Categorie: THEATER, TONEEL
Dinsdag 03 Maart 2020 at 09:44 am
“De liefde begraven” had nog zo veel intenser en indrukwekkender kunnen zijn.
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N&P Fotograaf: Annemieke van der Togt
Het toneelstuk “De liefde begraven” zit qua verhaal best aardig in elkaar en wordt grotendeels ook overtuigend gespeeld, maar er zijn momenten, die het opgebouwde niveau in één klap doen omslaan. En dat was iets wat zeker niet in de lijn der verwachting lag.
Het moet gezegd, dat Jeroen Spitzenberger en Hanne Arendzen, mij als invulling van de rollen voor dit toneelstuk aanvankelijk een mooie keus leken. Helaas, zakt Hanne Arendzen een aantal maal door het ijs. Dat ten gevolge haar onrealistisch spelen van emoties.
Als regisseur heb ik De Baan best hoog zitten. Hij heeft met eerdere theaterproducties zijn kwaliteit en kunde bewezen. Als auteur van dit toneelstuk wilde ik graag door hem verrast worden. Recent begreep ik dat tijdens de repetitie periode, de vorming van het stuk als het ware als work in progress was ontstaan. Via de improvisatie en invulling door de acteurs is het basisverhaal verder ontwikkeld. Juist daarom verbaasde het mij dat Hanne Arendzen zo vreemd realistisch speelde. Ze kan, zo weet ik, veel realistischer spelen. In de eerste plaats werd ik al negatief getriggerd door haar vreemde bewegingen en lichaamshouding. Onnatuurlijk alsof ze voor het eerst op hakken liep. Af en toe kreeg ik zelfs de gedachte dat ze net van haar paard was gestapt, zo bijzonder was haar lichaamshouding. Dat storende effect ontnam mij het genieten van het vlekkeloze spel van Spitzenberger, die net als in eerder producties, zo heerlijk naturel overkwam. Hij is de man die hij in zijn rol moet zijn.
Je kunt hem morgen op straat, of waar dan ook, zo maar tegenkomen. Precies zoals Jeroen Spitzenberger hem neerzet. Arendzen daartegenover komt op mij te warrig over. Een meisje dat aanvankelijk niet weet wat ze wilt, een beetje een laat puberende dertiger. Ze benoemd haar deviante streken en gedrag om hem te raken. Gedrag waarin jaloezie en twijfel, maar ook angst en wanhoop, door elkaar heen lopen. Een te oude, warrige bakvis.
Mogelijk heeft Peter de Baan in zijn regie van deze productie, die hij ook schreef, dit juist zo gewild. Zo ja, dan is hij daar succesvol in geslaagd. Was de bedoeling een jonge vrouw neer te zetten die spijt heeft dat de liefde die zij deelde met Spitzenberger niet heeft kunnen continueren dan is er te veel toegevoegd aan tekst en gedrag. De kunst van het weglaten had beter zijn uitwerking gekregen.
Dat het verhaal , over de verbroken liefde, met vooral bij haar met spijt als leidraad, van een kinderloos paar wordt overduidelijk. Zij, die destijds heel expliciet er voor koos geen kind te willen, terwijl hij juist wel die kinderwens had. De relatie heeft hen wel een herdershond opgeleverd. Gekomen als puppy, maar helaas nu overleden. Destijds werd met de boer waar de pup werd gekocht afgesproken dat de hond bij overlijden in de geboortegrond begraven mocht worden. Daarvoor zijn ze daar in dat desperate, troosteloze, landschap. Hij,met hond, arriveert als eerste. Zij noemt excuses voor haar verlate komst. De hond is op dat moment de enige binding die hij en zij nog hebben.
Hij heeft een nieuwe relatie, met wie hij intensief bezig is een kind te verwekken. Iets wat tot op dat moment niet is gelukt. Zij is vrijgezel met Tinder dates, De hond is het laatste stukje onderlinge verbintenis, zie het als een co-ouderschap van de hond.
Echter de boerderij is verkocht aan een stads echtpaar die het hen verbieden de hond daar te begraven. Veel belangrijker dan deze verhaallijn is die tussen hem en haar, de reden van hun breuk, de huidige situatie van ieder en de toekomstvisie die ze beiden anno nu hebben. Daarbij is het hondenverhaal een flinterdunne basis en van ondergeschikt belang. De onderlinge toenmalige en huidige situatie tussen beiden is de belangrijkste verhaallijn van dit verhaal.
En juist dan, op die momenten wanneer de emoties in de relationele sfeer echt opspelen, de ware aard bloot komt te liggen, mis ik bij Hanne Arendzen het echte realisme. Het realisme wat juist bij Spitzenberger wel zo natuurlijk en ongeforceerd over komt.
Die disbalans tussen beiden ontkracht de diepere laag in dit anders veel overtuigender stuk. Op deze wijze is het niet meer dan een verdomd aardig toneelstuk. Hoe veel dieper en indrukwekkender had dit relatieverhaal kunnen zijn.
Voor informatie en Speellijst kijk op www.hummelinckstuurman.nl
Reageer hieronder
Geen reacties