Categorie: MUZIEK, POP-ROCK
Donderdag 25 Oktober 2007 at 12:03 pm
Boeiende Rory Block eert de blues
Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
Gezien 21 oktober 2007 in het Paard van Troje, Den Haag.
De naam Rory Block (1949) wordt toch vaak geassocieerd met die prachtige hit Lovin’ Whisky maar daarna wordt het bij een grote groep mensen toch wat stiller. En eerlijk gezegd geldt dat ook voor ondergetekende die Rory Block nooit echt verder heeft gevolgd. En dat is jammer want echte liefhebbers weten dat Rory naast haar singer/songwriter’s talent een niet mis te verstane vertolker is van broeierige blues, zichzelf daarbij niet onverdienstelijk begeleidend op gitaar. De sfeer die ze daarbij vaak creëert gaat terug naar de vroege jaren van de blues. Niet geheel vreemd aangezien Block een zwak heeft voor vroege helden als Willie Brown, Skip James, Tommy Johnson en die andere grote meneer: Robert Johnson. Het is ook deze laatste die gedurende de avond over de schouder van Block lijkt mee te kijken.
Haar laatste CD is getiteld Lady & Mr. Johnson waarop ze de door velen geroemde blues muzikant Robert Johnson eert. Dat doet ze op boeiende wijze en ook live levert ze een prestatie die zoals een andere recensent ooit schreef “doet vermoeden dat Rory Block haar ziel aan de duivel heeft verkocht om in ruil zo te kunnen spelen”. Met een krachtige stem en geïnspireerd gitaarspel waarbij de linkerhand, vaak voorzien van een slide, soepeltjes over de hals schuift en de rechterhand op een percussieve manier de snaren aanslaat, neemt ze ons in haar eentje mee op een tocht langs haar liefde voor de blues. Block gebruikt geen setlisten. Ze gaat af op de reactie van haar publiek en haakt daarop in. Op die manier verschillen de shows avond aan avond en blijft het voor haar ook interessant om op te treden. Het Paard trekt een schamele 300 nieuwsgierigen waarvan een aantal achter in de zaal het presteren om af en toe wat luidruchtig te praten. Wellicht omdat er vooraf het concert wordt duidelijk gemaakt dat er niet gerookt mag worden op verzoek van Block zelf? Block lijkt zich er niet aan te storen en is prima in haar hum. Ze introduceert ieder liedje met een korte toelichting of anekdote, zit haar gitaar te stemmen, laat zien hoe bluesmuzikanten ieder op hun eigen wijze een gitaarloopje kunnen spelen en zit vaak stampvoetend het ritme van een liedje mee te doen met haar hoge zwarte laarzen.
Naast broeierige blues liedjes als Cross Road Blues, Preaching Blues (Up Jumped The Devil) en Me and The Devil Blue speelt Block ook ballads als het aangrijpende Like A Shotgun en Gypsy Boy dat ze ooit opnam met Stevie Wonder en blijkt daar tijdens het vertellen van een anekdote nog steeds van na te genieten. Natuurlijk ontbreekt ook Lovin’ Whisky niet waarmee bij een hoop aanwezigen gelijk de herkenning daar is.
Tegen het einde van Rory’s performance doet zich een opeenstapeling van kleinschalige incidenten voor die op een gegeven moment hilarisch overkomen: eerst snijdt ze een vinger aan een van haar gitaarsnaren als ze na het applaus een misstap doet op het verhoogde podium en zichzelf maar net kan redden van een volledige val. Vervolgens presteert ze het om de verkeerde kant van het podium af te lopen. Zelfs in de toegift waarin ze acapella de blues uit de toppen van haar tenen zingt, knettert de microfoon aan alle kanten als ze het snoer wel erg ongelukkig vasthoudt. De zangeres geeft er een humoristische wending aan door te vertellen dat als er bij haar een ding mis gaat de rest ook misgaat. Het doet allemaal niks af aan een prima performance met uitermate boeiende bluesvertolkingen.
Long live the blues! Long live Rory Block!
Rory Block - website
CD’s
Lady and Mr. Johnson
Best Blues and Originals
Reageer hieronder
Geen reacties