Categorie: JAZZ, MUZIEK
Maandag 03 September 2018 at 10:12 pm
Unieke 'blend' van jazzbarock en funk
Door Robin Boer met foto's van Peter Putters
Bohemian Groove Orchestra (BGO) ft. Joe Bowie was een van de acts op Amersfoort Jazz 2018. Op 25 mei jongstleden waren zij te zien en te horen op podium Groenmarkt. Nu, 3 maanden later, speelt deze bezetting voor de tweede keer in het openbaar. Deze keer in Stadscafé De Observant: een prachtig historisch gebouw vlak buiten de Middeleeuwse kern van het centrum Amersfoort.
Het concert zou aanvankelijk plaatsvinden in de open binnenplaats van het complex, maar door de regen is het verplaatst naar binnen: de niet ongezellige ruimte achter de bar. Hoewel BGO bekend staat om haar vele bezettingen, zien we vanavond dezelfde groep als drie maanden geleden. Gelukkig, want deze maakte indruk en de verwachtingen zijn dan ook wederom hoog. Met de toevoeging van Defunkt-leider Joseph Bowie (al jaren woonachtig in Gorinchem) krijgt de muziek een stevige boost en de band een energieke podiumpresentatie. Bowie beperkt zich niet uitsluitend tot vocalen: hij speelt trombone en percussie en tijdens sommige stukken treedt hij terug. Dit brengt een prettige dynamiek en afwisseling in de set.
Wat een funkrock band natuurlijk altijd nodig heeft is een sterke groove met dito ritmesectie. Daar wordt dan ook direct mee ingezet, nadat mede-initiatiefnemer Alexander Beets het publiek heeft voorzien van een gevleugelde introductie. Na een korte vocale show-opener van toetsenist/bandleider Stormvogel en Bowie, wisselen de solisten elkaar op speelse wijze af. Stormvogel speelt wederom op zijn draagbare Roland AXE, vergezeld door een KORG MS-10 en een Micro KORG; een waar festival voor de synthesizerliefhebber. Naast Stormvogel wederom mede-Baarnaar Twan van Gerven op gitaar, die de funkslag perfect meester is en daar tussendoor ook nog vliegensvlug allerlei licks en motieven aan toevoegt. Tevens een genot om naar te luisteren is drummer Arno van Nieuwenhuize (ex-Metropole Orkest, Steve Vai, Dweezil Zappa, Ara Gevorygan, Fairouz), die over fantastische, haarscherpe dynamics beschikt, waardoor de funk niet alleen lekker fel klinkt, maar ook swingend en vooral heel energiek. Zet daar de diepe, vette, ronkende baspartijen van Marco van Os (Jeroen van Helsdingen Band, High Society Jazz) onder en je hebt een ritmesectie te pakken waar niemand omheen kan. Wij zien doorgaans graag de handen en vingers over het instrument gaan, maar daar geeft van Os ons geen gelegenheid voor: hij staat van de eerste tot de laatste seconde zijwaarts gekeerd en communiceert bij voorkeur met zijn mede-musici. Het doet niets af aan de accuratesse die de grooves vanavond tot een succes maken.
De 2-koppige blazerssectie bestaat ook vanavond weer uit twee zwaargewichten. Remko Smid op bariton- en tenorsax en Ruud Breuls (ex-Metropole Orkest, Jazz Orchestra of the Concertgebouw en WDR Bigband) op trompet. Na de groovy introductie met het uit Stormvogel's Drakenburger Concerto afkomstige thema 'Das Hat Mit Jazz Nichts Zu Tun' (een quote uit een interview met musicus/componist Joe Zawinul) krijgen we een boeket stukken te horen uit het repertoire van Joe Bowie. Direct horen we in het razendsnelle stuk 'Make them Dance' dat BGO en Joe Bowie een 'perfect match' zijn. De stukken 'Strangle Me With Your Love', 'See Through', 'Illusions' en 'What Does Your Heart Say' maken de eerste set compleet. Laatstgenoemde wordt door Bowie (die zich in het Nederlands heel behoorlijk verstaanbaar weet te maken) op voorhand nog toegelicht (luister je naar het hart of naar het hoofd?) en bestaat uit een repetitieve akkoordenreeks C/F – Db/F – Eb/F – F∆ die een diverse inkleuring krijgt in de vorm van twee prachtige soli: een op de Roland AXE met een mooie hoge lead uit de Micro KORG en prachtige bender-technieken en een spectaculaire tenorsax-solo van Remko Smid, die ons behoorlijk in vervoering bracht. Zowel op bariton als tenor toont Smid zich een ware meester vanavond, naast Breuls, die met veel energie en creativiteit, virtuoos over de composities heen walst.
Het tweede deel van de set bestaat uitsluitend uit door Stormvogel gecomponeerde muziek. We horen een enigszins opgejaagde uitvoering van het mysterieuze ECM-achtige stuk 'Awakening', waar we, ondanks de wat slordige foutjes in de thematiek getrakteerd worden op onze favoriete gitaarsolo van de avond, waar alles even klopte. Bowie keert terug voor een herzien arrangement van Drakenburger Concerto VI; de enige compositie uit de veelbesproken reeks waar we een 4/4 in kunnen ontdekken. Voor de gelegenheid is hier een rap aan toegevoegd door Joe Bowie. Een mooie combinatie waardoor we plotseling een unieke 'blend' te horen krijgen van jazzbarock en funk. De bijbehorende specials verliepen wat rommelig en de toch al complexe overgangen werden niet altijd even accuraat ingezet en opgevolgd, maar het geheel had power en avontuur genoeg om het geen storende ervaring op te leveren bij de gemiddelde toeschouwer.
Het opzwepende stuk 'King Of Jerusalem', dat te vinden is op de eind 2014 verschenen cd 'Ice Bear' van de Amsterdamse jazzfunkrockband 'Naked Ears', waaraan Bowie een markante doch indrukwekkende vocale bijdrage levert, wordt vanavond ingeleid door het minimalistische 'Transformers': een 27/8 met een uit slechts 2 noten bestaand basmotief. Er wordt afgesloten met het slot-thema van 'Das Hat Mit Jazz Nichts Zu Tun' dat we ook kennen uit het Drakenburger Concerto-deel 'Twelve'. Een band van dit kaliber hoort eigenlijk niet op te treden voor een publiek dat aan tafeltjes zit, maar in concertzalen en op de betere jazz-en funkfestivals. Een working band, die dankzij vele gigs dusdanig op elkaar is ingespeeld dat er nergens ook maar een speld tussen te krijgen is en waarbij iedere noot raak is. De potentie is er ruimschoots, maar is het gepast om het woord 'potentie' te gebruiken bij een groep doorgewinterde professionals als BGO? De tijd zal het leren. We kijken uit naar de volgende wedstrijd.
Reageer hieronder
Geen reacties