Het moment dat ik binnenkwam in de grote tent sloeg heel even de paniek toe, Nee toch niet heel deze dag experimentele Jazz, want dat trek ik niet. Op het podium de formatie Fundament een Belgisch collectief van maar liefst 14 personen. Recentelijk verscheen hun album Fundament (met als uitvoerende er bij genoemd Peter Jacquemyn echter op de achterzijde van het cd hoesje worden nog 11 medemusici genoemd, ietwat verwarrend). Als ik het allemaal goed heb begrepen is het een project van Jacquemyn met de titel Fundament en met medewerking van die 11 medemusici. Mogelijk dat de twee die ik wel bij het applaus telde, maar verder niet on stage had gezien, zijn hoogstwaarschijnlijk de video-editor en de belichter. In ieder geval was dit een zeer explosief experiment waarbij de luisteraar eenmaal in de muziek opgenomen mee werd meegenomen in een verhaal wat steeds weer de interpretatie van de verschillende instrumenten kreeg. Op de grote schermen passeerde barcodes en toon-gegenereerde tijdsregistraties. Je moet hier wel voor open staan en als tip met betrekking tot de cd, deze bij voorkeur niet in de auto draaien, want dat leidt geheid tot ongelukken.

 

 

Jason Moran en zijn Bandwagon, een trio gevormd door Moran aan de vleugel, Tarus Mateen op de bas en Nasheet Waits achter de trommels biedt mij meer houvast en structuur dan het eerder beschreven collectief van Jacquemyn. Moran die op vele fronten actief is, zo speelde hij live als begeleiding bij een groep Skaters, wat hem net zo soepel afgaat als het spelen hier op het hoofdpodium van Gent Jazz. Zij die Moran eerder zagen spelen weten dat hij tijdens concerten erg kort voor de kar kan staan. Hij laat zich niet snel afleiden maar kan plots door invloeden uit het publiek volledig zijn eerder gekozen structuur omgooien. Dat verrassingseffect bij Moran die altijd iets aan ruimte in zijn muziek open laat om te improviseren, is dan weer opzwepend en aanjagend maar wendt met het grootste gemak ter plekke om van stevige jazz naar heel ingetogen partijen met nagenoeg intiem spel, waar je als het ware op mee genomen wordt in een wereld vol dromen. Kortom Moran deed waarvoor hij geboekt was, een mooi concert spelen, en dat deed hij zeker.

 

 

Als het Vijay Iyer sextet inzet klinkt er wederom een heel andere vorm van Jazz dan die van zijn voorgangers op deze dag hoorbaar was. Dat geeft op deze dag eens en te meer aan dat Jazz zoveel variëteiten kent dat de Jazz nimmer zal sterven, er ontstaat wel steeds weer een nieuwe aftakking van deze muziekstroom en dat in het meest interessante aan dit soort festivals. Op Gent Jazz toont men dat brede scala zoals nu weer met Iyer. Hij zit een groot deel van zijn concert met zijn rug naar het publiek toe, wat hem waarschijnlijk wel beter doet concentreren, maar de interactie met het publiek sterk verminderd. Echter zijn begeleiders drie sterke blazers Graham Haynes (cornet, flugelhorn en elektronica), Steve Lehman (alt sax) en Mark Shim op de tenor saxofoon vormen met drummer Jerremy Dutton en bassist Stephan Crump een dusdanig hechte basis waar een musicus als Iyer op kan blind varen. Zijn begeleiders vormen zijn vangnet. Mede door de hechte samenwerking binnen dit sextet en de ruimte die men elkaar biedt komen ze tot een bijzonder toegankelijk concert.

 

Voor mijn fotograferende collegae, is nu het moment aangebroken waar ze eigenlijk de hele dag al op wachten, foto’s maken van levende legende Pharoah Sanders en zijn kwartet met als bijzondere gast Nicholas Payton op de trompet. Maar op het moment dat de eerste fotografen zich richting hoofdpodium begeven komt het mailbericht bij Greet in de perszaal binnen dat het niet is toegestaan om foto’s te maken bij dit concert. Met een aantal (ook schrijvende) collegae vragen wij ons later ook af of Sanders hier zelf ook maar iets van weet, want de man geilt op aandacht op zijn oude dag. Dus fotografen, waarvoor hij op eerdere concerten, die ik van hem zag, hen juist op hun wenken bediende, zal dit nooit goedgekeurd hebben. Het zal wel weer een ingeving zijn van zo’n klein zakkenvullend tourmedewerkertje, die even zijn macht wil laten gelden. Triest want in het publiek sterft het werkelijk van de camera’s van eenvoudige in telefoons tot zeer professionele van de die hard fans.

 

 

En uiteindelijk komt iedereen er aanvankelijk bekaaid van af. In het eerste uur van het concert heeft Sanders niet meer dan 10 minuten daadwerkelijk op het podium gestaan, maar veel meer op een stoeltje schuin achter de pianist plaatsgenomen. In het laatste deel van het concert lijkt hij door het enthousiasme dat het publiek heeft voor zijn begeleiders Oli Hayhurst (contrabas), Gene Calderazzo (drums) en pianist William Henderson eindelijk wat tot leven te komen en begint hij met zijn theatrale act. Een stukje toneelspel dat ik hem al meerdere malen eerder heb zien uitvoeren en waar dus niets spontaans in zit. Hij gaat tergend langzaam door de hurken en maakt wat houterige danspasjes. De dame die al enige tijd de oude man het hoofd op hol brengt door hitsige dansbewegingen te maken, vlak voor het podium, wordt hier wel door begeestigd. Maar we komen toch niet voor deze ongein, We willen de oude baas horen toeteren, want ondanks zijn zwakke tred is hij nog steeds een geweldig blazer op zijn sax. Als Pharoah, die zijn bandleden, gast en ook zich zelf al twee maal vol superlatieven heeft voorgesteld eenmaal gaat zingen, nou ja croonen in de ruimste zin des woords, gaan de fans helemaal uit hun stekkertje. Vanuit de zaal komt een enorme repliek en Pharoah geniet zichtbaar. Zij die een camera bij zich hebben stormen naar voren en schieten de plaatjes van hun leven want Sanders gaat steeds gekker doen, maar tussendoor blaast hij samen met zijn gast Nicholas Payton, de sterren van de hemel zo de tent op Bijloke binnen. En als het concert dan toch na enige extra’s tot een einde komt, gaat het publiek tevreden huiswaarts alleen de vakfotografen voelen zich ernstig bekocht. 

 

Morgen de laatste dag van dit meer dan geslaagde Gent Jazz festival editie 2018. Ik heb door de jaren heen vele malen op Bijloke voor Gent Jazz rondgelopen, maar ik moet eerlijk zeggen dat editie 2018 een wel heel goed geslaagde is geweest. Het zal festival directeur Brtrand Flamang nog heel veel inspanningen gaan kosten dit festival in 2019 te overtreffen. Ik kijk er nu al naar uit.