Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, WERELDMUZIEK

Maandag 25 Juli 2022 at 4:05 pm

Gent Jazz 22; Toch anders dan anders!

Tekst en foto's Jacques Nachtegaal – Het Collectief N&P.

Shikata Ga Nai Shikata Ga Nai Charlotte Dos Santos

Ik stap het festival terrein op, op dag 4 van de 21e editie van dit festival er resten er nog 5. 

Na twee edities onder zware restricties waarvan de laatste (vorig jaar) iedereen gezeten in een bubbel. Is het op de 21e editie weer vol gas en door gaan waar men in 2019 eigenlijk gebleven was, het realiseren van een echt festival met de daarbij behorende echte festivalsfeer.

Op de 5e dag na de rustdag van maandag begint het al gelijk lekker, de opening is voor Shikata Ga Nai, 5 jonge zeer begeestigde en enthousiaste muzikanten en muziekstudenten aan diverse conservatoria waarvan muziekcomponist en arrangeur Rutger Mathijs in Rotterdam aan Codarts afstudeerde en in het Rotterdamse nog heel veel muzikale vrienden heeft. 

Hun opening is verrassend sterk en veelbelovend het biedt een mix aan ingetogen Ballades en stevige jazzrock met vleugjes hiphop. Net als andere illustere voorgangers op Gent Jazz zoals o.a. De Beren Gieren voorzie ik voor Shikata Ga Nai ook een succesvolle toekomst die overigens volgens pianist Elias D’Hooghe volledig open is maar geen enkele beperkingen kent. 

Charlotte Dos Santos heeft een verrukkelijk lijf maar kom je voor de jazz dan is deze Dos Santos geen publiekstrekker. Aanvankelijk leek het nog ergens naartoe te leiden maar na drie nummers had ik het wel gehad met deze frêle schoonheid. Dertien in een dozijn en vooral ze weet niet echt te boeien.

Gabriel Rios Gabriel Rios Melody Gardot

Gabriel Rios is van een andere orde die speelt zeer begenadigd de gitaar en zijn vocale kwaliteiten staan buiten kijf. Maar het blijft zo eenheidsworst een beetje Portugees sfeertje, basic gespeeld met of 2 gitaren of Gabriel op gitaar met wat relaxte pianobegeleiding maar ik wacht op wat meer spanning, ik mis het heilige vuur. Maar hij is wel echt, naturel en is eerlijk en open naar zijn publiek en dat is ook wat waard. 

Hoewel ik zeer gecharmeerd ben van haar stem is er verder van alles mis met Melody Gardot. Ze is arrogant, neemt een loopje met haar publiek, dat als volgzame fans alles accepteert, maar de buitenstaander prikt daar dwars doorheen en hoewel hij/zij zich graag onderdompelt in haar uiterst subtiele muziek ervaart toch een arrogante dame die wel in het bezit is van een goddelijke stem. Maar wat zou ze veel meer echte fans krijgen als ze wat meer down to earth zou blijven. Gelukkig bracht ze wel op meesterlijke wijze C’est Magnifique’ en “This Foolish heart” . Maar daar is ze voor een groot deel haar begeleiders dank voor verschuldigd. Het lijkt er ook op dat ze een poging deed zo weinig mogelijk te zingen in de haar beschikbaar gestelde tijd. En dat is iets wat ik overigens een dag later met Mauro Pawlowski besprak, de eerlijkheid naar je publiek, die soms van heinde en verre moeten komen, die mag je niet belazeren met een beperkt aantal nummers en het grotendeels overlaten aan je musici. Die op hun beurt alle tijd pakten, die hen door Gardot geboden werd. Zoiets noem ik verlakkerij en daarom is mijn waardering voor Gardot, die ik jaren geleden wel een heel goede en mooie set op Gent Jazz zag maken, tegenwoordig enorm gedaald.


Novastar Novastar Novastar

Mijn grootste verrassing was niet een optreden meer een daaraan gerelateerd gebeuren ik bedoel publieksreacties en hun enthousiasme tijdens Mauro Pawlowski en tijdens de set van Novastar. Joost Zweegers (Novastar) voorspelde mij al de geweldige onderlinge chemie van zijn medemusici die net als hij zo blij als een kind zijn als ze samenspelen. En dat heeft direct de weerslag op het publiek. In een tjokvolle tent liet hij zien met zijn band dat hij drie jaar geleden terecht de plek mocht opvullen toen Gordon Sumner aka Sting ziek in het hotel bleef. Ook nu spelen ze werkelijk de sterren van de hemel en het publiek was waanzinnig enthousiast. Het verrassende bij Novastar is dat een song die hij vandaag speelt morgen tijdens een concert weer wezenlijk anders zal klinken. Het werk van Zweegers/Novastar is eigenlijk een work in progress van reeds bestaande songs, zo vertelde Joost mij een uur voor hij met zijn formatie geweldige musici het dak van de tent afspeelde en het publiek volledig onder controle has.

Mauro Pawlowski Mauro Pawlowski Mauro Pawlowski

 Zo verging het ook Mauro Pawlowski en kort na het concert ik hem backstage kon interviewen straalde ook nu weer de rust van hem uit die mij ook on stage zo was opgevallen, echter zodra we komen bij de publieksreactie glimt plots heel zijn gezicht en schitteren zijn ogen. Het is misschien wel de ultieme kinderdroom van Mauro, die met een Poolse vader en Italiaanse moeder balanceert tussen de koele Poolse gereserveerdheid en fel Italiaanse passie. Dat weerklinkt niet alleen tijdens het interview dat ik met hem had voor mijn Radioprogramma JacquesFoyer (elke woensdagavond tussen 21.00 en 23.00 uur op Omroep Vlaardingen) maar evenzo in zijn muziek tijdens het concert, Een concert waar hij ook tracks speelde van zijn recent verschenen 2e album. Niet echt overdreven voor iemand die al zo lang mee loopt in de Belgische Rockscene. Op meer dan 100 Belgische pop/rock albums is Mauro in de afgelopen jaren direct en indirect betrokken geweest, en hoewel materiaal voor een hele box, Kwam Mauro er maar niet toe om dat 2e album te maken. Pas toen hij zich zelf onder druk zette door een studio en musici te bespreken moest hij wel en kwam het album “Eternal SundayDrive” gelukkig klaar. Een topalbum waarvan natuurlijk een aantal stukken werden gespeeld.

Sting Sting Sting

Ik denk dat deze twee concerten, Mauro Pawlowski en Novastar, vandaag de kroon spanden want uiteindelijk was het concert, zoals mijn zoon zoiets altijd benoemt als een ererondje, oftewel een bloemlezing uit het grootse repertoire van The Police en Sting solo door Sting en zijn band, een eenvoudige klus. Een routine klus eigenlijk voor een snel tevreden publiek, Sting speelt nagenoeg alle successen en het publiek geniet, wat hij met oa Roxanne in de toegift nog meer te smullen gaf. Helaas was er tijdens het gehele concert weinig verrassends te ervaren, alles werd alsof van bladmuziek in alle perfectie uitgevoerd. Ik had graag wat meer verrassende interpretaties gehoord. Maar ere wie ere toekomt, hoewel mijlen ver van Jazz, waar dit festival toch eigenlijk voor staat, het was allemaal nagenoeg foutloos uitgevoerd. En als veel vaker ook vandaag sloot sir Gordon Sumner met het ook nu weer subtiel gespeelde Fragile. Hij bleef overigens veilig weg bij het nummer “Russians”wat in deze tijden niet positief geklonken zou hebben. Maar, de fans waren meer dan tevreden en gingen zichtbaar gelukkiger naar huis, en dat is ook een heel belangrijk facet op een festival als dit.

Camile Camile Sohnarr Sohnarr

De opening op donderdag middag was voor Camile Camile die geheel in het wit op blote voetjes een engel gelijkend was. Haar werkelijk prachtig heldere fragiele stemgeluid was een verademing tijdens deze bloedhete middag. Ze begon haar concert heel ontwapenend solo met zich zelf op de gitaar begeleidend, na enkele songs wordt ze begeleidt door drummer en basgitarist werd het helemaal een verademing op de bloedhete site van Bijloke. 

Voor mij was de middag al ruim een uur eerder begonnen met een interview met Patricia Vanneste (eveneens voor mijn radioprogramma) de stem en violiste van haar formatie Sohnarr. Vanneste die speciaal voor haar nieuwe album naar Zweden en Noorwegen was vertrokken om daar in the wildernis alleen inspiratie op te doen voor het nieuwe album waar ze terugkeert naar de oorspronkelijke basis terug in haar innerlijke ik. 

De ongerepte Zweedse maar vooral de ietwat woestere Noorse natuur gaf haar dat wat ze zocht op haar zoektocht naar haar diepe ontdekking van zich zelf en wat zij in haar eigen omgeving, in de Belgische Ardennen, ze niet kon vinden. Die ongereptheid, het wekenlang geïsoleerd zijn van de wereld, niemand maar dan ook echt niemand zien in die weken bracht haar juist in de stemming en dat uit zich heel duidelijk in haar recentste album. Maar Live, voor een groot publiek, dat is heel iets anders, hoe gaat dat overkomen vroeg zij zich af tijdens ons verhelderende gesprek. En dat was verbluffend, getooid in een stijlvolle rode jurk met een Flamboyante hoed spelend op haar viool en zingend voor haar medemusici, blijkt dat ze haar onderbroken vakantie voor dit concert toch een goede zaak is geweest. Zo  krijgt Patricia Vanneste, en haar 4 begeleiders, de toeschouwers in haar grip. De uitgesponnen arrangementen slaan aan en hoewel het geen alledaagse muziek is wat Sohnarr speelt, het publiek in de tent is respectvol en volgt de onbetreden paden uit Scandinavische bron en gaat mee in de muziek die doet ontspannen. Ik viel vannacht, na twee nachten slecht geslapen te hebben door het veel te zachte bed in het Ibis hotel eindelijk goed in slaap op de klanken van Sohnarr en dat zei mij voldoende. 

Meskerem Mees Meskerem Mees Agnes Obel

Wat nou te zeggen van Meskerem Mees. Aanvankelijk is het niet onaardig, maar ik mis iets. Het meiske, inderdaad als ze opkomt denk je dat is zeker de begeleider en lijkt ze een bedeesd jongetje, maar eenmaal in the spotlight is het duidelijk, het is een zij. Haar cellist is aanzienlijk duidelijker te herkennen. Toch moet het mij van het hart dat beiden weinig tot geen stageperformance hebben, de cellist zit als een getroebleerd autist wat naar zijn schoenen te turen en begint te spelen daar wanneer nodig en Meskerem Mees mist voor mij alle overtuiging om het publiek echt blijvend te boeien. Aanvankelijk kijkt en luistert het publiek maar al naar gelang de eentonigheid optreedt, ontstaan er in het publiek steeds meer gezellige gespreksgroepjes. Mij is ze ook volledig kwijt, niets verrassends en het op één dreun en toon vertolken van haar liedjes gaat snel vervelen. Nee, wordt zij in Vlaanderen als ster afgeschilderd dan weet ik echt betere vocalistes die niet na 4 a 5 nummers door eentonigheid al vervelen. Voor mij heeft Meskerem Mees met dit optreden volledig de plank misgeslagen en ik verwacht dat ze haar Nederlandse doorbraak niet zal beleven, te meer omdat naar het schijnt, het Nederlandse publiek veel kritischer is. In Meskerem’s geval zijn er zelfs veertien in een dozijn, dan komt er uit Vlaanderen absoluut veel beter talent, ik noem in deze bijvoorbeeld Katy Too (Leen de Haes uit Kalmthout) die ik liever op dit podium had gezien, al dan niet solo of met band. Misschien een tip voor volgende editie van Gent Jazz. 

Vocaliste/toetseniste  Agnes Obel, die ik ook al eerder op Gent had gezien bracht zoals ik al had verwacht een heerlijk concert. Grotendeels verscholen achter haar keyboards laat ze heel duidelijk horen dat haarcomposities van grote klasse zijn. En zoals Festivaldirecteur Bertrand Flamang mij al wees op het feit dat ze als een act op een eerdere Gent Jazz inmiddels is uitgegroeid tot een headliner, geeft ook aan dat de organisatie van Gent Jazz een goed oog heeft voor talent wat een extra pré mag heten voor de op dit festival aanwezige jonge veelbelovende talenten.  Maar de groei en kwaliteitsverbetering die Agnes Obel heeft doorlopen in de laatste jaren laat zich duidelijk herkennen op deze festivalavond. En de keuze voor deze blonde vocaliste en toetseniste waarmee deze festivalavond werd afgesloten en met uitzondering van de vermeende belofte Meskerem Mees werd het een heel geslaagde festivaldag. 

Tsar B Tsar B Tsar B 

De vrijdag oogt in eerste instantie een beetje als een opgave, enkele Nederlandse collegae hebben deze dag, en een enkeling ook de donderdag afstand genomen van het festival. De vrijdag vooral omdat het er eigenlijk op leek dat dit een stevige hip-hop en house achtige dag zou worden. Niets daarvan was waar en blijkt anders dan verwacht. De openingsact, de 2 dames van Tsar B, brengen stevige beats uit een drummachine en daar overheen de zweverige klanken van Cello en Viool plus de hoge strakke stemmen die het geheel bijna magisch maken. Beiden op een stoel zittend naast een soort van altaar met daarop een opgezette uit en kruidenschalen en een aantal kaarsen doet een beetje denken aan een heksen verering maar hoe anders lijkt dit te zijn. Tot op dat moment voor mij een van de grote verrassing van dit Festival. Dit concert werkelijk tot de laatste noot aanwezig geweest en genoten. Een grote belofte voor de komende jaren in de wat alternatieve muziekscene. Ik voorspel een succesvolle toekomst voor beide dames, die ook de zware taak toebedeeld kregen deze voorlaatste muzikale dag van het festival te openen en dat met verve deden.

Sylvie Kreusch Kan Tempest Sylvie Kreusch

Vooral Sylvie Kreusch mag on stage een verrassing genoemd worden. Haar materiaal had ik al eerder met veel genoegen via Youtube beluisterd, maar eenmaal op de planken transformeert zij in een verwilderde en woeste uitgave van Kate Bush. Ze gaat als een mystiek druïde of zeg ik in dit kader zelfs heks over het podium in apathische houdingen tot gevallen engel toe. Het lijkt af en toe alsof het non verbale bij Sylvie Kreusch boven het muzikale wordt verheven, verduidelijkend is het zeker wel. Het is prachtig om te zien hoe haar “dans” en de songs met elkaar verweven zijn, hoe een en ander ineen schuift elkaar versterkt en meesleurt uit het alledaagse. Deze dame moeten we echt in de gaten blijven houden ik verwacht in de toekomst grootse zaken van haar, onthoud die naam Sylvie Kreusch. 

Dat Kae, voorheen Kate, Tempest een grote trouwe groep fans heeft is bekend maar dat ook de niet kenners haar op Gent Jazz in de armen sloten was hartverwarmend. Haar scherpe, soms ook wel enigszins cynische teksten die ze als Spoken Word de zaal in slingert maken haar tot een uitzondering op dit festival. Met haar Aziatische begeleidster op toetsen en electronica is Kae als een vis in het water. Ze spuugt haar venijn en onverwerkt ongenoegen mogelijk zelfs onvermogen over haar toehoorders. Terwijl ik in eerste instantie dacht dat er een skatertje het podium zag opkomen is dit de uitstraling die Kae voor zich zelf heeft gekozen en eerlijk gezegd misstaat het zeker niet. Sterker nog haar uitstraling is precies wat Kae voor ogen heeft en is passend bij haar act, waarbij Kae gebruik maakt van het gehele podium en tot vlak bij haar publiek reikt. De zelfs ruim bemeten tijd voor haar act vult ze probleemloos en als ze eindelijk vermoeid maar zichtbaar voldaan het podium verlaat laat ze een zeer tevreden publiek achter dat nog minutenlang haar ovaties brengt. En schreeuwt om meer.

Dat ik niet echt gecharmeerd zou zijn van de house-achtige eenheidsdreun van het collectief met de welluidende naam Stikstof, nadat ik een en ander van hen gehoord had via Internet, gaf ik ze toch even de kans zich te bewijzen, echter heel snel had ik door dat dit niet aan mij besteed was en het deed mij eerder naar mijn hotel terugkeren dan verwacht. 

Lara Rosseel Lara Rosseel Lara Rosseel

De slotdag was er een met een echt sterke Jazz karakter zeker met het affiche van deze dag, Openen met Lara Rosseel en haar Kwintet laat vooral zien dat Lara het als vrouwelijk bandleider helemaal voor elkaar heeft. Met een groep werkelijk ijzersterke musici om zich heen verzameld heeft Lara, die ik eerder in een grote formatie zag spelen op Jazz in het Park in Gent, nu gekozen voor een overzichtelijker geheel een kwintet. Vooral trompettist Sam Vloemans past uitermate goed in dit collectief, wat nog niet eens zo lang bij elkaar is. Lara moet vooral haar bandleden, die zeer kritisch geselecteerd zijn bedanken voor hun toetreden tot deze formatie, want het is een uiterst goed geselecteerd gezelschap waarin Lara dit keer meer op de basgitaar dan op de Contrabas, zoals in het verleden, kan spetteren. Knappe stukken waarin zij haar musici erg veel ruimte biedt om als solist te exploreren. Deze musici moet zij zeer erkentelijk zijn want naast haar sterke bas(gitaar) spel zijn vooral gitarist Vitja Pauwels en bugel en trompet virtuoos Sam Vloemans de ijzersterke toevoegingen aan haar formatie die een zware en verantwoordelijke klus weten te volbrengen. Mooi uitgesponnen stukken met daarin knappe en veelal mooi subtiele soli maar het is juist ook de hele formatie ook de drummer en de organist en percussionist hebben gezocht en gevonden hoe ze zonder al te veel aandacht op zich te vestigen een subtiele inbreng bieden. Kortom Lara heeft haar jongens heel goed op hun plaatsen ingepast. Dit is de tweede keer dat ik Lara zie spelen en het verbaasd mij hoe strak en volwassen ze gegroeid is. Wel valt het mij op dat Lara zoals al eerder benoemd meer voor de basgitaar dan voor de contrabas kiest. En ik zie dat als een extra vooruitgang in haar ontwikkeling. Het komt de stukken zeker ten goede. 

Bram de Looze Bram de Looze Bram de Looze

Bram de Looze vertelde mij na afloop van zijn succesvolle concert dat hij aanvankelijk wat nerveus was. Het was namelijk al bijna meer dan een jaar geleden dat ze als trio hadden samengespeeld en daarbij kwam dat zijn Amerikaanse drummer die middag uit het vliegtuig was gestapt vanuit Amerika en Bram vreesde Jetlag en evt. slaaptekort. Echter tijdens het concert viel daar niets van te merken en al naar gelang het vorderen van het concert zag je dat de spanning van Bram’s gezicht verdween en zich wijzigde in een tevreden smile want drummer Eric McPherson was uitermate scherp en speelde een geweldige partij. De Duitse bassist Felix Henkelhausen was al van meet af aan heel sterk bezig en als trio met Bram aan de vleugel ontstond er een concert waar elke muzikant van droomt. Het klonk fantastisch en alles liep zoals gewenst. Kortom een meer dan geslaagd concert van een trio dat onder de naam Vice Versa nog veel mooie dingen van zich zal laten horen en er is nog tijd voldoende want Bram is pas 31 jaar en die heeft nog heel wat jaren voor de boeg.

Youn Sun Nah Christian Mcbride Christian Mcbride

Youn Sun Nah had mij enkele jaren geleden op Jazz Middelheim verbaasd met haar meesterlijk mooie stembereik en haar eenvoud in aanpak. Echter dit keer leek het er op alsof ze auditie kwam doen voor een wedstrijd: “Kijk eens wat ik allemaal wel niet kan”. Ze trok alle registers open en haar act met het speeldoosje was ook al eerder gedaan, natuurlijk heel knap allemaal maar zaten we hier nou echt op te wachten, Nee, ik denk van niet. Wat is er gebeurd tussen Middelheim en Gent vraag ik mij af. Verkeerde mensen om haar heen die haar op het verkeerde spoor hebben gezet, een manager die te veel invloed uitoefent op is het haar platenfirma die haar tot dit wat protserig vertoon heeft aangezet. Jammer want ik had een hoopvolle gedachte van dit concert van deze Zuid Koreaanse stemkunstenares maar het werd een show met allerlei vreemde bochten en wendingen die zij absoluut niet nodig heeft, luister bijvoorbeeld eens naar haar “Waking World” en “Empty Dream”, die overtuigen voldoende en “Momento Magico” maakt het nog eens overduidelijk dat ze dit fratsen on stage niet hoeft uit te halen, ze wint er niets bij, integendeel 

Christian McBride ’s Inside Straight, de formatie van bassist Mc Bride laat mij Jazz horen zoals ik het horen wil met heerlijke musici om zich heen, een fantastische vibrafonist, Warren Wolf en zo ook een geweldig saxofonist Steve Wilson alsmede een pianist waar ze mij voor wakker kunnen maken Peter Martin voeg daar drummer Carl Allen aan toe en je hebt een orkestje staan dat de sterren van de hemel speelt. Voorafgaand aan het concert had ik het album “Live at the Village Vanguard” al enkele malen beluisterd en waar ik verdomd vrolijk van werd. Op Gent Jazz kwam de set redelijk overeen met het op het album gebodene. Met heel mooie soli van de zeer getalenteerde echte jazz musici. Het concert in de grote tent, er was dit jaar vanwege bezuinigingen helaas geen tweede podium, een groot gemis in mijn optiek. Ik hoop dan ook van harte dat deze zeer succesvolle en alle voorgaande resultaten verslaande editie voldoende pecunia in kas hebben gebracht dat volgend jaar podium 2 in ere hersteld kan worden. Maar om op Mc Bride en zijn mannen terug te komen die waren op Gent in top conditie wat leidde tot een geweldig concert voor een overvolle tent vol meer dan tevreden Jazz liefhebbers. 

Avishai Cohen Trio Avishai Cohen Trio Avishai Cohen Trio

De apotheose van Gent Jazz kwam met de festival sluiter Avishai Cohen. Hij en zijn twee mede musici, de autodidact aan de vleugel uit Azerbeidjaan; Elchin Shirinov en de slechts 21 jarige net als Cohen Israëlische drumster Roni Kaspi een absoluut natuurtalent zoals ze wel liet horen tijdens het heerlijke concert. De diepe sound ban Cohen’s bas maakt een heerlijke basis om voor Shirinov om daar overheen te soleren wat hij met regelmaat mag doen van Cohen, die zelf niet eens veel zelf soli naar zich toe trekt. Juist dan als hij het geheel mooi tot een compleet trio weet te sturen met zijn bijzondere en geslaagde arrangementen valt de knappe stijl van kapi op. Een concert dat vele harten sneller deed kloppen. Helaas kon ik wegens omstandigheden het concert niet tot het allerlaatste nummer volgen maar waar ik wel getuige van was, deed mij denken aan de uiteindelijke basis van Gent Jazz, Jazz, Jazz en nog eens Jazz en niet te veel gepiel er om heen hoe mooi het soms ook is. En voor in België hoeft dat geen probleem te zijn want het land van onze zuiderburen barst van het talent en vooral op het gebied van Jazz is er heel veel te halen in het land van Suske en Wiske, Manneke Pis en de lekkerst frieten ter wereld. Het succesaantal bezoekers van nagenoeg 42.000 onderstreept de pubkliekswens weer een echt Gent Jazz festival mee te maken, zo naar na afloop dus bleek, is dat gelukt. Rest mij Charlotte, Amelie en zeker niet in de laatste plaats gastheer van de persruimte Patrick dank te zeggen voor het arrangeren van de interviews en alle verdere goede zorgen, want dat is toch waar een festival voor de media bij valt of staat, en in Gent staat dat als een huis.

Op naar Gent Jazz 2023 wat zal worden gehouden van 6 tot 16 juli 2023, vanzelfsprekend op de Bijloke site aan de Godhuizenlaan in Gent. Tot volgend jaar!




Reageer hieronder

Geen reacties





(optioneel veld)
(optioneel veld)
Deze stomme vraag dient ervoor om spam te voorkomen

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.