Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Woensdag 10 Juli 2019 at 1:51 pm
Afscheid van Gent komt vroeger dan verwacht, de zevende dag werd voor mij de slotdag
Tekst en fotografie: Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P
Helaas was dit mijn laatste dag Gent Jazz voor deze editie, met maandag slechts twee concerten Novastar om 20:30 en Sting om 22:30 en het vervroegd vertrek uit mijn Hotel i.v.m. overboekingen en daardoor geen beschikbare kamer in mijn hotel, twijfel ik sterk of ik die tijd tussen uitchecken van de kamer en de aanvang van het concert van Novastar zal blijven hangen in Gent. Maandag wordt het duidelijk.
Maar eerst keek ik nog naar Tristan, de artiestennaam voor Isolde van den Bulcke, een beeldschone Belgische vocaliste met een heel herkenbaar ietwat hemels stemgeluid. Ze wordt wel eens vergeleken met Melanie de Biasio, Volgens een enkeling, ik moet eerlijk stellen dat ik die overeenkomst toch niet zo duidelijk herken. Inderdaad beiden sterk op hun vocale gebied, ietwat mysterieus en zweverig, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik De Biasio wat eentoniger vind. Tristan is ook wat uitdagender iets zwoeler en ook weer compacter in haar muziek. Bij de Biasio krijg je na een klein uurtje het idee dat heb ik toch al gehoord en bij Tristan is dat niet het geval. Ik heb overigens ook het idee dat Tristan eerder op het niveau van De Biasio zal staan dan dat De Biasio er zelf over heeft gedaan. Haar band bestaat uit een drummer en twee toetsenisten waarvan er 1 eveneens de basgitaar bespeelt, compact en goed op elkaar ingespeeld, dat is zeker een feit, Terwijl het concert zich ontwikkelt is het spanningsveld tussen Isolde en haar mannen volledig verdwenen en is zij nog vrijer op de planken. Ze heeft iets betoverende en voor menig man zal ze een begerenswaardige dame zijn, sexy met een heel hoge split in haar jurk die ze moedwillig met regelmaat laat openvallen. De mannen op de eerste rij een bijzondere blik op haar slip biedend. Maar het gaat uiteindelijk om de muziek en die is van een bijzonder karakter en een hoog niveau. En daar doen we het voor.
Maisha, afkomstig uit de Londense Jazzscene, is een compact geheel van een vijftal musici (in Gent), de muziek is stevig en vooral opzwepend, doorspekt met afrobeats en knap drum (bandleider -Jake Long)en percussie (Tim Doyle) werk. Toch is de meest opvallende figuur in dit collectief bassist Tomos Dylan. Hij weet zoveel uit zijn contrabas te halen dat hij bij tijd en wijle een one man band lijkt te zijn. Nu geven de bandleden elkaar heel veel ruimte om die op passende wijze te vullen. De formatie is oorspronkelijk ontstaan toen drummer Jake Long, musici waar hij eerder in welk verband dan ook had samengespeeld, bijeenbracht voor wat jamsessies. Al snel bleek. dat er muzikaal een sterke cohesie ontstond, en muzikaal klonk het precies zoals Long het voor ogen had. Op een kleine. Wisseling na besloot Jake Long met dit collectief onder de naam Maisha verder te gaan en een nieuwe jazzband in de Londense Jazzscene was geboren. Het klinkt allemaal heel gelikt, maar daar is wel een periode van iets meer dan een jaar overheen gegaan.
Bij de eerste klanken van José James wist ik het al dit wordt een waanzin concert. En tijdens het concert werd het alleen nog maar beter, met een bassiste, drummer, gitarist en James zelf stond er een muur van geluid ongekend, maar nergens werd het te hard of onverstaanbaar, het bleef continue een top geluid.
Met songs als “Ain’t no Sunshine”, “Just the two of us” en “Lovely day” is dit een meer dan overtuigende hommage aan de inmiddels ruim 81 jarige Bill Withers. Maar er is nog zoveel meer te benoemen, de waanzinnig strak spelende bassiste Aneesa Almusawwir. Dan die gitarist die bij menigeen de haren deed oprijzen, wat een gigant, Ik vermoedt dat zelfs een Jimi Hendrix dit niveau niet zou weten halen, wat een ijzersterk spel en dan ook nog eens deels met de tanden gespeeld. Als laatste toeter ik graag de loftrompet over drummer Aaron Steele, hoe heeft James dit clubje bij elkaar weten te krijgen Zelden zo’n strakke en hechte band gehoord alles, maar dan ook echt alles, klopt in deze formatie. En het geluid dat ze brengen is werkelijk geweldig, compact, betrouwbaar en geen moment is er een minder moment te horen. Een absoluut topconcert van James en de zijnen.
De apotheose van de dag en mogelijk van het gehele festival volgt in het slotstuk van de 7e avond. Gregory Porter en zijn band. Na de opkomst van de muzikanten kwam Porter gekleed in een wit / roze combinatie relaxed het podium op en opende met “Holding on”. Wat weet deze man met zijn formatie toch een heerlijke set neer te zetten. Binnen enkele songs is het gehele publiek als was in zijn handen. Zijn set is een meer dan een concert het is een belevenis. Porter komt zeer relaxed over en heeft het zichtbaar naar zijn zin, meerdere malen tovert hij een warme glimlach op het gezicht en zie je de chemie tussen de man met de pet en zijn publiek. Menigmaal denk ik bij een best of concert te zitten, maar dat zit hem in het feit dat Porter zo vreselijk veel prachtig en herkenbaar materiaal heeft gemaakt. Songs als “Liquid Spirit”, “Water under Bridges” en mijn persoonlijke favoriet “Hey Laura”. Eigenlijk te veel om op te noemen, want in de nagenoeg 2 uur die Gregory Porter op het hoofdpodium van Gent Jazz stond, was het één opeenvolging van heerlijk materiaal waarbij Porter zijn bandleden alle credits gaf die hen toekwamen. Zo bood hij pianist Chip Crawford naast een prachtig duet tussen piano en stem ook nog even de kans zijn vocale kwaliteiten te laten horen. Inderdaad Gregory Porter had het op Gent Jazz enorm naar zijn zin en het publiek was daar de grote winnaar door. Uit dank bood Porter hen tot twee maal toe een toegift en maakte hij zelfs nog enkele dansmoves wat het publiek nog meer enthousiasmeerde. Dit geweldige concert deed mij ook een beslissing forceren om niet heel de dag in Gent te blijven wachten en na het laatste concert van Sting nog eens twee uur in de auto richting huis te moeten rijden. Ik besloot de volgende ochtend vroeg, bij het verlaten van het hotel, direct huiswaarts te keren, pas later op de maandag wordt mij duidelijk dat ik een goede keus heb gemaakt.
Het was precies 19.04 uur toen ik de mail ontving over het annuleren van Sting, op doktersvoorschrift moest Sting zijn concert op het allerlaatste moment cancelen. Hiermee stelde hij de organisatie voor een onmogelijke taak om nu nog vervanging te regelen. Om die reden, dat het zo kort dag is, heeft de organisatie besloten geen vervangende act voor Sting op te laten draven, men wil wel graag de kwaliteit kunnen blijven garanderen.
Het publiek mort wel wat en is ontevreden, net als de avond er voor toen bleek dat, hoewel betaald voor zitplaatsen, er organisatorisch iets fout was gegaan en de stoelen ontbraken. Maar wie had stil willen blijven zitten bij James en Porten, ik denk niemand, maar dit met Sting is van een andere proportie. Helaas kan de organisatie hier ook werkelijk helemaal niets aan doen. Ik heb zelfs met ze te doen om dit te moeten opvangen en mee om te gaan. Ik ben van mening dat het management van Sting wel iets eerder had kunnen reageren.
Reageer hieronder
Geen reacties