Tekst & Fotografie Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P

 
Zaterdag 6 juli is de zesde festivaldag op Gent Jazz, een dag met veel variatie van experimenteel, via geweldige blazers tot een meesterlijk componist/pianist en een geweldige bigband. Een dag die voor het publiek, echte jazz liefhebbers heel wat in petto had. 

Het hoofdpodium opende met Pentadox, een band met jonge musici die vorig jaar het concours op Gent Jazz voor jonge beloftevolle musici wonnen. Dit jaar mochten zij dien ten gevolge, het festival op het hoofdpodium voor deze dag openen. Toen ik na een klein half uur dacht dat het stemmen van de instrumenten mag nu el een leer ophouden bleek dat dit het concert was. Nu heb ik niets tegen experimentele muziek, mits het ergens toe leidt, maar dit was een dusdanige geluiden kakofonie en die leek ook nergens toe te leiden. Dit was niet echt, eigenlijk meer echt niet mijn ding.

 

Het zou m.i. ook niet eerlijk en realistisch zijn om hie mij een oordeel over te laten vormen, gelukkig voelde ik mij Gonzalo Rubalcaba zijn trio mij meer senang. Deze Cubaanse pianist werd ooit door Dizzy Gillespie geroemd om zijn techniek en zijn gevoel voor ritme en melodie. Dizzy heeft niets teveel gezegd, want als je deze man bezig ziet, zie je een geheel andere aanpak van het spelen in een swingend ritme dan bijvoorbeeld de later op de avond, de dag afsluitende, Fred Hersch. Rubalcaba begint elk stuk weer met het aangeven van het ritme door handgeklap. Daarmee zet hij zijn medemusici de ritmesectie gevormd door drummer Ludwig Alfonso en bassist Armando Gola, op geheel eigen wijze in de melodie en het ritme. Dat laatste is ontegenzeggelijk heerlijk Cubaans en net zoals ik in het verleden o.a. bij Arturo Sandoval hoorde, is die Cubaanse inslag allesbepalend voor de sound van de muziek. Rubalcaba heeft iets dat hem toch op een geheel eigen plateau plaatst en dat bewijst hij eens te meer op Gent Jazz, het publiek is laaiend enthousiast en zijn performance hier op Bijloke was er een van hoog niveau, en heeft het publiek weer een nieuw fenomeen opgeleverd.

Ooit speelde Terence Blanchard een viertal jaren in de Jazz Messengers van Art Blakey, waar hij geïntroduceerd was door Wynton Marsalis. Die jaren hebben de toenmalige 19 jarige trompettist voor een belangrijk deel gevormd. Hij kwam via Blakey in contact met zijn helden en leerde ook van hen heel veel belangrijke zaken. Nu speelt Blanchard met zij E-Collective en enkele goed geselecteerde gasten een waarderingstournee voor Art Blakey. Een hommage wil Blanchard het niet noemen, Blakey had namelijk bij leven gesteld dat hij nimmer wilde dat er een hommage aan hem zou worden opgedragen. Blanchard doet dat ook zeker niet hij toont zijn uitgesproken respect voor de grote meester die Blakey ontegenzeggelijk was. Het werd een uitermate gedreven en stevig concert. Speelde Blanchard in het verleden wel eens wat mellow en leek hij wat ongeïnteresseerd, nu vonkt en spettert hij als een jonge hond en met hem zijn muzikale companen zoals Jean Toussaint op sax en pianist Benny Green. Het werd een heerlijk respectvol concert waar getuigen nog lang over na zullen praten.

De sluiting van deze dag is gereserveerd voor de Amerikaanse pianist/componist Fred Hersch met de Duitse WDR Big Band onder leiding van dirigent Vince Mendoza (ook bekend van zijn successen met het Metropole orkest). Een heel mooi slot voor deze bijzonder gevarieerde festival dag. Hersch, die er nog altijd uitzien alsof het volgende week zijn laatste dag kan zijn, maar niet veranderd lijkt in de laatste paar jaar, speelt werk van zijn meest recente album die hij met dit fantastische orkest maakte. Een concert waarin veel ruimte wordt opengelaten voor solisten van dit zwaar gesubsidieerde Duitse orkest. Terwijl in Nederland het Metropole orkest, zeker zo goed als deze Big Band van de Duitse omroep, moet sappelen om financieel in leven te blijven, kan het bij onze oosterburen niet op. Triest dat Cultuur in Nederland nog steeds “end of the line” is maar dit terzijde. Het Duitse orkest is goed op dreef, met uitschieters op de Bugel, trompet en sax en niet te vergeten de Nederlandse inbreng in deze Big Band, de drummer. Tijdens het concert neemt Hersch ook de vrijheid om een solo deel in te voegen waar zal blijken hoe sterk romantisch de composities van Hersch zijn, al eerder liet hij dit horen in samenwerking met de WDR big band in “The `big Easy”. En. Het swingnde “Havanna”, Hoewel ik voorafgaand aan deze festivaldag mijn twijfels had over deze slotact bewees Hersch en de zwijnen dat dit we degelijk een mooie dagsluiter was. Oh, ja, Morgen nog meer fraais met o.a. José James en Gregory Porter.