Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Maandag 12 Juli 2021 at 6:38 pm
Dag drie van Gent Jazz `Back to Live`brengt zon en drie meer dan bijzondere concerten
Door Jacques Nachtegaal –Het Collectief N&P Foto's Bruno Bollaert
Het is drukkend warm in Gent, bij het verlaten van mijn hotel zie ik dat de buitentemperatuur 26 graden aantikt, er is geen regen voorspeld en die zal ook niet komen vandaag. Op de Bijlokesite is het lekker onder de appelbomen van de binnentuin en in de immens grote tent. Bij het binnenkomen is Cesar Quinn zojuist gestart, ik neem plaats maar helaas het kan mij niet boeien. Cesar Quinn speelt domweg pop en daar hoorde ik geen enkele link met Jazz in. Hoewel het geen uitgesproken slecht concert was. zie ik deze band toch niet anders dan een programma vullertje dus vooral niet te lang bij stil blijven staan. Ze zijn jong genoeg om na een stevige ontwikkeling, ooit in de toekomst, de moeite wel waard te zijn. Alleen de drummer Thibault Goudket zal binnenkort wel overstappen naar een reeds gesetteld groepje musici want zijn spel is heel strak en knap uitgebalanceerd, dat dan weer wel. Dus verder met Jazz. Er komt vandaag nog voldoende interessants voorbij zoals bijvoorbeeld Sohnarr en Wim Mertens als avondsluiter..
Het verschijnen van de Duitse Niklas Paschburg doet mij in eerste instantie aan Studio 100 denken. Paschburg is gekleed als een afgekeurde aditie-gast uit één van de Kabouter Plop verhalen, maar al heel snel zou blijken dat ik niet af mag gaan op een eerste blik. ”don’t judge a book by its cover”i s hierbij volledig van toepassing. De klassiek geschoolde Paschburg is een zeer begenadigd pianist. De muziek van Paschburg is een prachtige combinatie van klassieke piano en electronica waarbij het laatste wel de boventoon voert. Qua muzikale stijl doet het mij aan Klaus Schulze en of Tangerine Dream denken. Inderdaad muziek uit de vorige eeuw maar ook de geboortegrond voor veel lounge-en minimal Music musici. De combinaties tussen de gebruikte elektronica, keyboards, het elektrisch drumpad, samplers, de piano en de accordeon, die hij ooit van zijn opa kreeg en sindsdien besloot die mede toe te passen in zijn composities, maken zijn muziek onverwacht spannend en zeer sterk opgebouwd. Na afloop vertelde Niklas mij dat hij zich schatplichtig voelt aan Schultze en zijn tijdgenoten. Zij vormden de basis voor zijn muzikale ontwikkeling en expressie. Het experimentele en expressieve in zijn werk zorgt er voor dat geen enkel concert het zelfde is. Veel hangt af van het publiek, daar laat hij zich hoofdzakelijk door leiden in de wijze waarop hij zijn concertnummers gaat variëren, inkorten of verlengen. Tijdens zijn concert op Gent Jazz gaf zijn, veelal uit de klassieke piano en oude meesters opgebouwd materiaal, een meer dan verrassende ervaring aan de toehoorders in de nagenoeg uitverkochte tent. Paschburg is een musicus/componist die veel meer dan gemiddelde aandacht verdiend. Binnenkort staat er voor Nederland een aantal concerten gepland, hij weet in ieder geval te melden dat hij zal spelen in Amsterdam en Nijmegen, maar er waren nog meer steden die hij aan zou doen. Zal Paschburg de voortrekker van de nieuwe Duitse Welle gaan worden, die kans zie ik wel.
Na een snel changement is het de beurt aan Sohnarr het project van Patricia Vanneste die ooit, na tien jaar lang de strijkerspartijen voor Balthazar te hebben verzorgd, besloot naar Scandinavië te trekken om daar in enige tijd te verblijven en in het natuurlijke leven van het hoge Noorden zich zelf terug te vinden en nieuwe wegen voor zich zelf te ontdekken. De rust, de sfeer, de spanning en ontspanning van het hoge noorden hoor je terug in de muziek. Met een toetsenist, Tom Soetaart, 2 violisten, Beatrijs de Klerck en Adil Benhsain (altviool) en Sam Faas achter de Cello heeft Patricia een zeer sterk collectief dat klinkt zoals oorspronkelijk in het Noorden in Patricia´s onderbuik ontstond. Vanneste , zelf op viool en als vocaliste is niet van veel woorden dus houdt het kort laat de muziek voor zich spreken. Qua sfeer en muziek hoor ik, heel voorzichtig geopperd kleine overeenkomsten met Andreas Vollenweider maar ook heel ver weg met Angelo Branduardi en toch is de muziek van Vanneste uniek. Ze heeft een geheel eigen sound laten ontstaan in de ongerepte natuur van het hoge noorden. Sluit je ogen en ruik de dennen en hoor de bergstromen dit brengt je tot absolute rust en windt je op. Het is een zeer lovenswaardig project Sohnarr. Patricia Vanneste bewijst in ieder geval met dit project dat ze haar geschiedenis ontgroeid is en ze aan het begin staat van een mogelijk unieke carrière waar ik graag nog lang getuige van wil zijn.
Wim Mertens is de slotartiest mop het affiche van vandaag. Hij is zojuist terug uit Athene waar hij gisteren nog een concert heeft gegeven. Maar voor Gent Jazz maakte hij wat ruimte in zijn overvolle agenda. Geheel solo alleen Mertens, de vleugel en zijn falset stem zijn voldoende om de zo goed als uitverkochte avond een meer dan waardig slot te geven. Met een publiek wat in diepe stilte geniet van zijn uiterst subtiele spel. Soms dolt hij zijn publiek met slotstukken die plots nog even doorlopen en met de kleinste aanraking van de toetsen betoverde hij niet alleen in Athene zijn toehoorders ook hier in Gent krijgt hij zijn publiek als aan een lijntje. Zijn stem als countertenor is niet echt heel groots maar wel pakkend en zeer indrukwekkend en bovendien zeer strak en gezongen in een non-sensicale taal. De nummers die hij speelt zijn kleine filmische melodielijnen die zomaar plots een staande stop krijgen of juist heel rustig kabbelend tot een mooi uitgesponnen einde komen. Soms zijn het miniatuurtjes dan plots uitbundige en opzwepende melodieën. Hij is over het algemeen qua muziek onberekenbaar, dan begeleid hij zijn eigen fluiten, klankkleuren volgend als een hondje aan de riem op zijn vocalen. Maar nimmer vervalt hij in herhalingen qua tempo en of klankkleur. Hoewel de melodietjes van Mertens, die overigens ook gitaar speelt, maar in Gent zich louter van de vleugel bediendelijken erg simpel en eenvoudig maar de geconcentreerde ervaren luisteraar hoort divers kwinkslagen in de composities die daardoor juist extra complex worden. Natuurlijk kan een groot deel van het werk van Mertens onder de noemer Minimal Music geplaatst worden, maar het is in feite zoveel meer dan dat. De veelal zeer complexe solostukken van Mertens zijn onnavolgbaar. Maar voor wat betreft het solomateriaal is dat ook geen punt, de enige die het solo materiaal van Mertens speelt is Mertens zelf, er zijn ook maar weinig partituren van hem beschikbaar, Eigenlijk is Mertens een beetje een vreemde man, maar wel een virtuoos. Hij schildert als het ware het hele palet met zijn muziek. Maar dat mag ook wel als je zo’n imposante reeks aan albums op je naam hebt staan, derhalve ook meer dan voldoende materiaal om uit te kiezen. Ik zie toch ook wel enkele overeenkomsten met Ludovico Einaudi die een paar jaar geleden op dit zelfde festival speelde hoewel Einaudi was aanzienlijk statischer . Mertens wandelde vanavond met regelmaat over het podium om ook de mensen links en. rechts van het podium te danken voor hun enthousiaste respons. Dat gaat overigens geheel op de Mertens wijze. Een uitgestoken vinger priemend naar het publiek wijzend naar delen van zijn toehoorders en zo loopt hij rond over het podium.
Kort gesteld ook dag drie van Gent Jazz “Back to live” 2021, hoewel met vele gezichten, en dito variaties was er een om nog even bij stil te staan met als enig klein minpuntje de te onervaren band Caesar Quinn die ooit een belofte kan worden maar op dit moment het festival nog niet helemaal waardig was. Echter het overige aanbod was zeer geslaagd en het komen zeker en vast meer dan waard.
Morgen zullen o.a. het Monty Alexander trio en Cinema Paradiso en als afsluiter van de avond gaan we Cubaans met Gonzalo Rubalcaba en Aymee Nuviola, hoewel er regen verwacht wordt zal de muziek zonnig en vrolijk zijn. U leest het morgen op Cultuurpodium.nl
Reageer hieronder
Geen reacties