Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Maandag 08 Juli 2019 at 12:16 pm
GentJazz Dag 5: Wachten op Krall, de moeite meer dan waard
Jacques Nachtegaal-Het Collectief N&P. Foto's Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Op de vijfde dag van het Gents Jazz Festival kwam ik iets later binnen t.g.v. Parkeerproblemen, want wel een ticket betalen en toch een boete van 80 euro onder de ruitenwisser vinden, is weer zo’n typisch voorbeeld van de onbekwaamheid van de Vlaamse koddebeiertjes. Gevolg was wel dat ik de Duitse pianist Frank Woeste heb moeten missen, ik kwam pas tijdens zijn slotnummer binnen dus het zou onterecht zijn daar een visie over te willen vormen. Dan maar het voordeel van de twijfel, met zo’n enthousiast publiek, moet het wel een goed concert geweest zijn.
Christian Sands zijn trio wel heel het concert van kunnen volgen. En na aanvankelijk enige scepsis te hebben, werd het al naar gelang het concert zich vorderde steeds duidelijker dat dit een uitmuntend trio is. Ze spelen soms met een hoog uptenpo en dat bevalt hem wel dat is duidelijk van Sands gezicht af te lezen. Een mateloos stevige grijns geeft aan dat hij het goed naar de zin heeft.
Ondanks dat ik van mening ben dat drummer wel heel veel ruimte voor zich eiste in de eerste nummers van het concert. Gelukkig kwam na een paar nummers de balans wel weer in het geheel van dit verder uitmuntende trio. Zowel zijn bassist als Sands zelf spelen met uiterste perfectie en dan mag het toch steeds weer opduikende overdonderend geluid van de rummer daar geen afbreuk aan doen. Gelukkig blijft Sands stoïcijns zijn werk voltooien en weeet hij de dromer in mij te ontwaken met prachtig lyrisch materiaal vol heerlijke tempowisselingen. Sands heeft mijn hart gestolen ondanks zijn verkeerde keuze van drummer die overigens zijn vaste drummer verving.
Vincent Peirani zijn Living Being is weer van een geheel andere orde, Hij laat zijn publiek zien dat, ondanks hij geheel andere instrumenten binnen zijn collectief kent, hij op meesterlijk subtiele maar heel duidelijke wijze het materiaal van Led Zeppelin op verrassende wijze weet te brengen. Het hoogtepunt daarin is voor mij Peirani’s uitvoering van “Stairway to Heaven” op zijn accordeon legt hij de ziel van dit Led Zeppelin succes bloot tot op het bod. Maar ook zijn bandleden zoals Emile Parisien op de sax is een meer dan geweldig blazer die exact aanvoelt wat de leden van Led Zeppelin met hun materiaal wilden. Wat d ziel van dr nummers was en waar je bij vertolking er van juist op moty letten. Parisien vermijdt de valkuilen. De band weet het soms heel mooi klein te houden dat je nagenoeg een speld kan doen horen vallen, maar dan plots barst de formatie uit in een kakofonie van stevig materiaal, maar ten allen tijde precies volgens d bedoeling van de componisten. Vanzelfsprekend dat het zelf geschreven en gecomponeerde materiaal op perfecte wijze ten gehore wordt gebracht. 
En dan is het wachten tot de klok van 22.30 want dat is de aanvangstijd van de grand diva van deze avond. Diana Krall met een keur van topmusici om zich heen. Zo is saxofonist Joe Lovano een neusje van de zalm die meer dan perfect past in het geluid van La Krall. Hoewel deze geweldig pianiste/vocaliste te doen gebruikelijk maar zelden een lachje naar haar publiek kan missen is het op Gent Jazz heel anders. Ze komt al glimlachend op en nog nooit heb ik haar, en ik zag haar toch al een groot aantal maal optreden, zo veel zien lachen. Ze maakte tijdens het concert zelfs een sprongetje uit enthousiasme.
Het was overduidelijk La Krall had het met deze fantastische musici geweldig naar haar zin en het publiek al niet minder en die lieten hun enthousiasme ook duidelijk gelden, hetgeen Diana nog vrolijker stemde. Ze had natuurlijk geen enkele moeite om materiaal voor deze Europese tournee bij elkaar te brengen, volgend weekend staat ze overigens op North Sea Jazz, opende ze in Gent waar het publiek de laatste dagen erg verwend was, haar interpretatie van “Night and Day”, gevolgd door “L O V E” en “I’ve got you under my skin” De toon was er dan ook direct mee gezet. Alle bezoekers wisten het, dit ging een heel bijzonder concert worden. Echter toen ze met een zalig intro op “Boulevard of Broken Dreams” begon kreeg ik spijt dat ik dit deel van het concert niet op mijn telefoon heb opgenomen. Zelden hoorde ik dit meesterlijk lied in een betere uitvoering. Ze vlinderde over de toetsen van de Steinway en haar stem, iets hees door een hinderlijk aanwezig kuchje, leek nog warmer dan ooit tevoren. Met gitarist Mark Ribot en de al eerder genoemde Lovano had ze twee meesterlijke solisten bij zich maar ook Robert Hurst en Karriem Riggins vormden een meesterlijke ritmesectie. Maar bovenal was de lacherige Diana Krall de absolute ster van deze avond.
Reageer hieronder
Geen reacties