Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Zondag 12 Augustus 2018 at 10:42 pm
Fred Hersch Trio - Hemelse klanken, oase van rust
Jazz Middelheim 2018
Zaterdag 11 augustus 2018, Antwerpen (België)
tekst: Stormvogel
foto's: Hans Speekenbrink
Fred Hersch is een begrip in de pianowereld. Met meer dan 30 albums op zijn naam en 10 Grammy nominaties, wordt hij internationaal gerekend tot de kring van absolute meesters. Fred Hersch, geboren in 1956 in Ohio, werd groot als een sideman van artiesten als Joe Henderson, Stan Getz, Art Farmer, Phil Woods en Toots Thielemans, maar sinds de jaren ’80 maakt hij furore onder zijn eigen naam, zowel solo als met zijn trio. Zijn grote talent werd daarna gewaardeerd door Jane Ira Bloom, Gary Burton, Jim Hall, Kenny Barron, Charlie Haden, Kenny Wheeler, Joey Baron en Bill Frisell. Bovendien stond hij als gerenommeerd educator aan de wieg van de nieuwe lichting pianisten als Brad Mehldau, Ethen Iverson en talloze anderen. In 2011 werd hij verkozen tot Pianist van het Jaar.
Anno nu tourt Fred Hersch wereldwijd, zowel als solist en als met zijn trio (met John Hébert en Eric McPherson). Overal wordt de loftrompet gestoken over het organische en elegante samenspel van het trio, dat elke zaal trakteert op een onvergetelijke, emotionele oorwassing. In 2016 verscheen het solo-album ‘Open Book’, maar ook een documentaire over zijn leven (klik) getiteld 'The Ballad of Fred Hersch', “an intimate portrait of one of today’s foremost jazz pianists”. En als klap op de vuurpijl een autobiografisch werk in boekvorm, het inmiddels bejubelde ‘Good Things Happen Slowly’, volgens de achterflap-synopsis “the story of the first openly gay, HIV-positive jazz player; a deep look into the cloistered jazz culture that made such a status both transgressive and groundbreaking…” (klik) Maar bovenal is Hersch een magiër aan de piano, op het podium. Hij bracht begin dit jaar een album uit 'Live in Europe' (opgenomen in de Brusselse Flagey Studio's), dat tot de allermooiste momentopnamen in de geschiedenis van jazzpiano mag worden gerekend.
En toch is Hersch -net als bijvoorbeeld de Zweed Bobo Stenson-, lang niet zo bekend als zijn geniale vakbroeders Keith Jarrett, Herbie Hancock en Chick Corea. Zeker niet in Nederland, ofschoon in 2006 al een album verscheen genaamd ‘Fred Hersch - Live at the Bimhuis’ en hij regelmatig ons land aandoet voor optredens, zoals vorig jaar in TivoliVredenbrug en North Sea Jazz in 2018. De reden voor zijn relatieve onbekendheid, vergeleken met Jarrett & co, is wellicht omdat hij niet uit de stal van Miles komt? Of omdat hij met zijn seropositiviteit niet echt lekker oogt? Aan zijn touchée licht het zeker niet. Die is -net als die van Bobo Stenson- van een bovenmenselijke schoonheid. Bovendien is zijn melodische idioom onbegrensd en een tuin van fantastische muzikale lusten. Hersch is behalve een grootmeester op piano, een begenadigd componist. Voor zulke spelers is de term pianist eigenlijk te min; zij zijn de vingers aan de hand van god, die dwars door de toetsen en de hamers heen de snaren instralen. Zij bezielen het ivoor, verhuizen hun ziel met hun geest naar de klankkast en beroeren metafysisch het mechaniek en het vilt. Van zulke ‘true masters’ is het visuele aspect volkomen overbodig.
Tijdens het festival Jazz Middelheim was Hersch een oase van rust tussen het odd meter geweld van Robin Verheyen, Sylvain Rifflet, De Beren Gieren, Maäk, Steve Coleman en Aka Moon. Een sacrale eenvoud waarin geen noot gelogen of gemaakt is. Wie zich durft overgeven aan de lyriek van Hersch, huilt vijf kwartier onophoudelijk met de ogen dicht, niet van verdriet, maar van geluk en zaligheid, als een baby die aan de moedertiet wordt geslagen, zonder nog langer acht te slaan op de grote boze buitenwereld. Filosoof Rudolf Steiner noemde de piano een burgermans’ instrument, en wellicht had hij in zijn tijd gelijk, maar onder de handen van Fred Hersch verwordt de piano tot de edelste klankentapper denkbaar, warmer dan een cello, dichter bij het hart dan de menselijke stem, dieper dan de meeste voortreffelijke analoge synthesizer. En dat zonder ook maar een seconde vingervlug te acteren, wat al te virtuoze spelers nogal eens overkomt: op het moment suprème achter de soepele vingers aan te rennen. Zelfs als hij calypso of samba speelt, blijft Hersch bij de pure essentie, sterker nog: hij vermenigvuldigt dat op wonderbaarlijke wijze, zoals de heiland brood en vis. Hierin ondersteund door zijn apostelen Hébert en McPherson, die hem op de voet volgen en voortdurend aanvoelen en aanvullen. Of het nu eigen werk betreft, of bekende ballads en standards als 'Both Sides Now' of 'The Song Is You', een concert van het Hersch Trio is één grote bergrede, vol absolute waarheid, recht in het hart, maar zonder krachttermen en voorbij de neurolinguïstische perceptie. Waar hij die hemelse klanken vandaan haalt, blijkt uit de werkelijkheid van zijn leven. Hersch was al eens met een been in de hemel: In 2007/2008 lag hij 2 maanden in coma en zijn HIV dwong hem -behalve opnieuw zijn spieren te trainen-, tot dieper bewustzijn. Hij wijdde My Coma Dreams aan de dromen die hij meebracht van gene zijde en speelt naar eigen zeggen sindsdien helemaal eerlijk. Waar 'acquired immune deficiency syndrome' al niet goed voor is.
Reageer hieronder
Geen reacties