Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, WERELDMUZIEK
Maandag 19 Juli 2021 at 6:28 pm
10 DE SLOTDAG IS INSPIREREND EN ZEER GESLAAGD
Tekst en foto's Jacques Nachtegaal – Het Collectief N&P
Net voor het van start gaan van de slotdag van Gent Jazz 2021 “Back to Live” meldt Festival directeur dat er over de 10 dagen gemiddeld 2000 bezoekers zijn geweest wat het resultaat op rond de 20.000 bezoekers voor het festival op de scorelijst zet. Dat is ondanks de Covid, die de laatste week de kop weer opsteekt, zeer zeker geen slecht resultaat. Maar mondmasker op zodra je het terrein op komt en eenmaal aan tafel gezeten mag die omlaag, wat met de temperatuur van de laatste dagen geen overbodige luxe is.
De openingsact is wederom een telg van de MASK muziek(conservatorium) opleiding van HO Gent. De samenwerking tussen het festival en deze talentvolle opleiding loopt al jaren maar is dit jaar mede door de Covid maatregelen zelfs nog iets geïntensiveerd vandaar vandaag als opening Dayanne, met de harde kern; zangeres Janne Blommaert en Daan Demeyer op de toetsen.
Daarnaast worden zij aangevuld met de koorzangeressen Stefanie de Meulemeester, Billie Bentein en Elke Bruyneel. Aan de trommels zit Simon Raman, bas Felix de Clerck en gitarist Eno Meulenbergs. Ze spelen licht toegankelijke poppyjazz met veel aandacht voor de vocalen en die zijn zeker dik in orde want Janne heeft een geweldige zuivere strot en dito volume. Wat vooral tot zijn recht kwam in “Don’t be affraid” maar ook al eerder in “October sky” duidelijk werd. Een lekkere opening voor de laatste dag. Dayanne onthoud die naam.
Compro Oro speelt mooie jazz met mysterieuze en zuid Amerikaanse invloeden. Af en toe hoor je de oude Inca indianen op de achtergrond goedkeurend participeren. Naast de vibrafonist en toetsenman Wim Segers is het vooral gitarist Bart Vervaeck, die van zich doet gelden maar ook percussionist Falk Schrauwen die met de Kalimba en conga’s net die met verrassende toevoegingen de punten op de i zet. Niet dat drummer Frederik van den Berghe en bassist Matthias Debusschere van minder belang zijn in dit collectief, maar zij zitten meer in de ondersteunende dragende rollen. “Tango at Jeans jacket” is een nummer dat de muzikale vaardigheid van Compro Oro goed weergeeft. Het is het niet, een echte feestband , maar ze zouden niet misstaan op een groot tuinfeest. Het is vooral de combinatie van het mystieke en de vrolijke jazzy klanken wat mij de overtuiging geeft dat Compro Oro precies die band is die op een avond als deze de sfeer op een heerlijke wijze weet te liften.
Marc Ribot’s Ceramic Dog, is de derde band van vandaag en tot op heden was het allemaal van goed tot geweldig maar Marc Ribot de Amerikaanse gitarist die speelde bij Elvis Costello, Tom Waits en John Zorn behoeft verder eigenlijk al geen lauwerkrans gelet op zijn verleden maar wat hij met zijn eigen Ceramic Dog doet is virtuoos. Wat Ribot met zijn bassist Shahzad Ismaily en drummer Ches Smith laat horen is verbluffend had ik het eerder over powerjazz, nou dit is power. Mensenliefhebben, wat een gigantische muzikale bestorming of noem het gerust overval op basis van muzikale kracht pleegt Ribot’s Trio hier. Je wordt als toehoorder domweg van je stoel geblazen door de kracht en variatie van deze snaren virtuoos. Alsof er een groep gitariste staat te jammen dat is wat Ribot uit zijn 6 snaren tovert.
Met regelmaat wordt het publiek in de maling genomen door bijzondere licks en drummer Smith slaat volgens mij op alles dat los en vast zit, met een bijna beangstigend fanatisme je kunt bijna de waan in zijn ogen zien. Bassist en keyboard speler Ismaily komt nog het meest gestructureerd over hoewel ook hij als een ADHD’er tekeer kan gaan. Het is enerzijds om hyper van te worden en anderzijds nagenoeg ongelooflijk wat zich voltrekt. Zo ook de versie van “I can get no Satisfaction” is een herontdekking van dit nummer, wat in de uitvoering van Ceramic Dog werkelijk een heel ander nummer wordt. Beter, veel en veel beter dan in de eenvoud van de Stones.
Plots duikt Ribot nog verder in elkaar en versmelt bijna met zijn gitaar. Dat je zo kunt spelen en plots tovert Ribot wat rifs uit voormalige Costello songs.
Als je dit niet hebt meegemaakt kun je er haast geen voorstelling bij maken. Indrukwekkend. En gegrepen door zijn Spoken word of zoals Martin Longley, wen Brits collega mij zei “old school rap” Al met al het fanatisme en de uitgesproken mening van Ribot plaatsen hem wel op een geheel apart platform maar daar stoort hij zich geen moment aan. Hij wil iets kwijt en dat doet hij met regelmaat met 105 decibel.
Tigran Hamasyan is de afsluiter van deze avond en het festival. Ik zag hem eerder elders en daar was ik al erg content met hetgeen hij bracht. Hier op Gent Jazz met zijn trio brengt hij hoofdzakelijk werk van zijn nieuwste album “The call within”, een mengeling van oude Armeense cultuur, jazz en ingevingen die hij kreeg na het zien van oude sculpturen en grottekeningen. Dat alles heeft zijn innerlijke blik veranderd en is zijn leitmotiv voor zijn nieuwe album geworden en dat speelt hij hier samen met bassist Marc Karepetion en drummer Artur Hnatek. Zijn pianospel is zijn visitekaartje en wordt hij enorm om geroemd zijn vocalen zijn warm en raken je zelfs als hij in het Armeens zijn teksten brengt. Het bijzondere zit mogelijk in de combinatie van zijn spel onder zijn doordringende klankkleur van zijn stem en het mysterieuze wat wel een beetje bij hem hoort. Toch is het vooral zijn bijzonder fijnzinnige spel dat het publiek zo weet te raken. Beluister zijn nieuwe album “The Call Within” en je begrijp exact wat ik bedoel. Als sluitstuk van deze door Covid uitgeklede maar evenzo zeer succesvolle Gent Jazz 2021 gaat de subtitel “Back to Live” in Tigran’s situatie goed op, je merkt aan alles dat hij, en evenzeer zijn medemusici, het spelen voor een live publiek ,mateloos gemist hebben. Heel kort noemt hij het weer live kunnen spelen in een van zijn korte verhalen tussendoor. Maar Hamasyan is daarin niet de enige. Met dit festival heeft de organisatie niet alleen muzikanten maar ook het bijna verdorde publiek weer iets geboden van wat ze te lang hebben moeten missen. Hier op Gent Jazz werd alles op een verstandige en zo gezond mogelijke wijze aangepakt, als alle grote evenementen deze aanpak zouden volgen dan gaan we de goede kamt op. Wie weet kunnen we dan eerder dan verwacht weer op ouderwetse wijze festivals beleven.
De DJ vanavond is wederom, zoals de eerste drie avonden, Nico Boogaerts van Radio Panik in Brussel, die ook nu weer treffend en bijna naadloos de muziek weet aan te passen aan de concerten van de avond tussen de verschillende concerten door. Ook na afloop draait Nico nog even door tot en uur na afloop van het laatste concert zodat het publiek buiten op de sfeervolle buitenterrassen nog kan nagenieten van de avond, iets eten en of drinken om dan in afwachting te gaan voor Gent Jazz 2022.
Gent Jazz 2021 “Back to Live” was ondanks de aanpassingen en beperkingen een succes (wie had eigenlijk anders verwacht). Gent Jazz 2021 de jubileumversie zit er op en heeft een aantal zaken duidelijk gemaakt. Niets zal meer zijn zoals het ooit is geweest ook Gent Jazz heeft concessies moeten doen en die zijn gelukkig heel goed uitgepakt. De verkoopresultaten zullen de organisatie een aantal zaken hebben duidelijk gemaakt, en veranderingen zullen, naar ik aanneem worden doorgevoerd. Maar het meest duidelijk is geworden dat Jazz nimmer zal wegzinken en Gent Jazz zal ook in de toekomst in een grote behoefte blijven voorzien. Dus noteer vast in de agenda’s Gent Jazz 2022 wordt, vanzelfsprekend ook hier op Bijloke naast het Stam op de Godhuizenlaan 2 te Gent, gehouden van 7 tot en met 17 juli 2022. Wij zien elkaar daar! Ten slotte nog een woord van dank, dat gaat uit naar Patrick Van de Kerckhove de altijd weer zo gastvrije en sympathieke gastheer van de perszaal, hij laat ons journalisten en fotografen op Gent Jazz ons goed thuis voelen en dat is verdomd belangrijk. Ook wij treffen ons volgend jaar weer.
Reageer hieronder
Geen reacties