Drie acts aaneen die de opening van Jazz Middelheim 2018 tot een feest weten te maken.

Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK

Vrijdag 10 Augustus 2018 at 10:55 am

Drie acts aaneen die de opening van Jazz Middelheim 2018 tot een feest weten te maken.

Door Jacques Nachtegaal met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

In eerste instantie was ik van mening dat deze Jazz Middelheim, in het Park Den Brandt in Antwerpen, niet de sterkste editie was sinds jaren. Eigenlijk vond ik het ontbreken van echt pakkende namen en het grote aanbod aan Belgische Jazz artiesten een beetje afzwakking van het festival wat ik een der beste van de lage landen vind. Natuurlijk had de organisatie met Gent Jazz enkele weken geleden een meer dan meesterlijk festival neergezet en mogelijk dat daardoor Middelheim daardoor wat magertjes overkwam. Echter de openingsdag gisteren donderdag 9 augustus was van ongekende klasse.

Beginnend met Bram Weijters en zijn Crazy Men, een door Bram Weijters (toetsen en samples) stelde voor dit exclusieve concert (hoewel exclusief, Bram speelt met deze formatie een zelfde concert op vrijdag 7 september 18.00 uur in het Zuidpark in Gent op Jazz in het Park maar dat terzijde) een heerlijk collectief met een drietal stevige blazers, Sam Vloemans, Andrew Claes en Vincent Brijs, drummer Steven Cassiers en bassist Dries Laheye een geweldige band samen die de jaren van de succesvolle Jazzrock in België lieten herleven.

Met m.i. iets te veel, overdaad schaadt, samples maar verder op geweldige wijze werden de Fusion en Jazzrock jaren zeventig uit het stof opgediept. Met materiaal van Herbie Hancock en enkele nummers van de vermaarde Belgische musicus Koen de Bruyne (o.a. Here Comes the Crazy Man uit 1974) en ander fraai materiaal uit die geweldige muziekperiode opende Weijters & Co op meesterlijke wijze. De toon was gezet, het publiek er klaar voor alleen de regen zorgde voor een nog dampender sfeer in de grote tent, die al vanaf aanvang goed gevuld was.
Er was heel veel jong publiek. Hier had festival directeur Bertrand Flamang in zijn programmering heel goed over nagedacht. In deze tijd van vergrijzing weet hij heel veel youngsters naar Middelheim te halen op de eerste dag al en dat mag een heel goede en slimme zet genoemd worden.

Met het programmeren van TaxiWars, die geweldige band van Tom Barman, die zich al vele malen in verschillende formaties heeft bewezen, en favoriet van ondergetekende, maar zo weet ik, ook van Flamang, is de tweede Belgische act een feit. Toch mag je wel stellen dat TaxiWars het Europees niveau overstijgt. Barman heeft heel goed geluister naar Internationale collegae en daar heel veel lering van opgedaan Vandaar ook de steeds maar stijgende kwaliteit van dit kwartet waarin naast Barman als vocalist en aanjager, saxofonist Robin Verheyen, bassist Nicolas Thys en Antoine Pierre achter de trommels een onderlinge chemie hebben die het publiek al heel snel in haar ban heeft. Het enthousiasme uit het publiek is ook meer dan enthousiastmerend. De onderlinge interactie die tussen TaxiWars en haar publiek ontstaat is zo hecht en stimulerend dat Barman en de zijnen tot een waanzinnig concert komen. Ik betreur het als het concert al weer ten einde is, hoewel er nog een favoriet van mij wacht.

Kamasi Washington, heb ik al enkele malen zien optreden op de Vlaamse podia en telkens weer valt mij op dat deze reus van een vent een meesterlijke subtiliteit bezit in het spelen op zijn sax. Maar bij Washington is het meer, de samenstelling van zijn band is geweldig. Op de bas bijvoorbeeld Miles Mosley, die ik ook al eerder met een eigen formatie op Gent Jazz zag spelen waar hij mij toen al uit mijn sloffen speelde. Nu in het geweldige collectief van Washington staat hij voor niet alleen een geweldige power als ondersteuning ook als hij solo mag gaan maakt hij er een spetterende show van en als de band zijn “Abraham”speelt zie en hoor je de kwaliteit van deze compoisitie. Maar Washinton gaat niet over één nacht ijs. In zijn band heeft hij ook ruimte ingeruimd voor Ryan Porter op de trombone en zijn vader Ricky Washington op fluit en sopraansaxofoon. Dat in combinatie met de inventieve en on stage vermakelijke keyboard man Ruslan Sirota de visueel versterkende vocaliste Patrice Quinn en de twee drummers; Tony Austin en Ronald Bruner jr. maken niet alleen het plaatje op het podium tot een compleet geheel, vooral muzikaal staat het als een huis. Door de stevige ritmesectie voel je nagenoeg het gehele concert de basis in je buik meetrillen en zodra Washington gaat spelen wordt je meegevoerd op een muzikale stroom van extase. Voor mij persoonlijk was dit het absolute hoogtepunt van de avond.

De dagsluiter BlackStar with Hypnotic Brass ensemble zorgen er voor dat vooral de groots opgekomen youngsters het helemaal naar hun zin hebben. Persoonlijk ben ik niet echt een liefhebber van plaatjesdraaiers die met successen van anderen aaneen te knopen zelf roem willen scoren, maar massa’s mensen denken daar heel anders over vandaar dat de aanvang van dit concert mij niet echt kon boeien en eerder deed vertrekken dan gepland, maar de vele aanwezige jongeren waren wel erg gecharmeerd van deze slot-gig en zoals bekend de jeugd heeft de toekomst en dat is op de openingsavond goed gepland. Nu maar hopen dat deze jonge bezoekers ook de komende dagen en de festivals in de toekomst de gang naar het Park Den Brandt weten te vinden.