Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Donderdag 25 Augustus 2022 at 1:00 pm
Jazz Middelheim 2022 was een ongekend muziekfeest.
Tekst en Fotografie Jacques Nachtegaal – Het Collectief N&P
De zon staat werkelijk als een koperen ploert boven de zonneweide in het Park den Brandt, een onderdeel van het Nachtegalenpark. Dankzij een klein briesje is het goed uit te houden in de immense tent van Jazz Middelheim die midden op de zonneweide staat. Onder de felle en hitte veroorzakende lampen staan Nabou en haar 7 mannen, ondanks de hitte spelen ze de muggen van het podium. Het klinkt zo verdomde mooi en uitgebalanceerd. Geen noot te veel of te weinig. Nabou verspilt geen tijd om tot een mooi muzikaal resultaat te komen, geen ellenlange teksten, nee, kort en bondig en spelen maar weer. Het moge duidelijk zijn Nabou wil muziek maken en niet te veel er over praten. Maar voor het voorstellen van haar kompanen onder wie Tobias Herzog op de bastrombone neemt ze wel even de tijd om dan aan het slotnummer te beginnen. Deze slotklanken klinken nog even enthousiast en bevlogen als het openingsnummer. België heeft er weer een jazz gigant bij. Onthoudt de naam Nabou Claerhout. En zou het ons om sterren gaan dan scoorde zij 5 uit 5.
Esinam doet mij denken aan Melanie de Biasio, eveneens fluitiste, alleen Esinam waagt zich aanzienlijk minder aan zang en is heel duidelijk veel minder zweverig qua muziek. Hier hoor je de Afrikaanse ritmes in terug. De sound van Esinam is ook wat steviger. Wel bespeelt deze dame, met Ghanese wortels, ook keyboards en percussie instrumenten wat de sound van haar gezelschap ook wat meer Allround doet klinken dan bijvoorbeeld de voornoemde De Biasio. Esinam is een ware spring in t veld op het podium. Dat geeft haar een extra pre en net dat tikkeltje meer power en enthousiasme. Ik kan je zeggen dat deze dame met haar concert velen zal doen besluiten haar wat meer dan voorheen te gaan volgen, zij die haar niet kenden hebben nu er een naam bij om te volgen.
Yong Yello
Een Nederlandstalige zingende hiphop rapper die niet echt onverdienstelijk is. In Nederland had ik nog nooit van Yong Yello gehoord maar bij onze zuiderburen is hij aan het doorbreken. Wat ook bleek in de vele fans voor het podium. Het merendeel van het vandaag vrij jonge publiek weet nagenoeg woordelijk mee te zingen. Het is een voor mij verrassend concert, nee Jazz is het niet, maar wel een publiekstrekker. En de sound is pakkend en dat is vooral te danken aan zijn muzikanten. Als producer timmert Yong al geruime tijd aan de weg en daarom kan hij uit een flink arsenaal musici kiezen om hem te begeleiden. En wat hij om zich heen heeft verzameld is van topklasse. Zijn concert valt mij nog het meest op door de werkelijk fenomenale band die hij meebrengt naar dit Antwerps park. Yong die voor kort bekend stond als de deuntjesman op talloze platen. Met zijn eerste single “Als ge Slaapt” wist hij naam te maken, maar met zijn eerste album weet Yello Staelens zet hij zich volledig op de kaart. Als hij zijn debuutsingle aanvangt deint de zeer goed gevulde tent als één massa mee. Terwijl ik tot op dit moment niets wist of ooit gehoord had van Staelens als uitvoerend muzikant ga ik al naar gelang het concert zich vordert meer en meer om. Ik durf hem zelfs een heel klein beetje te vergelijken met de door mij zeer gewaardeerde Diggy Dex. Het best noem ik het de voorzichtige mix tussen voornoemde Diggy Dex en die jongen van Stadsbader uit België. Het is geen hip hop geen rap geen spoken word maar toch ook weer wel, eigenlijk is het van alles wat en later in het optreden ook een beetje jazzy. Kortom Yong Yello heeft mij absoluut overtuigd, hij weet de inmiddels geheel gevulde concert tent tot extase te brengen. Daar gaan we zeker meer van horen.
Blackwave trekt een zeer gemêleerd publiek, voor de dranghekken frontstage staan meisjes van een jaar of 15 en dames van middelbare leeftijd en soms zelfs nog iets meer op leeftijd. Allen staan even enthousiast mee te wiegen hoewel de jeugd het wel wint qua souplesse, maar Blackwave is voor iedereen hoewel ik op een kwaad moment toch maar afhaak en een ietwat rustiger plekje opzoek buiten de grote massa want die blijft stug doorgaan in de hype die Blackwave blijkbaar moeiteloos weet te creëren. Op enige afstand waar de kracht van de muziek het glazuur niet van mijn tanden speelt moet ik erkennen dat Blackwave best lekker klinkt. Maar waar zijn die ouderwetse Jazzfestivals, Jazzfestivals uit de tijd dat het louter om Jazz ging en toen dit soort stijlen van muziek nog werd gemeden. Toen jazz nog echt jazz was en een jazz publiek trok in plaats van het heden, de tijd dat het festival geen huppelende tieners met petjes op naar de weide trok. Langzaam zie je op steeds meer festivals dat de programmeurs concessies doen naar gerelateerde muziekstijlen voor een jong publiek. Natuurlijk begrijp ik dat je moet verjongen en ook de jeugdige muziekliefhebbers naar je evenement wilt trekken maar als dit de weg naar verjonging is vrees ik te zijner tijd echt af te haken. Maar voor het zelfde geld denk ik daar over 4 tot 5 jaar weer heel anders over en zie ik de pure noodzaak voor het bestaansrecht van dit soort festivals in de gedane concessies.
Het werd ook de dag van de definitieve terugkeer van Coely, die met haar show liet zien dat ze stug door gaat daar waar ze voor de stilte was gebleven, sterker nog zij maakt met haar show, die dankzij de techniek ook nog eens werd ondersteund door een perfect lichtplan, een hernieuwde start die haar weer helemaal op de kaart zet. Waardoor zij weer in alle heftigheid haar optredens zal doen. Want iedereen mag weten dat Queen C haar depressie te boven is en zij weer in alle perfectie haar materiaal zal gaan brengen, Op Jazz Middelheim geeft ze hier op een geweldige manier blijk van. En het publiek sluit haar direct weer in de armen. Ja, dit zit wel goed, nu maar hopen dat de druk waar talloze musici mee te maken krijgen, haar niet weer in een volgende put zal storten. Vooralsnog komt ze nu heel positief over, maar de muziekbusiness is keihard en dan moet je stevig in de schoenen staan. Hou vol meisje!
Op de tweede dag was ik iets later binnen en zag ik het festival vanaf Alabaster DuPlume, Hij deed mij wat denken aan Deavid Allan’s Gong zij het in veel beperkter bezetting maar met een beetje dezelfde gekkigheid in de aanpak. Let wel wat Angus Fairbairn, zoals DuPlume werkelijk heet, brengt is zeker inspirerend, zoals ik ooit in de jaren 70 en 80 Gong ook zag. Alabaster is zeker geen verkeerd saxofonist, hoewel niet echt vergelijkbaar met de groten op de sax, maar zeker zo inspirerend en enthousiasmerend. De overige bandleden, met de vrouwelijke ritmesectie dragen het geheel als een zeer compacte maar met regelmaat ook complexe basis waarop met name Alabaster vrijelijk op los kan gaan. In ieder geval biedt het viertal een muzikaal aanbod dat tijdens heel het concert het al in groten getale aanwezige publiek moeiteloos in de bloedhete tent weet te houden. Ik voel mij na het nemen van foto’s onder de bloedhete lampen front stage al langzamerhand transformeren naar een afdruiprekje in deze inmiddels 35 graden in de aan 3 zijden open tent. Helaas is er geen zuchtje wind. De bladeren van de bomen aan de zonneweide omringende randen hangen doodstil langzaam te verschroeien, het gevoel dat ik ook krijg zodra ik mij in het zonlicht waag, maar het is geen opgave om in de te warme concert tent te blijven want de muziek van DuPlume & co is heerlijk en vermakelijk en houdt mij goed op de been in deze tropische sfeer. .
De laatste jaren zag ik elk jaar wel een concert van Taxi Wars, en telkens weer denk ik dit was het beste wat ik van ze zag om het volgende concert wederom te constateren. De formatie van Tom Barman en Robin Verheyen blijft zich verbeteren en evalueren. Begon Taxi Wars ooit als een popband met jazzy invloeden inmiddels is het kwartet uitgegroeid naar een meesterlijk jazz trio met een poppy rock zanger. En dat komt, m.i., de groep zeker ten goede. Vooral Verheyen misschien wel de beste saxofonist van België op dit moment lijkt zich maar meer en meer te ontwikkelen. Maar ook als geheel ontstijgt de band zich keer op keer en het materiaal dat ik ook al eerder hoorde is meer en meer verbeterd qua uitvoering. Simpelweg kan ik dus wederom stellen: één van hun beste optredens tot op heden. Niets meer en niets minder is er eigenlijk te melden over het neusje van de zalm in de Belgische muziekscene.
Thurston Moore is voor mij op dit festival de eend in de vreemde bijt. Sterker nog; deze man hoort hier in het geheel niet thuis. Wat een bak teringherrie, de verkeerde band op het verkeerde podium hoor ik enkelen zeggen, dit hoort niet thuis op een zich zelf respecterend jazz festival. Misschien is Moore een begenadigd snarenmeester, maar hij is en zal nooit een tweede Jimi Hendrix. En ik kreeg meer en meer het idee dat hij met zijn stageperformance Hendrix probeerde te imiteren en visueel kwam Moore dan mogelijk een beetje in de buurt, muzikaal waren het een aantal stappen minder dan het te vroeg overleden gitaarwonder. Verder wil ik eigenlijk geen woord vuil maken aan de maan die met zijn gitaar en zijn band zoveel takken herrie weet te creëren dat aan de andere kant van Wilrijk (het deel van Antwerpen waar dit festival wordt gehouden) het mensen nog pijn in de oren doet daags na zijn verschijnen op Jazz Middelheim. Maar ook nu waren er talloze liefhebbers van deze muzikale stijl naar het Park Den Brandt gekomen om hier getuige van de zijn.
En dan is iedereen klaar voor het concert dat deze tweede dag van Jazz Middelheim met een enorme snelheid deed uitverkopen Iggy Pop. Ik was verbaasd zijn naam en als headliner nog wel op dit affiche te zien staan. Deze inmiddels 75 jarige oud punk rocker die onder andere onder de vleugels van David Bowie een wereldhit scoorde met ”Lust for live” en ook daarna nog een aantal zeer succesvolle albums maakte en hits had die er toe deden, Maar op Jazz Middelheim, het festival dat voor mij nog altijd het dichts bij de jazz stond, dat verbaasde mij. Het was dan wel zo dat Iggy een jazzy album had uitgebracht en ergens vorig jaar opdook als vocalist op een mooi jazz album en zijn verschijnen in Antwerpen was voor mij begrijpelijk. Met enkele wilde gebaren en sprongen komt de 75 jarige op, nog steeds als gekend, in een op maat gemaakt zwart kostuum. Hij lijkt enorm goed bezig en zijn conditie is ongekend. Maar dan gaat het jasje uit en een trieste aanblik van een lichaam van een oude man, met hangborstjes en een buikje en heel veel rimpelig loshangend vel. Je kunt als het ware de jaarringen tellen. Maar met een conditie die niet kapot kan. Hij blijft gaan en het allermooiste is, zijn stem heeft nergens onder te leiden, die is nog net als heel lang geleden sterk en krachtig en die stem gebruikt hij op perfecte wijze. Zijn band staat als een huis en het concert met daarin natuurlijk “Lust for Life”, “The Passenger” en het lied dat de meesten kennen in de uitvoering van Grace Jones “Nightclubbing” worden op onnavolgbare wijze gebracht. Helaas wacht ik vergeefs op “Spanish Coast” van het album “Preliminaires” waarop ook “Les Feuilles Mortes” te vinden is. Ondanks dat persoonlijk gemis is het concert een hoogtepunt tot op dat moment in het festival. Iggy kijkt ook nog even terug op de tijd met zijn eerste Band The Stooges en speelt zijn favoriet uit die dagen “Im sick of You” Het publiek is uitzinnig en diverse toeschouwers gaan al crowdsurfend door de grote tent die tot ver er buiten overvol staat met publiek dat varieertin de leeftijd van 10 jaar tot rond de tachtig en alles en iedereen zingt mee in het refrein van “The Passenger”. Iggy heeft als publiekstrekker en stage artist pur sang zich weer helemaal bewezen en het zou mij niet verbazen als hij binnen twee jaar op Gent Jazz zou terugkeren. Ondanks de heupblessure en de daardoor ontstane problemen waardoor hij mankt bij het lopen is Iggy (James Newell Östberg jr.) uitermate actief en gaat hij voor 200% zelfs na afloop van het concert gooit hij er nog wat, nu enigszins geforceerde, bewegingen uit, die menig kerel van in de dertig hem al niet meer na zal doen. En de vele vrouwen frontstage staan opgewonden tegen de dranghekken aan te rijden en Iggy zou het maar moeten vragen of één van hen aanwijzen en hoe jong of oud ook de dame in kwestie ging voor één nachtje in de ouderenzorg. Iggy kwam, zag, speelde en overwon het gehele publiek op Jazz Middelheim.
De zondag is al net zo warm, maar daarbij broeieriger dan daags er voor. We beginnen deze warme middag met Kamerjazz, een door mij bedachte term voor de unieke stijl van Grand Picture Palace de formatie van Anneleen Boehme. Deze Bassiste speelde al enige tijd met de droom een gezelschap op te zetten zonder piano of gitaar maar met blazers en strijkers en naast de contrabas een drummer. Vorig jaar september zag ik haar formatie op Jazz in t Park in Gent maar ik was flabbergasted wat ik op Jazz Middelheim van deze formatie hoorde. Zij zijn bij voorkeur niet in een hokje te plaatsen maar KamerJazz lijkt mij het meest toepasselijk omdat ze niet alleen kamermuziek maar ook doorspekt met jazz en jazzy thema’s spelen. Muziek om op weg te dromen. Alle composities zijn van de hand van Anneleen en worden op meer dan perfecte wijze uitgevoerd door de 3 blazers, 4 strijkers, de drummer en de meervoudig veelzijdige contrabassiste Anneleen Boehme waarvan we nog veel zullen horen in de toekomst want een nieuwe stroming is hiermee geboren; kamerjazz. Tijdens ons gesprek na afloop van het concert, heerlijk koel onder de hoge bomen backstage moet Anneleen lachen om mijn term “Kamerjazz” maar ze begrijpt wel dat deze titel wel een goede dekking voor de lading van haar muziek is. (het volledige interview is te horen in JacquesFoyer van woensdag 24 augustus 21:00 – 23:00 uur op Omroep Vlaardingen.nl)
Bert Joris 65
De tournee voor de viering van zijn 65e verjaardag is ten gevolge de ons bekende redenen wat uitgelopen en wat het slotconcert van die tour zou zijn werd nu de première van de tour Bert Joris 65. Joris die samen met het octet van zoon Sam. Het is dan ook een bijzondere gebeurtenis dat het Octet van Sam, na tien jaar, weer samenkomt voor deze bijzondere concert tour ter ere van de verjaardag van Bert, docent, musicus, en inspirator, ook voor de leden van het octet, die hiermee ook hun eer doen aan Bert. Bert heeft voor deze concertreeks oude nummers hernieuwd en van frisse arrangementen voorzien en met als voornaamste doel om de vrijheid en openheid de toon moeten aangeven. Deze nieuwe aanpak van de Jorissen gaat terug tot aan de basis van de composities; spelen met warmte, die niet alleen uitnodigend is maar vooral verrassing moet brengen. Dat laatste is zeker gelukt. Dit is een heerlijk concert van een groot trompettist en zijn materiaal, Door de grote ervaring van Joris, onder andere ook met het Brussels Jazz Orkest kan Joris bogen op een zeer breed repertoire en biedt dat voldoende materiaal op voor een geweldig concert en dat kregen de toeschouwers op deze derde dag van Jazz Middelheim dan ook. Vader en zoon Joris samen in één band en wat voor één. Een bigband in t klein maar met een groots muzikaal karakter.
Het materiaal dat werd gebracht was een bloemlezing uit Bert Joris zijn materiaal met als een van de hoogtepunten “Walking the Dog” van Joris Sr.
Nog zo’n grootheid uit de Belgische jazz is Jef Neve, een van Europa’s beste Jazz pianisten die ik vorig jaar op het voor Corona aangepaste Gent Jazz festival zag schitteren met een uitvoering van zijn album “Mysterium” dit jaar op Jazz Middelheim mag hij dat met zijn geweldige selectie aan top musici nog een keer dunnetjes overdoen. Op een wel volwaardig en echt festival. Het applaus dat Neve en de zijnen te beurt valt bij het betreden van het podium geeft de waardering van het publiek voor Neve aan. Natuurlijk het album is al weer even uit en menig liefhebber kent het album ook, te meer omdat hij in de op de Vlaamse televisie uitgezonden Toots sessies hier van gespeeld heeft.
Ondanks het feit dat ik dit concert in juli 2021 al mocht meemaken is het concert nu veel doorleefder geworden en ook al zit er een ruim tijdbestek van een jaar tussen de muziek is meerdere malen gespeeld en is vooral goed ingesleten en wordt nu zo sterk gespeeld dat het live een belevenis is geworden om dit album uitgevoerd te worden. Neve is natuurlijk niet alleen een begenadigd bespeler van de vleugel hij is daarbij ook een zeer aimabel mens, die na afloop van een zeer geslaagd concert alle tijd nam om voor zowel de Vlaamse televisie, Klara en mij voor Omroep Vlaardingen om het concert nog eens na te spreken, en hoewel Wim Helsen, de cabaretier, acteur en tv presentator (o.a. Winteruur) Jef nog even kwam dollen was Jef helemaal bij de les en spraken wij over de enorme groei van zijn formatie bij het spelen van Mysterium en de samenwerking met zijn bandleden onder wie de Nederlandse trompettist Teus Nobel, met wie ik Jef een flink aantal jaren geleden ook al zag spelen op het Gentse Jazz in t Park. En welke samenwerking nog altijd optimaal is. Iets wat ook iets zegt over de sympathieke karakters van beide muzikanten. (ook dit interview hoor je op 24 augustus in voornoemd JacquesFoyer)
Op deze zonnige zondag wordt de festival dag afgesloten me herinneringsconcerten om stil te staan bij het feit dat” Jean Baptiste “TOOTS” Thielemans” dit jaar 100 zou zijn geworden
Het betreft twee concerten waarvan de eerste wordt verzorgd door het Brussels Jazz Orkest i.s.m. enkele solisten, waaronder ook Fred Hersch. Het moet mij van het hart dat ik de wijze van opstellen op het grote podium wat knullig vond gedaan, temeer omdat het voor de solisten van wie werd verwacht dat ze naar voren moesten komen om daar hun solo te spelen. Het werd een kruip door sluip door act waarbij het zelfs enkele keren niet vlekkeloos verliep. Zo was de bladmuziek voor de saxofonist van het BJO niet goed doorgeslagen en moest hij gaan zoeken, bij dat zoeken viel de bladmuziek op de grond en dat terwijl zijn partij begon. De saxofonist ving dit professioneel op door op eigen intuïtie te gaan spelen, maar echt professioneel oogde het niet. Nee, dan de tweede set met als orkest 
Het Nederlandse Metropole orkest, met zeker het dubbele aantal musici met een keurig stuk podium vrijgelaten om de solisten hun partituur te kunnen spelen zonder hinderlijk heen en weer geloop en de solisten uit het orkest gingen gewoon staan achter hun muziektafel om daarvandaan de solo te spelen. Met verschillende solisten uit het eerste concert werd dit een veel gestructureerdere uitvoering van het werk wat we kennen van Toots. Met prachtige vocalen van Tutu Puoane en Pedro Sá Moraes, veel omfloerster mondharmonicawerk, dan in de eerste set, door Gregoire Maret, die nu zo soepel en zachter, minder hoekig speelde onder leiding van Vince Mendoza. Verdere gasten bij het Metropole orkest waren Philip Catherine en Hans Vroomans als vervanger van de op een Japanse luchthaven vast zittende pianist Kenny Werner, die bij het BJO werd vervangen door Nathalie Loriers. Het werden twee bijzondere concerten maar mijn voorkeur ging uit naar het tweede concert waarin o.a. het titelstuk uit Turks Fruit “Rosa Turbinata” als een ultieme hommage aan Toots en Rogier van Otterloo werd gespeeld. Dat werd afgesloten door Gregoire Maret en Tutu Puoane met de van Toots bekende afsluiter “Wonderful World”wat nog werd aangevuld met de toegift “Smile”
Kortom het werd een zeer gedenkwaardige avond waarbij onder luid applaus en met een enorme bos bloemen de weduwe van Toots werd ontvangen.
De laatste dag van een nu al zeer geslaagd Jazz Middelheim is de meest Jazzy dag. Te doen gebruikelijk wordt de laatste dag geopend door studenten van het Antwerps conservatorium die in samenwerking met een gevierd musicus samen een project tot stand brengen. Dit jaar is door de organisatie daarvoor een beroep gedaan op de Deense gitarist Jakob Bro. Hij heeft inmiddels een 16 tal albums uitgebracht en speelde onder andere samen met Bill Frissel, Kenny Wheeler en Lee Konitz en heeft zijn naam stevig gevestigd. In enkele ontmoetingen met de studenten die voor dit project in aanmerking kwamen werd snel en succesvol tot een aantal knappe producties gekomen en op deze slotdag mogen de studenten samen met Jakob Bro dit op het grote podium ten gehore brengen. De studenten zijn: Cedric de Lat, trompet, de jongste van allemaal, Milan Verbist-piano, Jasper de Roeck-Contrabas en Simon van Brandt achter de drums met op gitaar hun kortstondig docent Jakob Bro. Het wordt een verrassend concert met vooral een mooie rol voor trompettist Cedric de Lat, een jongen waar we nog veel zullen horen in de toekomst. Deze formatie heeft de welluidende naam “Flight of The Black Zebra meegekregen en af en toe lijken de musici ook te vliegen door tot grote hoogte te stijgen in hun spel en Bro vult op nagenoeg onopvallende wijze bij en in. Het blijkt een heerlijke opening van de maandag 15 augustus (in Belgie een feestdag Maria Hemelvaart).
De formatie AKA Moon, vernoemd naar een Afrikaanse pygmeeën volksstam, heb ik meerder keren zien spelen en telkenmale zijn ze stevig in de basis, maar zelden verrassend, maar de stabiliteit van hun sound maakt een concert van dit trio telkens weer tot een succesvol jazz concert. Voor deze gelegenheid hadden ze een gast musicus meegenomen Joâo Barradas op accordeon, die een heel sterke toevoeging aan de sound van AKA Moon. Na eerst een viertal stukken door het trio voegde, toen de fotografen voor het podium waren vertrokken, de accordeonist zich toe. Het werd plots toch een heel ander concert dan verwacht. Ik weet dat ook de concerten die AKA Moon met het Brussels Jazz Orkest niet eens zo heel lang geleden de stemmen tot jubelen brachten maar in kwestie met Barradas is dat zeker het geval. Het leek er zelfs op dat het toch al zeer hechte trio, wat ook al sinds 1992 als trio bij een is, nog sterker een eenheid vormde. Kortom het werd een gedenkwaardig concert en ik raad een ieder aan dat als je in de mogelijkheid deze unieke samenwerking te kunnen gaan zien. Geen moment te twijfelen maar tickets te kopen voor dat concert. Die mogelijkheid is vooralsnog slechts nog 2 maal mogelijk in Italië op 23 augustus in Nuoro en in Duitsland in Cotbus op 15 september van dit jaar. Raadpleeg de site van de formatie voor mogelijk meerdere data.
Het trio van Kurt Rosenwinkel heeft voor mij sterke overeenkomsten met anders gitaristen die als solisten in een formatie spelen. Mooie gitaarpartijen op een ondersteunen bed van begeleiders, Zo zag ik eerder Pat Matheny en natuurlijk ook Philip Catherine en in een verder verleden ook Toots. Vandaar dat ik het schema voor deze dag, hoewel met absoluut topmusicui wat verkeerd ingedeeld want direct na Rosenwinkel kwam Philip Catherine maar daar over later. Deze Amerikaanse top gitarist werkte in het verleden met grootheden als Gary Burton, Eric Clapton, Donald Fagen en Brad Mehldau. ZIJN SPEL WAS OOK HIER OP Middelheim zoals verwacht heel sterk en de solui die hij uit zijn gitaar toverde deden mij af en toe denken aan Wes Montgomery in zijn hoogtij dagen. Hoewel anderen hem mogelijk met een Al Dimeola zullen vergelijken. In ieder geval is het een gitarist van hoge kwaliteit die het publiek heel goed binnen hield in de nog steeds bloedhete concert tent. Ook zijn beide medemusici speelden heel strak en gedisciplineerd wardoor met als toeschouwer heerlijk zittend kon genieten van deze drie heren.
Een concert waar ik al een lange periode naar uitkeek is dat van de in Londen geboren Belgische gitaarvirtuoos Philip Catherine. Catherine ook al bijna 80 (27 oktober aanstaande) speelde met onder andere Jaco Pastorius, Toots Thielemans, Django Reinhardt, Dexter Gordon, Chet Baker, Benny Goodman, Charles Mingus, Charlie Mariano, en maakte in 1971 op uitnodiging deel uit van de formatie Experience van de Franse jazz violist Jean Luc Ponty. Hij speelde, al was het slechts een korte periode, ook in de Nederlandse formatie Focus. En met 26 albums uitgebracht onder eigen naam mogen we in dit geval spreken van een enorme grootheid in de jazz. Hij heeft in de jaren met ook een aantal Nederlandse musici gespeeld naast de jongens van Focus, speelde hij met enige regelmaat met bassist Hein van de Geyn en pianist Karel Boehlee, die beiden ook meerdere tournees de vaste begeleiders van Toots Thielemans waren. Kortom heel veel samenspel met andere toppers en nu op Jazz Middelheim in zijn 80egeboortejaar waarin het opvalt dat het geheugen soms wat steekjes laat vallen, echter qua muziek nog fier recht staat speelt hij met het Philip Catherine Piano Trio met als speciale gast. Alexandre Cavaliere op viool. Naast Catherine zagen we Nicola Andrioli aan de vleugel en Bart de Nolf achter de contrabas. Het werd genieten, De meest prachtige melodieën en improvisaties toverde Catherine uit zijn gitaar en na slechts enkele noten had hij het publiek in de overvolle tent volledig in zijn zak. Muzikale perfectie en schoonheid dat is wat gezegd moet worden van dit concert. Catherine helemaal opgaand in zijn gitaar lijkt ver weg in een andere(waarschijnlijk veel mooiere) wereld om heel af en toe tijdens zijn spel met een waarderende glimlach op het gezicht het publiek in te kijken. Pure concentratie straalt van hem af. En hoewel hij af en toe wat vergeetachtig blijkt is er geen noot verkeerd en loopt zijn spel als een gestroomlijnde concorde door de ijle lucht. Ik zou er bijna lyrisch van worden, maar wat een genot is het om deze oude rot in het vak te mogen zien en horen spelen, en de inbreng van de gastmusicus Cavaliere op de viool is een wonderschone aanvulling op de bewezen perfectie. Muzikaal genot van de hoogste orde durf ik te stellen. 
Het Slotstuk op deze meer dan fantastische Jazz Middelheim dag komt van pianist Fred Hersch die voor deze gelegenheid zijn trio had aangevuld met het Desguin String Quartet. Het werd een meer dan lovenswaardig einde van een zeer geslaagd festival waar meer dan 15000 bezoekers hebben genoten van het aanbod van editie 2022. Hersch liet tijdens dit concert heel veel over aan zijn twee trio leden Clemens van der Feen aan de contrabas en drummer Jonas Burgwinkel, maar ook aan het strijkkwartet waarin vooral Pieter Jan de Smel achter de Cello en altvioliste Rhea Vanhellemont mij in muzikale zin het best zijn bijgebleven. Wat mij wel deed schrikken was de fysieke toestand van Fred Hersch, hoewel hij nooit echt een vette genoemd mocht worden schrok ik er van hoe ingevallen zijn gezicht zich toonde, de sinds 1984 bij hem geconstateerde Hiv blijkt hier de kwade genius van te zijn, in 2006 raakte hij zelfs voor twee manden in coma, waarna hij ten gevolge de door de coma ontstane spier ontspanning geen piano meer kon spelen, wat hij in 2011, na veel oefeningen en therapie, nagenoeg als voor de coma kon oppakken. Hersch speelde dit keer minder nadrukkelijk en liet meer aan de medemusici over maar de partijen die hij wel speelde waren subliem en uitermate subtiel. En solo terugkerend voor zijn toegift was zelfs een moment van ontroering. Hersch is pas 67 en ik hoop van harte dat zijn gevecht tegen de gevolgen van Hiv hem voor de toekomst goed op de been houden zodat we hem nog vaker kunnen terugzien.
Het was een mooie en soms een zeer verrassende Jazz Middelheim deze 2022 versie, die na de periode van Corona, maar met de angst voor de Apenpokken en een nieuwe golf van Corona, toch in alle glorie kon doorgaan. Het waren prachtige momenten bij de hommage aan Toots door het Brussels Jazz Orkest en in sterker mate door het Metropole Orkest, maar wat werd er gigantisch enthousiast gereageerd op Iggy Pop en ondanks mijn afgrijzen van Thorston Moore was het publiek zeer begeestigd. De ontdekking van Yong Yello, de terugkeer van Coely, het muzikale genot van Catherine en Hersch. De nog mooier geworden uitvoering van Mysterium door Jef Neve en zijn muzikanten, alsmede de ontdekking van de zojuist afgestudeerde trompettist Cedric de Lat van Flight of the Black Zebra, maar ook het geweldige publiek en de heerlijke sfeer in het Park den Brandt in het Nachtegalenbos. de gelikte organisatie en de gastvrije ontvangst in de perstent door Greet en de dames van Gentlepromotion: Amelie en Charlotte, de tevreden festival directeur Bertrand Flamang maken het festival weer tot één van die hoogtepunten van dit festivaljaar.
Reageer hieronder
Geen reacties