Categorie: JAZZ, MUZIEK
Zondag 15 September 2019 at 2:32 pm
Het Gentse JAZZ IN ’T PARK blinkt vooral uit in gezelligheid, spontaniteit en enthousiasme, een heerlijk en eerlijk feestje.
Tekst & fotografie: Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P
Door een sterfgeval in mijn familie en de crematie was ik een dag later op “JAZZ IN ’T PARK” maar wat ik nog wel zag en hoorde deed mij het water in de mond lopen. Hier kreeg je trek van en wilde je meer en meer. Het nam ook bij mij alle spanningen weg en dan weet ik; het is goed.
Zo sloot de tweede avond van het gratis, door de Stad Gent aangeboden, festival met een heerlijk concert van het inmiddels 20 jarig bestaand Flat Earth Society. Telkens weer als ik dit 15 tal musici bezig zie en hoor dan knalt hun enthousiasme bij mij binnen. Toots Thielemans zei ooit; “Ze zijn geen Big Band, ze zijn geen Fanfare, Het is gewoon een Bende”, maar wel één met geweldige musici voeg ik hier graag aan toe. Want ieder voor zich, allen met verschillende achtergronden en opleidingen in de muziek zijn als meesters op hun muziekinstrument, of het nou de drums zijn, de saxofonisten, de klarinettist, de trompettist of de toetsenist net als de Tuba speelster Berlinde Deman, waarmee ik na afloop nog een zeer enthousiasmerend gesprek had, over het wel en wee van deze “Bende”, ze zijn allemaal toppers. Maar wat bij de leden van FES het meest opvalt, is dat het enthousiasme er meer dan vanaf spettert. Ieder doet zijn ding wat leidt tot een perfect geheel, soms iets meer experimenteel dan bij andere stukken, maar steeds weer valt de inzet, betrokkenheid en vooral de lol op, waarmee ze het concert spelen. De meesten zijn dan ook al langer dan 15 jaar lid van dit gezelschap en kennen het materiaal dus op hun duimpje, toch gaat geen mens op de automatische piloot iedereen houdt elkaar scherp, stopt er soms net iets meer in dan andere concerten, waardoor geen nummer ooit exact identiek is aan een eerdere uitvoering. Mede daardoor blijft elk concert van de Flat Earth Society een feest, deels de herkenning en anderzijds de verrassing. En dat in een spontaniteit die bij gezelschappen van een dergelijke omvang zelden zo duidelijk is. In ieder geval was het voor mij genieten zodra ik weer in dat heerlijke Gent aanwezig was. Want vergeet vooral niet dat de heerlijke ongedwongen en vooral gastvrije sfeer van dit gratis festival één van de grote troeven is. De Stad Gent zet zich op grootse wijze in om dit muziekfeest voor een ieder zo prettig mogelijk te maken en dat begint bij de gratis inkom, zoals ze dat in Vlaanderen noemen. Ook voor de aanwezige pers medewerkers is er alle inzet gepleegd om hen het werken en het verblijf in die beeldschone stad zo prettig mogelijk te maken. En wat mij persoonlijk betreft is het Gent weer volledig gelukt mij een verdomd goed gevoel te geven. Iets wat, zoals ik waarnam en van menigeen, zowel artiesten als publiek meerdere malen heb horen verkondigen en daar kan de Stad Gent, fier, of zoals wij in Holland het zeggen, trots op zijn.
Echter één van die zaken die het Stadsbestuur noch organisatie in handen hebben is de weersgesteldheid. Vrijdagavond was nat en kil en dat gold ook voor de zaterdag avond, die begon met een lekker trio van 3 nationaliteiten want met een Canadese drummer, Karl Jannuska, een Nederlandse virtuoos op de Hammond B3, Arno Krijger en de Brusselse Saxofonist en naamgever van het Toine Thys Trio, werd de zaterdagse start op 18:00 uur een zeer geslaagde. Nou ben ik een groot liefhebber van dat bijzondere en oh zo herkenbare geluid van de B3 en zoals Arno Krijger hem bespeelde was werkelijk grandioos dan is het eerste pleit al gewonnen maar ook Jannuska en vooral Thys speelden geweldig en wisten de opening door een groot aantal tracks van het album “The Optimist” tot een heel geslaagde te maken. Het is vooral interessant om te merken dat de gitarist Hervé Samb die in de studio bij de opnamen mee speelde niet gemist wordt tijdens het concert, en dat door het sublieme spel van Krijger, Sam Yahel, die wel op het album participeert niet gemist wordt. Dit trio is in deze samenstelling naar mijn mening de beste keuze. Dat bleek al direct in het openingsnummer “Bravo” maar vooral in het titelnummer van de recentste cd kwam de overtuiging wel heel duidelijk naar voren.
Dat de formatie Punk Kong mij niet wist te overtuigen ligt grotendeels in het feit dat, hoewel ik free jazz wel weet te waarderen, ik het dan wel zo prettig vindt dat een track ergens toe leidt. Dat er een kop en staart aan zitten is veelal nog wel het geval maar als het daartussen grotendeels bij klankenuitstoot blijft, kan mij minder bekoren, temeer als ik van mening ben dat de Griekse gitarist Giotis Damiandis een m.i. te beperkt gitarist is die zeker niet het niveau haalt van tenorsaxofonist Viktor Perdieus, waardoor er binnen de formatie een muzikale onbalans ontstaat.
En in de vrije expressieve spelvorm valt de Griek dus door de mand. Jammer want ik had hoge verwachtingen van deze band. Het was dus een geweldige extra openbaring toen ik het Jamaican Jazz Orchestra hoorde spelen. Dit was precies wat we nodig hadden. Hoewel het hondstrouwe publiek ook bij de mindere beurt van Punk Kong gewoon aanwezig bleef had wel iedere bezoeker behoefte aan wat warmte, ik kreeg op een kwaad moment zelfs kramp in mijn vingers van de kou. Maar het Jamaican Jazz Orchestra bracht daar het juiste muzikale medicijn voor. Lekkere spetterende en vrolijke hartverwarmende Jazz met reggae invloeden samengesmolten tot een heerlijke muzikale melting pot. Deze acht voormalig studenten van het Gents Conservatorium, waar de basis werd gevormd voor dit orkest, spelen naar het zich laat aanhoren simpele luchtige muziek, maar als je goed luistert hoor je knap gemusiceerde variaties die veel complexer zijn dan het zich in eerste instantie liet aanzien. En toch blijft, ondanks de grote complexiteit dit heel toegankelijk en dat is een grote verdienste voor deze band en hun bandleider gitarist en componist Wouter Rosseel. En hoewel het een der koudste dagen tot nu toe was werd er door deze formatie zoveel warmte het publiek in gespeeld dat je de koude temperatuur niet echt meer gewaar werd. Overigens voor de liefhebbers kan het vermeldt dat binnen enkele weken het nieuwe, 2e, album van Jamaican Jazz Orchestra zal verschijnen. De aanwezigen in het Park hebben het meeste materiaal nu gehoord en zij zullen met mij instemmen als ik stel; dat beloofd dus een mooi album te worden.
De slotdag van JAZZ IN ’T PARK GEHOUDEN IN HET Zuidpark, ook wel Koning Albert park genoemd, is niet alleen makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer ook voor de auto is het geen probleem om te bereiken en bovendien voorzien van een ideale parking. Trouwens het langs de straat parkeren in Gent is ook nog eens aanzienlijk goedkoper dan wij in Nederland gewend zijn, dat maakt deze locatie die ook nog eens voldoende ruimte biedt voor de grote tent waarin zowel de bands als het publiek een droog heenkomen in vinden. Die droge ruimte was de eerste dagen in Gent wel nodig maar de slotdag werd een zonovergoten middag en vooravond waardoor er ook buiten het tentgedeelte goed toeven was. De band die deze slotdag mocht aftrappen was een jong Gents trio met de naam Nagloed, een naam die je zeker moet onthouden want deze Dillian Fevry o.a. vocalen, elektronica, loops en gitaar, Matthias Dewilde elektronica, toetsen & loops en Andreas Lagrou drums en sounds maken een heel bijzondere muziek. Het is filmisch, deels experimenteel, lijkt gecomponeerd, maar ontstaat tijdens jamsessies in de weekendjes die ze met z’n drieën op rustige hoeves of in een huisje in de Ardennen met elkaar spelen. “Daar op die plaatsen waar we met drie, en dan het liefst met buiten een hagelwit sneeuwtapijt, lekker ongestoord onze gang kunnen gaan, daar ontstaan dan onze ideeën” zegt Andreas, na afloop van een zeer geslaagd en bovenal zeer verrassend concert als ik met het trio napraat over hun concert en toekomstplannen. Daags erna ontvang ik per mail enig materiaal van Nagloed en wederom verbaasd het mij hoe vindingrijk deze drie musici zijn. Ik verwacht dat zeker in het circuit maar ik denk ook daarbuiten we nog heel veel zullen horen van Nagloed.
Nu het droog is en zelfs lekker zonnig komt de muziek van BrazzMatazz nog feestelijker over. Dit in bonte kledij met verrassend veel nautische elementen, gestoken grote gezelschap maakt buiten de tent een heerlijk stuk muzikaal totaaltheater en staat garant voor de aandacht van jong tot oud. Alleen de bonte kledij en de vrolijke muziek trekken het publiek onder het zeildoek vandaan en uit ervaring, vorig jaar op het 25 jarig jubileum waren zij er ook bij, weet ik dat de toeschouwers mee zullen gaan in de heerlijk muzikale roes die BrazzMatazz bij een ieder teweeg brengt. Met een zelf gemaakt en meegebracht klein podium waar ook weer bijzondere elementen in verwerkt zijn weet dit gezelschap met trommels, koperblazers een echte sousafoon en vooral veel humor het publiek heerlijk op te zwepen. Zij, als enigen, krijgen de kans twee sets te spelen, tussen het eerste en tweede concert in en tijdens de opbouw van het laatste concert zijn ze weer van de partij. M.i. moet dit gezelschap gewoon een vast item op de slotdag worden, dan zit het met het succes van de laatste dag so wie so geramd.
In de tussentijd is het podium omgetoverd voor het concert van het kwartet Haven wat bestaat uit Erik Bogaerts (altsax), Marijke Hellemans (Gitaar), Yannick Peeters (Contrabas) en Yves Peeters (drums), zij spelen muziek uit vergeten tradities en van oude volkeren, niet alleen uit het midden oosten maar ook uit Scandinavië. Traditionals uit voormalig Perzië maar ook oude Joodse melodieën en een Zweeds, nagenoeg vergeten melodie. Opgediept uit oude verhalen en partituren, uit stoffige kasten en uit zandopgravingen. Muziek die een geschiedenis in zich herbergt, zonder oud en verveeld te zijn. Het wordt zo intens gespeeld dat de muzikale beleving die de musici hier uit weten te halen zonder enige moeite over slaat op het publiek in de overvolle tent en tot ver daarbuiten. Haven speelt met moderne instrumenten muziek die destijds zeker niet werd geschreven voor het instrumentarium dat nu wordt aangewend en toch steeds weer valt het op dat de muziek die Haven speelt niet gekunsteld of vervreemd, vervormd overkomt. Het had gisteren nog voor deze musici gecomponeerd kunnen worden. Binnen het kwartet valt vooral gitariste Marijke Hellemans op door haar verrassend gitaarspel maar ook de andere leden van deze formatie tonen meerdere keren aan ook als solist sterk uit de hoek te kunnen komen. Haven is ook zo’n band die zeker in het clubcircuit goed van zich zal doen spreken.
Het slotconcert, na weer een intermezzo concert van BrazzMatazz, is er één waar ik al enige tijd naar uitkijk. De tent is tjokvol gelopen en tot ver in het park staan mensen om maar niets te hoeven missen van wat er nu komen gaat. En hoewel een thuiswedstrijd, “Ik speelde letterlijk in mijn achtertuin” zei Jef mij na afloop, wordt het een gedenkwaardig en meesterlijk mooi concert van pianist Jef Neve en Teus Nobel, de Nederlandse trompettist. Ze ontdekten hun muzikale vriendschap tijdens opnamen waarbij vooral Jef en Teus soms tussen de opnamen door, samen verder jamden en daaruit ontstond een muzikaal vriendschappelijke band die verder reikt dan de muziek alleen.
Jef woonachtig in het prachtige Gent neemt Teus meer dan regelmatig mee op kroegentocht in de gezellige stad die Gent is. En op zoek naar de best smakende dranken leert Teus Gent ook aardig kennen zodat er eigenlijk sprake is van wel bijna een thuiswedstrijd voor beiden. Maar dat het meer dan twee echte maatjes zijn, hoor je misschien nog wel het best tijdens het concert. De pracht en schoonheid van de nummers stroomt over het publiek heen de tent in. Als gevangen in een web van de mooiste muzikale klanken, zo perfect uitgespeeld en toch verre van een automatische piloot maar juist in de uitdaging naar elkaar de ander steeds weer uitdagend en aftastend te bespelen jaagt de muziek tot ongekende hoogte. Misschien zie ik het wel iets door een gekleurde bril vanwege mijn grote voorliefde voor het werk van Neve, maar niemand kan ontkennen dat dit wel een van de mooiste Neve concerten ever is. Juist die subtiele samenwerking met Teus die een heerlijke frasering heeft en zijn trompet als het ware kan laten spreken naast het zo lyrisch en bedwelmend virtuoos piano spel van Jef maakt deze combinatie en dus ook dit concert tot een uniek muzikale belevenis. Goede vrienden die uit Zeeuws Vlaanderen naar Gent gekomen zijn, zijn onder de indruk van dit heerlijke concert en willen Gent nog niet verlaten, zij zijn gegrepen door de sfeer en de kwaliteit van de concerten en besluiten eerst nog iets te gaan eten in een van die vele heerlijke restaurants die deze stad rijk is. En dat zijn er heel veel net als de kroegen die tot nog in de late uren de Gentse gasten en autochtone bewoners maar vooral de vele studenten in de stad een warm nest bieden. Kortom Gent is the place to be in vele opzichten en dat festival-directeur en vast programmeur van JAZZ IN ’T PARK, Jeroen de Weder na vier dagen heerlijke en spannende Jazz een fier Gentenaar zal zijn, staat voor mij buiten kijf, hij heeft ons wederom een heerlijk festival geboden, waarvoor de Stad Gent kosten nog moeite heeft bespaard om het voor een ieder tot een feestje te maken, en dat is volop gelukt. Dus op naar JAZZ IN ’T PARK editie 2020.
Reageer hieronder
Geen reacties