Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Woensdag 21 Augustus 2019 at 4:56 pm
Jazz Middelheim 2019, de 50e verjaardag, werd een fantastische slotdag
Tekst & fotografie Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P
Tot mijn grote spijt kon ik diverse redenen dit jaar niet heel het Jazz Middelheim in het prachtige Park Den Brandt in Antwerpen meemaken. Gelukkig was ik wel de slotdag aanwezig van dit inmiddels 50 jarig bestaande Jazz festival. Wat ooit begon als een kleine opzet van jazz promenade concerten in het Wilrijkse Middelheimpark, waar van meet af aan Jean “Toots”Thielemans de peter werd, groeide in die 50 jaar uit tot een wereldwijd gerenommeerde Jazz festival Enige jaren geleden overleed Toots en zoals dat hoort was er in deze editie van dit heerlijke jazz festival gedenkwaardige ruimte geboekt om de man van het broodje te eren met een concert met louter vrienden en musici die ooit met Toots samenspeelden.
Maar deze zondag bood nog veel meer. Na een aanvankelijk regenachtige start van de middag, leek het wel of de muziek de regenwolken verdreef want tegen het eind van het eerste concert op het hoofdpodium, Ragini Trio met als gasten Bojan Z op de toetsen en de Indische Sawani Mudgal als vocaliste, werd het op een klein beetje miezerige regen na droog en ook dat trok weer snel weg.
Het Ragini trio met saxofonist Nathan Daems, bassist Marco Bardoscia en drummer Lander Gyselinck (Lander van alles, want hij is eveneens drummer van o.a. Beraadgeslagen, Bondgenoten,Stuff, en LabTrio) had vooral door de inbreng van de vocaliste Sawani Mudgal een extra dimensie aan hun toch al geslaagde sound toegevoegd. Nathan Daems probeert veelal door invloeden vanuit de Oosterse en midden oosten muziek de eigen sound meer diepgang te geven, maar deze setting die tot een smeltkroes van Jazz en Wereldmuziek leidde was een ijzersterke zet. Komt daar nog bij dat toetsenist Bojan Z daadwerkelijk iets toe te voegen heeft en ziedaar het actuele geluid van het Ragini trio, een zeer prettig concert en een perfecte opening van deze slotdag van 50 jaar Jazz Middelheim.
Zoals elk jaar, vraagt de organisatie van Jazz Middelheim een gevestigd jazz musicus om in aanloop naar het festival, met een aantal studenten van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen, aan de slag te gaan. Dat resulteert steeds weer in verrassende concerten op het hoofdpodium. Dit jaar was de gast Ambrose Akinmusire de trompettist die de artist in residence is. Dat impliceert tevens dat Ambrose nagenoeg elke dag in verschillende formaties op het festival speelt en zich om de studenten bekommert. De conservatorium studenten zijn pianist Jarno Verheyen, bassist Soet Kempeneer, Klaas de Sommer achter de drums, gitarist Roeland Celis en saxofonist Lennert Baerts. Gezamenlijk noemen zij zich Evergreen 5. Met z’n zessen spelen ze materiaal van zowel Akinmusire als van Roeland Celis en Lennert Baerts en het is verrassend wat goed leiderschap in slechts enkele dagen tot een perfect klinkend geheel weet te formeren, maar dat is de formule die op Middelheim al jaren zijn vruchten afwerpt en naar ik hoop in lengte van dagen zo zal voortgaan.
Als opmaat naar het Toots tribute speelt het Tapestry trio van Joe Lovano 29 december 1952 Cleveland – Ohio). Dit jaar zag ik Lovano ook al als begeleider van Diana Krall op Gent Jazz, maar met dit trio, waarin naast Lovano, Marilyn Crispell aan de vleugel en drummer Carmen Castaldi acteren, hoor ik weer een heel andere Lovano dan in Gent eerder dit jaar. Hoewel hij destijds ook op een meesterlijke manier acteerde, was hij toen wel ondergeschikt aan de wensen van La Krall en nu kan Joe gaan voor at hij wil. De inmiddels pensioengerechtigde Lovano toont in ieder geval aan dat hij nog lang niet rijp s voor een plekje achter de geraniums en dat hij voorlopig nog wel even zal doorspelen. Met dit trio weet Lovano verschillende uitersten te bereiken, van ingetogen en melodieus tot redelijk free van stijl en dan ook weer spetterend qua volume. Lovano kan met zijn twee partners echt alle kanten op. Toch vind ik Lovano op zijn sterkst als hij met plots en onverwachte ingevingen komt, als toevoegingen op de arrangementen die hij eerder op plaat opnam, hij is wat dat betreft een virtuoos op zijn sax maar daarnaast speelt hij hier op Middelheim ook kleine cimbalen en gongs.
Het slot van de vijftigste editie van Jazz Middelheim op zondag 18 augustus 2019 is gereserveerd voor het Tribute to Toots Thielemans. Vanaf de eerste editie, die begon in 1969 als een aantal jazzpromenadeconcerten in het Wilrijkse Middelheimpark, wat later in 1973 verhuisde naar Park den Brand een deel van het Nachtegalenpark. Was in 1972 het festival al tweedaags geworden maar met de verhuizing in ’73 werd het een vijfdaags festival en in plaats van een lentefestival wat het was werd het toen een zomerfestival. In de navolgende jaren zijn er wel wat aardverschuivingen geweest waardoor het festival terug ging naar bijvoorbeeld twee dag niet meer jaarlijks maar om het jaar. Echter sinds de Stad Antwerpen en bovendien Gent Jazz Festivaldirecteur Bertrand Flamang (in 2008) aan boord kwamen kreeg het festival haar stabiliteit en die heeft het tot op heden niet verloren, hoewel het enkele jaren geleden ook weer even stormde rond de tent op de weide. Al met al is het festival dat van meet af aan Jean Toots Thielemans als Peter van het festival had heeft het nagenoeg elke storm doorstaan en toen Toots overleed, niet lang nadat hij op Jazz Middelheim voor het laatst enkele nummers voor zijn pubkliek speelde, is de herinnering aan de man met zijn “broodje” nimmer vervaagd. Vandaar op het vijftig jarig bestaands jubileum een hommage concert voor Toots gespeeld door vrienden en collega’s waar hij veel mee samenspeelde. En onder hen een jonkie, een man die luistert naar de naam Gregoire Maret een op 13 mei 1975 in Geneve Zwitserland geboren muzikant en speelt; Jazz harmonica. En ik moet als groot Toots fan, erkennen dat als ik mijn ogen sluit ik zoveel vlagen Toots voorbij hoor komen dat Gregoire wat mij betreft best zich zelf Gregoire”Toots 2.0” Maret mag noemen. Toots zelf zei ooit over hem dat hij van hem mocht leren maar dat hij wel zijn eigen stijl moest behouden en dat hij als het ooit zo ver zou komen zijn hommage mocht spelen. Zondag 18 augustus 2019 was het zover op Toots geliefde Jazz Middelheim. Het concert was een initiatief van o.a. Kenny Werner, die nog enkel goede collegae van Toots meenam, zoals drummer Dré Pallemaerts en niemand minder dan Philip Catherine. Het concert begint zo als Werner het vaak heeft gespeeld samen met Toots maar nu dus samen met Gregoire, en het was mooi, betoverend zelfs, hoewel toch wat klinisch maar toen eenmaal Catherine ten tonele verscheen, even zijn hoed lichte naar het publiek, gebeurde er iets. Alsof een onbekende kracht de zaal even opschudde en vol in het gezicht blies, was het de geest van Toots die door de grote tent zweeft, wie zal het zeggen maar vanaf dat moment ging het echt los, ook toen Werner en Maret wederom als duo verder gingen. De beer was los en het feestje kon niet meer stuk. Toen uiteindelijk de hele club weer samen de finale speelden was het feetje compleet en had het publiek wederom genoten van “Day’s of Wine and Roses”, een Sinatra hommage a la Toots, natuurlijk “Bluesette”, met een glansrol voor Catherine en Maret, die elkaar geen noot de ruimte lieten en ieder de final note wilden laten klinken. Het werd een muzikaal top spel tussen twee kanjers en met als grote winnaar het publiek, wat natuurlijk niet weg ging zonder Toots slotstuk “What a wonderfull World”. Dat was destijds ook het allerlaatste wat Toots als allerlaatste live optreden voor zijn Middelheim publiek bracht. Ja, het was een zeer gedenkwaardige slot dag van 50 jaar Jazz Middelheim en met mij zullen velen stellen; “Op naar de volgende 50 jaar”. Oh ja, en Toots keek toe en lachte dat het goed was, zo stel ik mij het wel een beetje voor.
Reageer hieronder
Geen reacties