Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, WERELDMUZIEK
Donderdag 04 Juli 2019 at 07:47 am
Dag drie van Gent Jazz telt maar liefst 6 acts op het hoofdpodium
Jacques Nachtegaal-Het Collectief N&P met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
Het is stukken aangenamer nu de zonnekracht heeft afgenomen en de temperatuur stopt bij 19 graden in de schaduw is het zelfs wat fris, maar het overvolle programma biedt zelfs geen ruimte om ook maar in de schaduw te komen. De dag begint al vroeg met het openingsconcert voor deze derde dag op Gent Jazz met de uit Kameroen afkomstige Blick Bassy. Het is jammer dat het festival publiek op deze dag heeft besloten later naar het festivalterrein aan de Godhuizenlaan 2 te komen, waardoor Bassy voor een klein maar erg enthousiast publiek de dag mag openen. In het begin van zijn concert vertelde deze singer-songwriter//songwriter dat zijn roots in Kameroen liggen en vraagt vriendelijk aan zijn toehoorders of hij in het Frans of Engels moet spreken. Uiteindelijk heeft het publiek de voorkeur voor de Engelse taal. Hij zegt een song van zijn album 1958 te gaan spelen. Terloops vertelt hij ook waarom zijn album 1958 heet, dat is het jaar waarin zijn land officieel de naam Kameroen, met een “K”, kreeg. Dat hij trots is op zijn land moge hieruit duidelijk worden. Zijn werk is dat van een goed slinger/songwriter die de combinatie tekst en muziek op knappe wijze weet te combineren, dat blijkt ook uit de samenstelling van zijn band; de contrabassist bespeelt de bas met regelmaat ook als perscussie instrument en zijn andere twee begeleiders de trombonist die tevens toetsen speelt net als de trompettist die eveneens toetsen voor zijn rekening neemt. Bassy zelf is niet alleen vocalist in zijn moedertaal maar speelt ook op gitaar. Een niet eens al te grote bezetting maar wel een die voor een mooi afgebakend geluid zorg draagt. Jammer dat het publiek in deze fase langzaam binnen begint te druppelen.
Het concert dat vervolgens Makaya McCraven verzorgt heeft al een goed gevulde tent tegenover zijn podium staan. Deze Amerikaanse drummer uit Chicago heeft natuurlijk heel wat illustere voorgangers als bandleiders maar ik denk dat hij mogelijk het best vergelijkbaar is met Steve Gadd. Met een groot verschil, McCraven biedt zijn musici heel veel ruimte om te excelleren, zo heeft tenor saxofonist Irvin Pierce een heerlijk vrije rol en mogen toetsenist Greg Spero en bassist Junius Paul grote delen van het concert voor zich opeisen. Dat impliceert o.a. Dat Paul de vocalen van “Comes a Time” op bijzondere wijze aanpakt, met een ietwat nasale stem klinken de woorden indrukwekkend, en soms bijna hypnotiserend. In het nummer “This Place or That Place” mag gitarist Matt Gold naar hartelust zijn gang gaan. Al met al bracht dit concert voor vooral de echte Jazz liefhebbers een goed gevoel met zich mee.
Bijna op de helft van het aanbod van de woensdag is het de beurt aan Moses Boyd Exodus. Deze formatie opgebouwd rond drummer Moses Boyd bestaat naast Boyd uit een toetsenist, gitarist, en trompettist. Iemand stelde zelfs dat deze trompettist de nieuwe Miles zou zijn. Helaas ziet hij daar meerdere, waaronder zelfs zeker drie Nederlandse trompettisten over het hoofd. Inderdaad het is geen slechte blazer toch is nergens zijn naam te achterhalen, ook niet die van de andere bandleden van Boyd niet in het programmakrantje, wat overigens heel summier informatie biedt, niet op de website van het festival en zelfs niet op de site van Boyd zelf, wat overigens wel getuigt van enige arrogantie om je bandleden niet te vermelden. De band is goed, vooral de nergens met naam genoemde toetsenist. En de eerder vermelde trompettist en gitarist zijn geweldig op dreef waarbij ik van mening ben dat de gitarist mogelijk de sterkste muzikant in dit kwartet is, helaas ook zijn naam kan ik niet delen terwijl hij dat meer dan verdiend heeft want zijn spel was echt heel sterk, ook de (m.i. Te lange) solo van Boyd grotendeels heel interessant was. Maar toch ook weer niet zo hemelbestormend zoals een enkeling hem beschrijft, maar hij is nog jong en kan nog heel veel progressie maken dus we mogen er van uit gaan dat de toekomst wat Boyd betreft nog wel wat in petto heeft. Maar for the time beving is het gewoon een lekkere band met een goed geluid, maar zoals bekend zijn er daar daar velen van.
Als vierde aanbod op de derde dag van Gent Jazz 2019 is er wat mij betreft wel een interessante programmavulling, James Holden & The Animal Spirits. Holden is een Britse muzikant die zich sterk verbonden voelt met de elektronica, je kunt wel stellen dat hij op dat gebied een pionier is en door het verschijnen van zijn recentste album waarop hij ambient, Krautrock, elektronica en psychedelische klanken samen laat smelten tot zijn geluid maakt zijn komst naar Gent een heel interessante. Het moment dat ik de eerste klanken hoorde van Holden en zijn band, had ik er nog geen beeld van, maar toen ik vanaf de tribune de heren zag werd het geluid mij ook stukken duidelijker. Met het kapsel van Frabk Zappa, een T-shirt zoals ik het in de jaren zeventig droeg en een musicus die in kleermakerszit op een kleedje zit en dan heb ik het nog niet eens gehad over de afzoming van de tafel waar James Holden zijn elektronica winkeltje heeft opgesteld. Het komt mij heel erg hippieachtig over en voor wat betreft het geluid dat varieert tussen Jean Michel Jarre, Kraftwerk, Edgar Froese en Klaus Schultze. Maar in ieder geval muzikaal ver terug in de tijd. Toch klinkt het geluid van Holden & Co niet gedateerd, wel ietwat zweverig en mysterieus maar ook lounge achting en zeker toegankelijk. Het publiek, ook vandaag weer mooi gemêleerd, heeft met name in de groep vijftigers, het enorm naar de zin. Het is ook wel een beetje een “walk on memory lane”, maar daar is niets op tegen.
Het geluid van Mulatu Astatke is weer van een heel andere orde, deze Ethiopische vader van de Jazz is inmiddels 75 jaar maar speelt nog steeds vol verve de vibrafoon, de Conga, het keyboard, en diverse trommels en laat aanvankelijk voorzichtig, maar al naar gelang het concert zich vordert, steeds meer gelden. Helaas was de geluidsman waarschijnlijk op de klanken van Holden wat ingesukkeld want het begin van het concert van Astatke was het geluid om te huilen zo slecht. Het was een brei van klanken, een wall of sound waarin Astatke volledig verzoop, naast het feit dat zijn microfoon niet open stond leek bij aanvang alles mis te gaan, gelukkig werd dit na een paar nummers dan toch nog opgelost en toen blek hè geweldig ook de musici rond de oude meester waren, Vooral de blazers maar in het bijzonder de cellist stal de show. Het geluid was dat van een goed gesmeerde machine en de musici waren stuk voor stuk kanjers op hun gebied en instrument waardoor er een bijzonder spectaculair concert zich ontwikkelde en heel af en toe dacht ik bij het horen van de band terug aan Osibisa in de jaren 70 en 80 en mijn hart ging open.
De derde Gent Jazz dag werd afgesloten door de Belgische symfonische Jazz rock formatie STUFF, zelfs al zag ik deze formatie, met in hun gelederen een drummer die in vele Belgische bands de trommels beroert; Lander Gyselinck, vele malen steeds weer word ik begeestigd door het enthousiasme en de perfectie van het spel en de composities van Stuff. Alles klopt in hun sound en eenmaal toehoorder bij een van hun concerten ga je geheid om. Van jong tot oud loopt weg met deze topmusici. Misschien is Gyselinck wel een zwaar ondergewaardeerd musicus in eigen land maar ik durf te stellen dat deze nog jonge musicus wel eens zou kunnen uitgroeien tot een der allerbeste drummers van de wereld. Hij speelt met zo’n raffinement en bezieling en dan ook nog eens uitermate strak dat menige band er heel veel voor zal overhebben on Lander in te lijven. Toch zie ik hem voorlopig nog niet vertrekken uit zijn Stuff want er is nog zo vreselijk veel succes te behalen en hij het nog ruim voldoende tijd om echt van alles uit te proberen. In ieder geval werd de avondsluiting van Stuff een muzikaal feestje wat een waardig einde aan deze zeer succesvolle overvolle dag op Gent Jazz 2019 werd.
Opmerking van de redactie: Na zovele jaren op het podium in een kluitje in het donker gespeeld te hebben wordt het zo langzamerhand weer eens tijd om hun podium act te updaten.
Opmerking van de redactie: Na zovele jaren op het podium in een kluitje in het donker gespeeld te hebben wordt het zo langzamerhand weer eens tijd om hun podium act te updaten.
Ook de komende dagen hebben nog heel veel moois in petto zoals donderdag de Cowboy Junkies, Julia Holter en Johan Baez op het hoofdpodium en de succesvolle blueszanger Tiny Legs Tim op het Garden Stage. En donderdag wordt het gelukkig ook weer ietsje warmer dan de derde Gent Jazz dag, want na al die warme dagen viel het op dag drie wel iets tegen het was in de avonduren zelfs wat fris.
Reageer hieronder
Geen reacties