Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, WERELDMUZIEK
Dinsdag 13 Juli 2021 at 5:33 pm
Gent Jazz dag 4 is echt Back to Live
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N&P foto's Bruno Bollaert
Het is vaak een ondankbare taak om de dag te openen op een festival zo ook op Gent Jazz. Je moet stevig in de schoenen staan om dat er goed van af te brengen maar de jazzrock formatie Zotteg
em kwijt zich op meer dan succesvolle wijze van die taak. Met links naar pop en funk brengt dit collectief een stevig `eigen` geluid. Zo zijn de blazers Edward Capel (sax) en Bart Maris (trompet) een sterk koppel voor de frontlinie, toch mag zeker de inbreng van Cellist Lode Vercampt en pianist/Korg synthesizer en electronics speler Peter Vandenberghe niet onderschat worden. In tegenstelling tot de jongste garde die het eerder deze week niet konden waarmaken, zijn deze dertigers (en ouder) moeiteloos in staat een mooie basis voor de dag neer te leggen chapeau! Dag vier is goed begonnen!
“Wij gaan muziek maken waar u goed naar moet luisteren” sprak drummer Eric Thielemans bij aanvang van het concert van Cinema Paradiso. Wat ooit begon als duo en na enige tijd een trio werd is momenteel volwaardig als kwartet. De muziek is strakke jazz met o.a. invloeden uit India, maar ook spelen ze bijvoorbeeld “Windmills of your mind” met een werkelijk geweldige gitaarpartij van Willem Heylen maar de boventoon in dit nummer is de verrassende inkleuring van saxofonist Kurt van Herk.
Laatst tot de groep toegetreden pianist Jozef Dumoulin speelt bij tijd en wijle zo geconcentreerd dat hij nagenoeg versmelt met de piano maar ook met het keyboard op de knieën zie je op sommige momenten een nagenoeg intieme versmelting met zijn instrumenten. Veel van het gespeelde materiaal is afkomstig uit de nalatenschap van de Jazz drummer Stephen Paul Motian, deze Amerikaanse drummer componist die naar nu blijkt voor Eric Thielemans als groot voorbeeld heeft gediend, maakte een aantal indrukwekkende stukken. Uiteindelijk werd dit concertvoor mij een van de meest succesvolle van de eerste vier dagen.
Na een snel changement is het wachten tot kwart over acht dan speelt het Monty Alexander trio. Geflankeerd door Bassist J.J. Shakur en drummer Jason Brown speelt Alexander ondermeer licht en zeer toegankelijke standards zoals Gershwin’s “Summertime” maar wel steeds met die bijna magische toutch die hem voor velen, onder wie Frank Sinatra, tot een zeer gewaardeerd pianist maakte. Zijn twee medemusici voelen hem blindelings aan en als hij even iets afwijkt van de ingestudeerde arrangementen weten ze precies welke kant hij op wil. Hoewel de ingestudeerde partijen weinig ruimte laten voor improvisatie wordt heel af en toe toch wat ruimte genomen maar precies zo ver als de baas het goed vindt. Dat blijkt heel duidelijk in “I’ve got rhythm”. Maar juist die kleine sidesteps maken een live concert van Alexander zo uniek, anders kan er natuurlijk net zo goed een cd gespeeld worden. En deze jubileum editie van Gent Jazz heet niet voor niets “Back to Live”. Natuurlijk vertelt hij over zijn achtergrond op Jamaica en dat hij luisterde naar mannen als Nat “King” Cole en dat hij toen wist, dit wil ik ook, ik wil jazz spelen. Inmiddels 77 jaar maar nog altijd vief en waanzinnig vingervlug, met een meesterlijke touche. Hoewel het geen sensationeel concert werd, was het domweg genieten van een geweldig trio dat lekker materiaal bracht zoals: “No woman, no cry” en zijn eigen hitwerk wat met name door Richard & Karen Carpenter tot een groot succes werd gemaakt: “We’ve only just begun”. En in de toegift kwam “Isn’t she Lovely” van Stevie Wonder nog even voorbij.
Wat overigens wel heel duidelijk wordt is hoeveel invloed Oscar Peterson op Alexander’s spel heeft gehad, er zijn momenten dat als men zou beweren dat Peterson achter de vleugel zat je het direct zou aannemen ondanks het feit dat we allen weten dat zoiets onmogelijk is.
Sommigen vinden deze manier van jazz het eenvoudige nachtclubwerk of leuk voor pianisten in de lobby van een hotel maar neem van mij aan zo simpel middle of the road is het Monty Alexander trio zeker niet. Het zit ´m juist in de finesses.
De afsluiting vanavond is in handen van de Cubaanse pianist Gonzalo Rubalcaba en zangeres Aymee Nuviola. Twee jeugdvrienden uit Havana wiens moeders hartsvriendinnen waren dus Gonzalo en Aymee werden met grote regelmaat mee naar de respectievelijke adressen genomen en de vriendschap bleef en groeide. Zij werd zangeres en hij pianist toch duurde het nog jaren alvorens ze samen een album maakten en met enige regelmaat spelen ze nu samen. Toch gingen ze aanvankelijk elk hun eigen weg, maar in Florida kwam het tot een toevallige ontmoeting en besloten ze tot een hechtere samenwerking. Na de pandemie is het overigens vanavond de eerste keer dat Gonzalo, na meer dan een jaar, weer live optreedt voor een publiek. Dat dit laatste merkbaar zou zijn is onterecht hij speelde in eigen omgeving juist meer dan ooit tevoren. Maar zo is het vanavond wel een bijzondere avond voor Gonzalo.
Het repertoire bestaat voornamelijk uit prachtige ballads met af en toe een uitschieter met een geslaagde publieksparticipatie. Je kunt er ook haast niet om heen want Aymee is een indrukwekkende vrouw met een gigantische haarbos en een aantrekkelijk lichaam geheel gestoken in een prachtig rode avondjurk aangevuld met veel ‘gouden’ sierraden. Hoewel Gonzale heel oprecht over komt lijkt Aymee niet echt helemaal recht door zee, hetgeen mij ingegeven wordt door haar reactie op het enthousiasme bij het publiek, voor mij veel te flemerig. Maar mogelijk zie ik dat helemaal verkeerd.
Haar stem, dat staat buiten kijf, is fenomenaal en de samenwerking met Gonzalo is een mooi uitgewerkte ideaal situatie. Vooral in “Besame Mucho” wordt heel duidelijk wat een kwaliteit Aymee in huis heeft. Zij is wel een sterk publieksbespeler ze heeft het voltallig publiek als aan een touwtje, wat getuigt van een uitermate goede stage performance. Gonzalo is veel meer ingetogen niet alleen tijdens de gezamenlijke nummers maar vooral in het begin van het concert toen hij solo de zaal opwarmde bleef het publiek vrij rustig en hij dus ook. Maar zodra Aymee on stage verscheen gebeurde er iets onder het publiek. Juist dat geeft dit slotakkoord van de vierde avond net dat extra impuls mee. Je waant je zelfs een klein beetje in Havana, zeker als de zon had geschenen.
Morgen wordt weer een topdag op Gent Jazz met optredens van ondermeer Lady Lin en als sluitstuk Jef Neve met zijn live uitvoering van zijn meest recente album “Mysterium” met onder meer Teus Nobel in de gelederen Ook dag 5 beloofd dus een mooie festivaldag te worden.
Reageer hieronder
Geen reacties