Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Maandag 16 Augustus 2021 at 12:30 pm
Middelheim dag 3 was van een extreem hoog niveau
Tekst en fotografie Jacques Nachtegaal – Het Collectief N&P
Helaas heb ik de openingsact; Overseas tamam morning met Herman Fraanje gemist ten gevolge van een foutieve agenda melding, iets wat ik enorm betreur. .
#MP85 Michael Portal
Een mooi close collectief wat in het bijzonder draait om de blazers Portal en Wogram maar zeker bassist Chevillon en Gyselinck de drummer in dit collectief zijn niet echt ondergeschikt maar vooral toetsenist Bojan Z is een derde speerpunt in deze vijf musici. Michel Portal, inmiddels 85 jaar, maar nog steeds is deze Franse Saxofonist/(bas)klarinet blazer ijzersterk in zijn spel. Zijn samenspel met Nils Wogram getuigt van een geweldige schoonheid, daarnaast dirigeert hij zijn medemusici in hun begeleiding. Zoals in het lyrische blazersduo stuk met louter piano ondersteuning waarin hij Bojan Z exact aangeeft hoe en waar in te vallen. Het zijn slechts kleine handgebaren maar precies voldoende om de leiding te nemen en te houden. Overigens hij lijkt met die 85 jaar nog niets aan aanblaaskracht te hebben verloren, alleen zijn de loopbewegingen iets strammer maar daar heeft de muziek absoluut niet onder te leiden.
Als naast de composities van Portal één compositie van Niks Wogram wordt gespeeld is het deze laatste die er vier vooraf geeft en die glundert van oor tot oor als de oude meester zich probleemloos door zijn uptempo compositie heen blaast. Het is een mooi stel zo samen en muzikaal een waar genot om aan te horen. Een absolute aanrader als u dit ergens op de affiche ziet staan.
Michel Portal (saxophone, clarinet)
Nils Wogram (trombone)
Bruno Chevillon (bass)
Lander Gyselinck (drums)
Bojan Z (piano)
Youn Sun Nah
Ooit studeerde Youn Sun Nah Franse literatuur, woont momenteel in Parijs en begon haar vocale carrière bij het Korean Symphony Orchestra als gospel zangeres. Nu weten we dat Koreaanse Gospels wezenlijk anders klinken dan de veel bekendere Amerikaanse en westerse gospel maar het geeft toch een indicatie. Ze zingt werkelijk loepzuiver en krachtig maar tevens knap ingetogen, vooral in Cohen’s “Haleluyah” komt haar kwaliteit en het loepzuivere goed naar voren. Ze zingt Engels en Frans maar ook tovert ze met haar stembanden de meest bijzondere klanken uit haar keel. Ze is een zeer innemende dame die, hetzij acteert of werkelijk onder de indruk is van de gigantische reactie van het publiek in de tjokvolle tent. Maar na grote tournees en zingen op de officiële Olympische winterspelen zal haar heus wel hebben doen inzien dat zij niet onder de indruk zou moeten zijn van een groot applaus, ik hou het dus bij een leuk verkopende acteerprestatie. Maar het heeft ook wel iets zo’n schriele dame op een immens podium die geroerd is door wat haar ten beurt valt. Maar niet alleen Youn Sun Nah is geweldig en overrompelend ook haar begeleidend gitarist is meesterlijk op de akoestische gitaar. Ulf Wakenius. Deze Zweedse jazzgitarist die volledig Ulf Karl Erik Wakenius heet is ook wel bekend als de laatste gitarist van het allerlaatste Oscar Peterson Kwartet en maakte ooit ook deel uit van het Ray Brown trio. Samen met de Zuid Koreaanse Youn Sun Nah vormt hij een ijzersterk duo. Youn Sun Nah brengt een extreem brede variatie aan stijlen. Van ingetogen, mooi, dromerig tot swingend en naar hard rock neigende songs. Om dan na een heel mooi ingetogen song plots uit te pakken met een stemgebruik dat stormen, vliegtuigmotoren en ruisende bossen kan voortbrengen of als een prachtige dwarsfluit klinkt. Deze Koreaanse dame is echt van alle markten thuis, door haar meesterlijke stembeheersing werd dit een gedenkwaardig een meer dan indrukwekkend concert. Van een stemkunstenaar die ik vanaf heden met grote interesse ga volgen. Ze is voor mij een subtiele mix van Kate Bush, Nina Hagen en Al Jarreau. Adembenemend!
Youn Sun Nah (vocals)
Ulf Wakenius (gitaar)
Stefano di Battista - Moricone stories
Dat de muziek van Moricone onlosmakelijk bij de films hoort wordt duidelijk bij het concert van de komische Stefano de Battista. Je kijkt rond op zoek naar een wit doek of wand. Het is ook nog eens tijdloze muziek die in elke situatie mag en kan klinken. Terwijl Moricone op ver gevorderde leeftijd was en hij De Battista ontmoette schreef hij een partituur voor hem, vroeg of hij zijn sax bij zich had en nodigde hem uit om samen het stuk te spelen. Voor Battista was dit een nooit te vergeten moment. Maar zo vertelt hij; moest er wel enorm hoge tonen voor spelen maar zoals verwacht is dat hem goed afgegaan en speelt Battista met zijn kwartet het stuk ook in Antwerpen op Jazz Middelheim. Als je nu, geconcentreerd luisterend naar die heerlijke composities valt er iets op, je merk dan plotseling hoe knap de opbouw van de muziekstukken wel niet is. Dit Battista kwartet is dan ook uitermate knap op elkaar ingespeeld waardoor de Moricone composities plots nog subtieler klinken en nagenoeg allen een spanning is zich hebben die alleen met een mooie fantasie de prachtigste beelden bij je oproept. Dat blijkt ook heel duidelijk in de uitvoering van Novecento en wat heerlijk klinkt The good, the bad and the ugly in de uitvoering van Het De Battista kwartet waarbij vermeldt moet dat pianist Fred Nardin in het gehele concert een even belangrijke rol speelt als de continue grappen makende Stefano de Battista zelf.
Stefano di Battista – alto & soprano saxophones
Fred Nardin – piano
Daniele Sorrentino – double bass
André Ceccarelli – drums
Anouar Brahem ˜The Astounding Eyes of Rita’
Wat een waanzinnig mooie muziek deze ontmoeting tussen jazz en Arabische muziek. Er viel mij ook nog eens op tijdens dit concert hoe belangrijk de rol van de bas in deze stijl van muzikale samensmelting is. Bassist Björn Meyer, Deze Zweedse bassist die zich al jaren toe legt op Wereldmuziek weet precies de tonatie te vinden die de grenzen tussen westerse en Arabische muziek weet te doen samensmelten. Dat oud (spreek uit als Oet) bespeler Anouar Brahem op dit heerlijke ondersteunende basgeluid kan schitteren is dus ook deels aan de Zweed te danken. De inbreng van de Duitse Klaus Gesing, is fenomenaal met zijn op een standaard rustende Bas klarinet brengt deze Multi instrumentalist uit Dusseldorf die zijn conservatorium in Den Haag afrondde met een speciale vermelding voegt de subtiele en veelal dragende klanken toe waardoor Brahem zijn spel als op vleugels wordt gedragen. De broodnodige percussie die het geluid helemaal compleet maken en vaak de grens net iets meer verlegt naar de Arabische invloeden, Khaled Yassine, speelt met een inzet en vol van liefde voor de muziek wat af te leiden is aan zijn vrolijke pretogen als hij weer een subtiele toevoeging heeft weten te realiseren. Het werd een ietwat dromerig maar zelden slaapverwekkend concert op de grens van twee werelden.
Anouar Brahem (oud)
Klaus Gesing (bass clarinet)
Björn Meyer (electric bass)
Khaled Yassine (percussion)
Reageer hieronder
Geen reacties