische vrouwen. Maar hoort dat niet bij zijn imago. Was niet iedereen teleurgesteld geweest als Jones als preutse zedenpreker zijn materiaal had komen declameren. Natuurlijk, dit is de Tom Jones die wij allemaal willen zien. Iets over de top, net iets te vet en te gladjes maar met een strot waar iedereen jaloers op is. En met de toegift van “What A Wonderfull world” en “Kiss” was Gent Jazz dan wel niet echt op de jazz tour met Tom Jones, het was wel sterke blues bij tijd en wijle zoals in “ Soul of A Man” of “Burning Hell”. Ik was in ieder geval erg blij hier bij te mogen zijn!

GentJazz website