Categorie:
Vrijdag 28 Maart 2008 at 2:33 pm
La Traviata als een warm bad
Door Annemiek Barnouw met foto's van Hermann und Cl ¤rchen Baus
(klik voor vergroting)
In 2003 presenteerde de Nationale Reisopera La Traviata in een nieuwe enscenering van Monique Wagemakers. De kritieken waren lovend, alle reden dus om de voorstelling te hernemen.
La Traviata gaat over de gevierde courtisane Violetta, zij laat Parijs met alle feesten en mannen achter zich om buiten de stad een liefdesnestje te bouwen met Alfredo. De tortelduifjes wonen ongehuwd samen, en dat is een doorn in het oog van de vader van Alfredo. Hij dringt er bij Violetta op aan om Alfredo te verlaten, zodat de eer van de familie gered wordt. Violetta stemt toe, omdat ze weet dat ze niet lang te leven heeft. Alfredo accepteert het vertrek van zijn geliefde niet en volgt haar naar Parijs, waar hij om haar duelleert. Uiteindelijk komt hij toch bij zijn familie in de Provence terecht als Violetta op haar sterfbed in Parijs ligt. Gelukkig komt Alfredo net terug voor Violetta sterft. Sally Silver komt als Violetta wat traag op gang in deze productie. Hoe dramatischer haar rol echter wordt, hoe beter ze uit de verf komt: haar uiteindelijke sterfscene gaat door merg en been. Ook de Turkse tenor Soner B ¼lent Bezd ¼z zet een solide en geloofwaardige Alfredo neer. Indrukwekkend was het optreden van zijn ‘vader’, neergezet door Daniel Sutin. Hij heeft een prachtige, warme, diepe stem, die schijnbaar zonder moeite ook de achterste rij van het tweede balkon bereikt. Het Orkest van het Oosten brengt de muziek van Verdi met de liefde en de compassie die de opera nodig heeft, dirigent Mark Shanahan biedt hiermee de solisten op het podium een gespreid bed.
De regie van Monique Wagemakers is modern, zonder dat vergezochte verwijzingen naar het heden nodig zijn, en behoudend zonder in de valkuil oubolligheid te vallen. Het knappe is dat Wagemakers, ondersteund door de vormgeving, geen rare fratsen hoeft te gebruiken, als hedendaagse setting, om de opera eigentijds te maken.
Het decor van John Otto is eenvoudig en ingenieus. Rondom het speelvlak staan een aantal spiegels opgesteld. Hierdoor kan je als publiek de acteurs van verschillende kanten bekijken, zie je ook de hoeken van het toneel die je vanaf jouw zitplaats normaalgesproken niet zou zien en kun je de zangers volgen als de opkomen en afgaan. Een bijkomend voordeel is dat het decor vanuit de coulissen geprojecteerd wordt op de spiegels. Hiervoor heeft Otto eenvoudige beelden gekozen: een kroonluchter voor het bal, een bos voor het liefdesnestje en een verlaten Parijse straat als Violetta op haar sterfbed ligt. De spiegels worden steeds gecombineerd met een groot decorstuk, waardoor het totaalbeeld open en eenvoudig blijft.
De kostuums van Rien Bekkers zijn pakken en jurken die in de tijd van La Traviata passen, maar door de kleurstelling sober te houden wordt ook dit niet oubollig. De kostuums zijn in principe zwart, behalve in de eerste scene van het tweede bedrijf, in het landhuis bij Parijs, waar de kleren licht van toon zijn, wellicht omdat Violetta hier echt gelukkig is.
Al met al is La Traviata door de Nationale Reisopera een prachtige voorstelling die operaliefhebbers in het hele land nog kunnen gaan zien.
Nationale Reisopera -website
Reageer hieronder
Geen reacties