Categorie: JAZZ, FESTIVAL
Donderdag 24 Mei 2007 at 7:03 pm
Weinig “echte” jazz op eerste dag The Hague Jazz
Door René de Hilster met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
World Forum Convention Center Den Haag “ 18 mei 2007
Na het verdwijnen van het North Sea Jazz festival (NSJF) leek er wat betreft jazz in Den Haag een gat te vallen. De scheiding van het NSJF en Den Haag was op cultuur en op economisch gebied een behoorlijke aderlating. De gemeente Den Haag gaf dan ook te kennen dat zij bereid was om een nieuw initiatief te ondersteunen met subsidie. Van de zestig ingezonden plannen koos de gemeente uiteindelijk voor het Pure Jazz Fest. Terwijl dit alles aan de gang was besloot ondernemer Ruud Wijkniet om zelf “iets” op poten te zetten maar dan wel in de vertrouwde omgeving van het Congrescentrum. In een luttele vier maanden wist hij The Hague Jazz uit de grond te stampen. De eerste versie van dit nieuwe festival was zo succesvol dat een tweede editie niet kon uitblijven. Ditmaal ondersteund door de gemeente Den Haag.
The Hague Jazz (THJ) speelt overduidelijk in op de sentimenten van de begin jaren van het NSJF. Het festival maakt dan ook gebruik van de blauwdrukken van haar grote broer; het meerdere zalen concept, een diversiteit aan artiesten, andere uitingsvormen zoals beeldende kunst en natuurlijk de bierpomp. Ook de programmering lijdt onder het NSJF euvel, vooral veel randgebeuren en maar weinig “echte” jazz. Van de éénenveertig optredende acts op de eerste dag konden er maar acht worden gerekend tot de categorie echte jazz. Verreweg de meeste optredens zaten in de soul en lounge hoek. Dat bleek echter voor velen geen belemmering om het festival te bezoeken want de eerste dag was nagenoeg uitverkocht. Dat komt m.i. vooral door de hang naar nostalgie en het creëren van een duidelijk wij gevoel door de organisatie. En al leidde een uitverkocht huis niet tot toestanden (volle corridors, rijen voor de zalen) zoals we ze meemaakte bij het NSJF. Zo nu en dan kwam je niet om een flinke rij heen, vooral bij de kraampjes waar voedsel werd verkocht en bij de muntdistributiepunten ontstonden soms flinke files. Maar dat mocht de gezelligheid niet drukken. En gezellig was het zeker. Het inmiddels tot World Forum Convention Center ongetoverde Congrescentrum is door de organisatie sfeervol ingericht en aangekleed. Veel zithoekjes en loungeruimtes waar door horden mensen gretig gebruik van werd gemaakt. Er werd vooral veel en luidruchtig gepraat en dat brengt me bij het volgende fenomeen waar geen festivalorganisatie wat aan kan doen. De tegenwoordige festivalbezoeker blijkt namelijk vaak meer geïnteresseerd te zijn in het sociale aspect dan in de gespeelde muziek. Voor vele lijkt de optredende artiesten een leuke bijkomstigheid. Men wil praten en dat gebeurt dan ook overal, buiten de zalen maar ook in de zalen tijdens de optredens. Voor de ware jazzconnaisseur een niet echt aantrekkelijk beeld want hij/zij moet door al dat gebabbel naar de favoriete artiest luisteren. Feitelijk zie je dan ook een steeds grotere verschuiving van het type bezoekers. Het aantal festivalliefhebbers neemt drastisch toe terwijl daartegen het aantal jazzliefhebbers afneemt op dergelijke megafestivals.
En dan de muziek. Het randgebeuren wordt gecoverd door mijn cultuurpodiumcollega Serge Julien. Ik kan me dus geheel richten op de meer traditionelere jazzvormen.
Als eerste stond op mijn lijstje het Sebastiaan Highlife trio, hij speelde in Miles’ Home. In de zaal aangekomen stond er een echte pop line-up op het podium en toen tijdens de aankondiging de achtergrond zangeressen het podium bestegen wist ik al hoe laat het was. Het bleek te gaan om het 17-jarig zangtalent Sebastiaan Highlife, een niet onaardige pop zanger. Met jazz had het niet veel van doen. Na twee stukken hield ik het voor gezien. Wel erg jazzy, maar dan wel met een latinbeat, was het gezamenlijke optreden van Nueva Manteca met de blazers van het Jazzorchestra of the Concertgebouw. Mooie arrangementen, sterk solowerk en opzwepende ritmes vormden de basis van dit concert. Vooral saxofonist Ben van den Dungen en trompettist Rik Mol excelleerde in hun solistische bijdragen. De groep Quincy stond als volgende op de lijst. Zij speelde voor een stampvolle zaal die zich vooral bezighield met onderlinge communicatie. Tussen al die gesprekken door was te horen dat dit kwintet muzikaal erg goed in elkaar zit maar door de weinge dynamiek en constant dromerige sfeer van de eigen composities niet kan blijven boeien.
Op naar Chez Ella alwaar één van de grote namen op het festival, trombonist Locksley Wellington Hampton, zou concerteren. Hampton beter bekend onder de naam Slide speelde in een allstarbezetting een Jobim programma. Eigenlijk was het meer een soort jamsessions met hier en daar een arrangement. Het moest vooral van de solisten komen. In deze bezetting met onder meer; trompettist Claudio Roditi, tenorsaxofonist Andres Boiarsky en bassist John Lee zat dat wel goed. Vooral de nogal chagrijnig kijkende Andres Boiarksy soleerde gedreven. Claudio Roditi bewees dat hij naast mooi trompetspelen ook zeer aardig kan zingen en zijn zangwerk viel vooral bij de dames erg in de smaak. Slide Hampton liet horen hoe mooi een trombone kan klinken. Een prima optreden.
Als laatste onderdeel op mijn lijst stond het James Carter organ trio. Deze saxpyromaan deed precies wat van hem wordt verwacht. Saxpartijen vol duizelingwekkende techniek waarbij hij ver voorbij het bereik van het instrument komt. Lange kokende solo’s met vette grooves van de organist Gerald Gibbs en drummer Leonard King. Zij zorgden voor het ene hoogtepunt na het andere. Kortom een orgastisch optreden dat een echte kick gaf.
Ook het laatste optreden was groots. De Eric Ineke JazzExpress gaf een concert waar de vonken van sprongen. Ondanks (of wellicht dankzij) veel geluidstechnische storingen ging het kwintet er tegenaan alsof ze gisteren de jazz pas uitgevonden hebben. Spetterende collectieven, gedreven solowerk en een kokende ritmesectie zorgden er voor dat dit optreden een unieke muzikale belevenis werd.
The Hague Jazz kenmerkt zich door een uitstekende organisatie. Het tekort aan echte jazzacts kan een bewuste keuze zijn, al hoop ik dat de komende edities de balans wat gunstiger uitvalt voor de meer traditionele jazzvormen. De programmering van zaterdag 19 mei 2007 ziet er op dat vlak in ieder geval veelbelovend uit.
The Hague Jazz - website
Reageer hieronder
Geen reacties