Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Zondag 15 Augustus 2021 at 11:39 am
Jazz Middelheim Dag 2, het 40 jarig jubileum! De Zaterdagse hoofdact bracht niet wat werd verwacht
Tekst & fotografie Jacques Nachtegaal – Het Collectief N&P Zorn foto's Zjef Dendonckere
Vrijdag, de openingsdag was ik helaas verhinderd derhalve miste ik het feestje dat STUFF er van heeft gemaakt. Naar verluidt was er nimmer eerder op Jazz Middelheim een band die de tent zo op zijn kop wist te zetten dan STUFF op de openingsavond van het jubilerende Jazz Middelheim. Gelukkig kon ik dag twee, de zaterdag, wel aanwezig zijn.
De zon is als een koperen ploert boven het Nachtegalenpark, het gedeelte van het Park den Brandt waar Jazz Middelheim is geprogrammeerd. Het is warm, benauwd en veel bezoekers, merendeels met een mondmaskertje op, zetelen zich rond de grote tent waarin zich het podium bevindt.
Er is geen tweede podium, dat werd op een laatst moment gecanceld i.v.m. de gezondheidsvoorschriften en de haalbaarheid daarvan. In de grote aan nagenoeg alle zijden open tent is het broeierig. Dat past goed bij de muziek want de opening op de 2e dag Jazz Middelheim is voor de zes-mans jazzrock formatie John Ghost. Een stevig geluid met een knappe rol voor Wim Segers vibrafonist van deze band die mij direct aan Garry Burton doet denken, hoewel Segers minder nadrukkelijk de voorgrond kiest. Verder gewoon een goed stuk geluid niets op aan te merken. Jammer dat het al weer zo snel voorbij is.
Een gelegenheidsformatie, als kwartet, is Samuel Ber’s Reservoir Ghosts met de nog jonge Ber achter de drums, Lotte Anker saxen, cellist Daniel Levin en contra-bassist Soet Kempeneer. Het wordt een heel geïmproviseerd maar zeer interessant concert met een glansrol voor Levin en Anker waarbij de twee andere musici mooi ondersteunend werk leveren en daarmee het humus vormen voor de totaalklank van Reservoir Ghost. Derhalve is deze impro-jazz ook goed te verteren voor een breed publiek. 
Na een snel changement komt Samuel Ber terug met nu Tony Malaby (saxen) en Jozef Dumoulin aan de Fender Rhodes en zijn talrijke toverdoosjes. Hoewel ook dit concert bij vlagen op improvisatie berust is er dag en nacht verschil met het voorgaande collectief van Ber. Het is ook een hernieuwde kennismaking tussen Dumoulin en de in Amerika gevierde Malaby. Die samenwerking pakt heel mooi uit, met vooral muzikaal voordeel voor Malaby. Een knap concert maar met regelmaat een gevecht voor het trommelvlies om de complexiteit van de drie heren uit te distilleren. 
Pianist Kris Defoort invites; twee geweldige maar bovenal visueel interessante musici naast de trombonist Wolter Wierbos vroeg Defoort de good old drummer en geluidenmaker Han Bennink.
Defoort is een perfectionist en actief op velerlei gebied. Net voor zijn opera ‘Opus Magnum’, ‘The Time of Our Singing’, op 14 september in première gaat in De Munt, speelt hij met zijn 2 dolkomische maatjes een verrassende set op het 40 jarig jubileumfeest van Jazz Middelheim in Antwerpen. Alle drie de heren hebben er verdomd veel zin in en dat straalt ook van ze af. Je merkt hoe relaxed en helemaal in hun sas ze zijn. Het klinkt allemaal, doorspekt met veel komische elementen, werkelijk perfect. Ieder voor zich krijgt en neemt ook alle ruimte en dat komt het concert alleen maar ten goede. Het was een muzikaal, geinig feestje, als een cadeautje voor de jubilaris!
Het Amerikaans/Vlaams trio MixMonk met de Amerikaanse drummer Joey Baron en de Vlamingen Bram de Looze (Vleugel) en Robin Verheyen op de saxen voelen zich ernstig schatplichtig aan Thelonius Monk en toen bleek dat dit ook gold voor Baron was het trio een feit. Nu vormen zij een ideaal trio om de grote Monk te eren. En zo geschiedde en zoals het zich laat aanzien zal dat voorlopig ook nog voortduren. Op Middelheim 21 geven ze een goede blik over de sterke onderlinge cohesie. Een samenspel waarin ze elkaar naadloos weten aan te vullen. Zowel De Looze als Verheijen zijn zelf in verschillende bands actief o.a. als bandleider. Echter in deze samenstelling zie je heel weinig van een leiderschap terug, hier is het veel meer een evenwaardig lidmaatschap van een ijzersterk trio, met één doel voor ogen; de liefde en waardering tonen voor het werk van Monk. Wat heel duidelijk wordt en sterk aanwezig is, is de subtiliteit in hun spel en de duidelijke nadruk op de finesses, mede daardoor komt het oprecht en inspirerend over. Het trio Baron,De Looze & Verheijen laat eens en temeer de kwaliteit van de Belgische jazz horen
Het sluitstuk van deze avond op de jubileumeditie van Jazz Middelheim is gereserveerd voor John Zorn, Laurie Anderson & Laura Cromwell. Ik keek enorm uit naar dit concert. Helaas waren Zorn en Anderson redelijk bezig maar Laura Cromwell kan ik niet anders beschrijven dan een slechte houthakker. Als ik haar vergelijk met bijvoorbeeld Samuel Ber dan moet zij nog heel veel leren. En daarbij komt dat het wel heel veel van het zelfde was tijdens dit concert. Laurie Anderson die nog steeds die imponerende stem heeft weet daar een aantal maal mee te imponeren maar op een bepaald moment kennen we het wel. Dat geldt ook voor haar elektrische viool die via de toverdoosjes wel klank en kleur variatie krijgt, maar kan helaas niet al te lang boeien. Het spel van John Zorn mag genoegzaam bekend zijn. Hij is zo’n
beetje een jaarlijkse gast op Gent Jazz of Jazz Middelheim dus mag genoegzaam ook als bekende aangemerkt worden. Het is overigens een erg goed betaald concert met slechts 50 minuten op de klok. Een toegift is dan ook niet onterecht, wel leuk dat Joey Baron nu naast Laura Cromwell achter de trommels plaats neemt en het nu wel acceptabel en heel wat meer gevarieerd klinkt. Maar op de keper beschouwd was dit helaas een heel matig en weinig gevarieerd concert. En ik had er juist zo naar uitgekeken.
Reageer hieronder
Geen reacties