Categorie: MUZIEK, POP-ROCK
Dinsdag 25 Juli 2006 at 1:50 pm
Billy Joel triomfeert na 12 jaar absentie
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)
In een warm Ahoy start een nerveus piano intro terwijl flikkerende witte spotlights zijn gericht op de glimmende schedel van een achter een zwarte vleugel zittende gedaante: Angry Young Man wordt met veel gejuich ontvangen al hebben de jaren niet stilgestaan voor singer, songwriter en pianist Billy Joel die tijdens zijn laatste optreden in 1994 eveneens in Ahoy nog een zwarte haardos heeft maar nu alleen nog wat grijs aan de zijkanten vertoont. Ter compensatie is een leuk grijs ringbaardje gecreëerd.
Na zijn plaat River Of Dreams uit 1993 en de daarbij behorende tour besluit Joel te stoppen met het maken van nieuwe popmuziek. Hij heeft daarna enkel nog een aantal concertreeksen gedaan die zich hebben beperkt tot zijn thuisland. Hij houdt zich wel bezig met klassieke muziekprojecten. Een voorbeeld daarvan is de door critici minder bejubelde CD Fantasies en Delusions. Begin van dit jaar start de op Long Island, New York opgegroeide Joel een serie concerten in Amerika waarbij hij ondermeer een voor een artiest record aantal van 12 concerten verzorgt in het New Yorkse Madison Square Garden waarvan vorige maand een registratie op CD is verschenen. Hij besluit deze serie uit te breiden met een korte tournee door Europa die hem ook langs Nederland brengt.
Ahoy is niet uitverkocht maar er is nog altijd een slordige 8000 man aanwezig. Al vanaf de eerste nummers is duidelijk dat het publiek een fantastische show krijgt voorgeschoteld want ondanks het uitblijven van nieuw origineel werk kan Joel teren op een rijk oeuvre dat hem alleen al in Amerika 33 top 40 hits heeft opgeleverd en waarvan tijdens het concert blijkt dat het meeste hier ook bekend is. Je realiseert je gaandeweg de show opeens hoeveel bekende liedjes de goede man heeft gemaakt. En het zijn niet zomaar wegwerpliedjes. Dit is muzikaal vakmanschap. Prachtige melodieuze op piano gebaseerde songs die zowel rustig als swingend kunnen zijn, met hier en daar wat jazzinvloeden en dan weer rock & roll elementen vertoont. Nergens hebben de liedjes aan kracht ingeboet wat maar aangeeft hoe sterk de liedjes in elkaar zitten. Het vrolijke My Life, het tedere Honesty en het beklemmende Leningrad klinken nog net zo mooi als in de tijd dat ze gemaakt zijn. Daar heeft de uitstekende band ook een grote bijdrage in die hoewel ze behoorlijk strak speelt toch op spaarzame momenten soleert zoals in het obscure maar heerlijke jazzy Zanzibar waarin ruimte is voor prima blazerswerk.
Joels eerste plaat Cold Spring Harbor stamt uit 1971 en de titelsong welke verwijst naar een stad op Long Island passeert vanavond de revue. De stad waar hij al die jaren leeft komt vaak terug in zijn liedjes en een van de prachtigste voorbeelden is New York State Of Mind dat in de loop der tijd is uitgegroeid tot een ware pop standaard en vanavond een even zo mooie uitvoering krijgt.
Een van de hoogtepunten van de show is wanneer het geluid van helikopters zijn intrede doet en de eerste noten op de piano worden gespeeld van het onsterfelijk mooie Goodnight Saigon dat Joel heeft geschreven voor vrienden die in Vietnam hebben gevochten. Hij behaalt met het lied in Nederland de nummer 1 positie en scoort er een gouden plaat mee. Van dezelfde langspeler als waarop Goodnight Saigon staat, The Nylon Curtain, speelt hij ook een andere terugkerende favoriet namelijk Allentown dat verhaalt over het industriële leven in deze plaats.
Ondanks dat Ahoy op een broeikas lijkt hebben de bezoekers en de artiest het prima naar hun zin. Het publiek laat duidelijk blijken van de liedjes van Joel te houden terwijl de anno 2006 nog prima zingende Joel contact maakt met het publiek en hij heeft gevoel voor humor door als een klein kind met achterste voren zittende baseball pet achter zijn vleugel onvervalste rock & roll te zitten spelen en wanneer het intro van Innocent Man wordt neergezet zingt hij plagerig de eerste regels van Spanish Harlem en Stand By Me over de melodie heen. Een ander leuk moment in de show is wanneer een van zijn roadies de kans krijgt diens zangtalent te tonen door hem een beukende versie van AC/DC’s Highway To Hell te laten zingen. Het publiek heeft er grote lol in en deint lekker mee. Vanaf dit punt gooit Joel er vooral up-tempo nummers erin zoals de grote hits We Didn’t Start The Fire, River Of Dreams en It’s Still Rock And Roll To Me.
De uitstraling van het podium wordt vooral opgesierd door de geweldige verlichting. Meteen valt op dat hierop niet is bezuinigd en er enorme batterijen aan spots worden waargenomen waar een bataljon aan medewerkers voor nodig is om deze goed te bedienen. Joel’s zwarte vleugel reist uit de grond op een draaibaar plateau zodat iedereen voldoende zicht heeft op de man. Ook geluidstechnisch is het concert prima in orde.
De toegift bestaat uit Only The Good Die Young, het wonderschone Scenes From An Italian Restaurant en als klapper Piano Man, dat luidkeels wordt meegezongen.
Bijna twee en een half uur staat Billy Joel op de b ¼hne waarin hij een show geeft die zijn hele oeuvre belicht, waarin ruimte is voor zowel hits als minder bekende nummers maar waarin sprake is van een consistente kwaliteit. Het is toch jammer dat hij geen nieuwe popplaten meer maakt want na vanavond kun je toch niet anders concluderen dat Billy Joel een van de betere componisten is in de popmuziek. Gelukkig heeft hij genoeg materiaal liggen om mee op te treden alleen hopen we niet weer 12 jaar te moeten wachten. Een triomf!
De Band
Billy Joel - zang en piano
Crystal Tallefero - zang en gitaar
Andy Cicon - zang en bass
Tommy Byrnes “ gitaar
Chuck Burgi “ drums
David Rosenthal - keyboards
Mark Rivera - saxofoon en keyboards
Richie Cannata - saxofoon
Carl Fischer - trompet en trombone
CD’s
12 Gardens “ Live (2006)
Greatest Hits Vol. 1 & 2 (1985)
Greatest Hits Vol. 3 (1997)
Reageer hieronder
Geen reacties