Categorie: JAZZ, POP-ROCK
Dinsdag 16 December 2008 at 10:42 pm
Haags onderonsje met Izaline Calister
Door Serge Julien met foto's van Eric van Nieuwland
Vorig jaar begon ik een recensie van een concert van Izaline Calister met de woorden: “Van sommige mensen kun je geen genoeg krijgen om ze te horen en te zien”. Izaline behoort tot die categorie mensen die het steeds presteert om mij met een blij gevoel achter te laten. Het is me dan ook een waar genoegen te vernemen dat Calister staat geprogrammeerd op de laatste dag van het Haagse Pure Jazz festival. Als ik in een vroeg stadium bij platenmaatschappij DOX Records een interview heb aangevraagd met Calister’s voormalige achtergrondzangeres Giovanca krijg ik en passant het aanbod om ook Izaline te interviewen! Ja, natuurlijk! Een gesprek met deze prachtige creatieve geest sla ik niet af!
Het is zondagmiddag 14 september rond de klok van twee als Izaline op de nieuwe wat anonieme locatie van theater Korzo arriveert. Wanneer ik haar hoor en zie geniet ik alweer want de muzikante heeft een uitstraling van jewelste. De prachtige karakteristieke gekrulde haardos, de expressieve gezichtsuitstraling, een paar opvallende oorhangers en als altijd stijlvol gekleed. Met haar eerste vier albums heeft de zangeres een geraffineerde brug geslagen tussen de muzikale roots van haar geboorteland Curaçao en elementen uit de jazzmuziek. Hoe vaak ik haar ook live aan het werk heb gezien en hoe vaak ik haar albums ook heb beluisterd, ze blijft intrigeren. Ook als ze deze middag tegenover me zit in haar kleedkamer met de Haagse skyline op de achtergrond, ben ik weer gefascineerd door haar sterke persoonlijkheid en een en al oor als ze gezellig op haar praatstoel zit en mijn vragen beantwoord. We praten bij met de ambassadrice van Curaçao die het jammer vindt dat ze nu binnen moet spelen terwijl het eindelijk eens een zonnige dag is.
Ik ben blij voor je dat het vandaag mooi weer is Izaline want het hoort bij je muziek.
Ik baal ervan dat het mooi weer is vandaag! Ik heb bijna een score van 100% slecht weer gehad deze zomer en nu speel ik een keer binnen en is het mooi weer! Dan wil iedereen buiten zijn en niet binnen. Het is toch wat…
Nou goed, welkom terug in Den Haag in ieder geval!
Ja, dank je wel! Ik vind het altijd leuk hoor in Den Haag!
Dat wou ik ook juist vragen want je bent hier toch ieder jaar wel meerdere keren te zien. Dus: is het leuk om in Den Haag op te treden?
Ja, vind ik wel! Je hebt toch van die steden waar ik echt een grote aanhang heb en Den Haag is er één van. Ik heb iets met deze stad. Ik denk er zelfs over om mijn nieuwe CD presentatie hier te gaan houden. Iedereen heeft toch een beetje een voorkeur. Dus ik ook. Ik dacht: waarom doen we het niet in Den Haag? Eigenlijk is het alleen nog maar de vraag waar in Den Haag we het gaan doen.
Je hebt misschien ook wel gehoord dat ze van Den Haag over een jaar of tien de culturele hoofdstad van Europa willen maken.
Oh ja? Dat heb ik niet gehoord. Nou, dat is toch mooi! Als Den Haag de culturele hoofdstad van Europa wordt komt er misschien wel een investeringsboost voor leuke podia die er niet meer zijn omdat ze geen subsidie meer krijgen en dat soort dingen. Qua cultuur zou dat mooi zijn. Sowieso is het fijn als er meer geld komt voor cultuur!
Pure Jazz en The Hague Jazz zijn twee festivals die het vertrek van North Sea Jazz uit Den Haag moeten compenseren. Jij hebt er wel eens opgetreden. Hoe vind jij het dat North Sea Jazz toen uit Den Haag is weggehaald?
Nou, ik vraag mij of men niet heel veel harder had kunnen werken om North Sea Jazz te behouden want ik denk dat heel jammer is voor een stad als Den Haag. Ik geloof dat er achter de schermen wel veel is gezegd om het te behouden maar men is niet een stap verder gegaan. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het voor Nederlandse muzikanten in Rotterdam fijner vind. Er is meer ruimte, je kunt een beetje normaal parkeren, de infrastructuur is voor ons beter. Aan de andere kant is er in Rotterdam ook het nadeel met het lekken van geluid in verschillende zalen.
Ik dacht eerlijk gezegd dat ik veel meer nostalgie zou hebben naar het oude North Sea maar daar hebben ze wel hard hun best op gedaan om het er heel veel op te laten lijken. Ik speelde in het eerste jaar in Rotterdam en het voelde gewoon als North Sea. Pure Jazz en The Hague Jazz zijn goede initiatieven maar het zijn wel hele grote schoenen die ze moeten vullen. Misschien duurt het nog even voordat het echt te vergelijken valt. North Sea is natuurlijk wel een instituut. Ik vind het jammer voor Den Haag maar de festivalorganisatie heeft de verhuizing wel goed opgevangen.
Vorig jaar hadden we het over Winternachten. Je vertelde dat het een project was waar langer aan zou worden gewerkt om verder te kunnen worden ontwikkeld. Is het project inmiddels gegroeid en kunnen we wellicht een theatertour verwachten?
De bedoeling was dat ik van oude volksverhalen uit diverse landen liedjes zou maken om ze vervolgens ook in die landen te spelen. Het is uiteindelijk een steeds groter repertoire geworden. Dus ik dacht op een gegeven moment: als het project straks afgelopen is heb ik die liedjes maar wat dan? Verschillende liedjes ben ik heel trots op! Dus toen besloten we om er een theatertour van te maken. Die gaat in maart 2009 in première. Ik werk dan samen met acteur Raymi Sambo die bekend is van All Stars en Willem Wever. Zijn core business is verhalen vertellen. Ik heb hem erbij gevraagd omdat ik denk dat hij die verhalen veel beter kan vertellen of acteren of dan wel door ze samen met mij te zingen. We zijn al een half jaar bezig met het maken van een programma. Ik heb de liedjes geselecteerd. Toen Raymi erbij kwam is hij ook heel intensief ermee bezig gegaan om met mij samen die verhalen uit te zoeken. Het zijn verhalen uit verschillende landen: Indonesië, Suriname, Nederland, Antillen, Zuid Afrika. Het is een super mooi project! Het is zo’n mooie opdracht. Je mag echt in zo’n cultuur duiken op zoek naar vooral verhalen. Het is altijd maar de vraag of mensen die verhalen nog kennen. Dat vind ik echt heel leuk!
Je hebt in verschillende landen opgetreden. Zijn er nu landen waarin jij je muziek nog graag ten gehore zou willen brengen? Ik denk zelf aan Brazilië waar je volgens mij niet eerder hebt opgetreden. Mede ook omdat je in het beginstadium van je carrière Braziliaanse muziek hebt gedaan.
Ja, ik heb inderdaad iets met Brazilië. Ik vind het een supermooie taal en ontzettend mooie muziek. Ik heb jarenlang gedacht: dit wordt ‘m! Ik ga Braziliaanse muziek maken. En er zijn nog steeds mensen die aan mij vragen als ze mijn muziek horen: is dit Braziliaans? Het Papiamento komt van het Afrikaanse Portugees en sommige woorden hebben er wel wat van weg. Ik ben dan wel heel benieuwd hoe mijn muziek zou werken in een land als Brazilië. Maar ik wil er sowieso een keer heen. Minstens een maand of twee zodat ik ook kan rondtrekken in het land. Daar heb ik tot nu toe eigenlijk geen tijd voor gehad. Ik begin gewoon te beseffen dat ik het moet doen. Ik wil het al jaren! Maar het zou te gek zijn als ik daar op een festival kon staan of een tourtje kon doen.
Mexico is ook gelukt…
Mexico was een cadeautje! Want we hebben daar zo ontzettend veel succes gehad! We waren rocksterren! Zo bijzonder! Ik zou ook in Spanje willen spelen. Ik heb er wel eens gespeeld maar niet met mijn eigen band. Dat is toch ook wat dichterbij met de taal. Dat heb ik in Mexico ook gemerkt. Als ik een beetje vertel waar het over gaat heb je het gevoel dat mensen het toch verstaan. Er zijn zoveel woorden hetzelfde. Volgens mij is dat in Spanje ook zo. Maar goed, ik ben nog maar tien jaar bezig zou ik willen zeggen. Ik ben van plan om nog minstens veertig jaar te blijven zingen. Dat kan allemaal nog komen. Ik heb niet zo’n haast, weet je? Ik vind het leuk zoals het gaat. Het is nooit saai in ieder geval. Je kunt je ook elke keer weer afvragen: ik ben benieuwd hoe het vandaag gaat! Ik vind dat heel charmant. En het idee van: je weet nooit bij een volgende CD of optreden hoe een ander zal lopen. Hoe je uiteindelijk in Mexico terechtkomt of hoe je uiteindelijk voor een uitverkochte zaal in Bulgarije speelt waar een paar mensen op de eerste rij je liedjes staan mee te zingen dat je denkt: hoe kan dat nou?
Geniet er maar gewoon van!
Dat doe ik dus ook heel erg en ik probeer er niet al te veel over na te denken maar soms gebeurt het toch een beetje.
Een mooi bruggetje naar de documentaire over jou: The Lady Sings The Tambu. Hoe is dat nu om je zelf in een documentaire te zien?
Ja, het is heel raar. Toen Miluska Rosalina mij daarvoor benaderde dacht ik: hallo, je maakt een documentaire van iemand die ouder is! Mijn leven is saai! Wat wil je nou? Ze antwoordde: nou, laat mij dat nou maar bepalen. Wil je het of niet? En toen heb ik ‘ja’ gezegd. Maar eigenlijk omdat ik dacht dat het haar niet zou lukken. Echt waar, dat meen ik heel serieus. En het heeft heel lang geduurd want volgens mij benaderde ze mij in 2003. Zo nu en dan kreeg ik een mailtje waarin dan stond dat we nu dit gingen doen en dan dat zouden doen. Ze was heel lang bezig om budget bij elkaar te krijgen. En toen op een gegeven moment zei ze dat ze een producent had gevonden. We moesten maar eens gaan zitten want volgens haar stond alles nu wel op de rails. Toen moest ik wel even slikken. En ik zal je zeggen: ik vond het ook best zwaar om zo’n cameraploeg de hele tijd mee op je lip te hebben zitten. Er waren momenten waarop ik heel zenuwachtig was of heel onzeker. Je moet zo iemand toch vertrouwen. Ze kunnen alles doen met die beelden, ze kunnen het tot alles verknippen. Zoveel weet ik nu zo onderdehand wel over montage. Ik dacht op een gegeven moment bij mezelf: vertrouw ik haar genoeg om het aan haar over te laten dat ze iets goeds doet? En op een gegeven moment dacht ik: ja, dat doet ze. Ik had gezien wat ze met de producent had gemaakt. Ik ben er toch maar in meegegaan. Maar het is gewoon heel raar om zo naar jezelf te kijken.
Soms ook confronterend als ik refereer aan de beelden waarin je met Peter Beets aan het repeteren bent…
We hadden gewoon knallende ruzie! Niet altijd natuurlijk. We hadden gewoon pech die dag. Peter is gewoon een heel specifieke man en ik ben natuurlijk ook specifiek. Ik heb ook mijn band waar ik gewoon dingen doe en het vetorecht heb en de artistieke lijn bepaal. En dan heb je gewoon momenten dat ik iets niet wil hij wel of omgekeerd en hoe doe je dat dan? En hij is iemand die de confrontatie aangaat en zegt wat hij denkt. Stom nummer! Ik heb daar geen zin meer in! Hij houdt van een snelle swing en ik ben van het verhalen vertellen. Ik vind het vooral belangrijk dat er een concept is. En hij zou perfect gelukkig zijn als alles bebop tempo is dus de tekst maakt niet uit. En ik ben van: ja, dat tempo is zo snel, dat niemand meer verstaat wat ik zing! Dat soort dingen had je. Maar het belangrijkste was dat we elkaar heel goed en heel aardig vonden. Nog steeds trouwens. We respecteren elkaar als muzikant en daar begon het mee en dat was ook de enige reden waarom het uiteindelijk heel goed is gegaan. Zo nu en dan hadden we gewoon woorden. Uiteindelijk is het gewoon heel mooi geworden vind ik en heb ik een ontzettend leuke tijd gehad. We zijn nog steeds gek op elkaar en we spelen nog steeds samen. Dat vind ik uiteindelijk het belangrijkste. Ik was vroeger heel erg bang voor conflicten op dat gebied. Het fijne bij hem was dat het alleen maar over de muziek ging. Na de repetitie, of eigenlijk nadat de camera weg was zei hij tegen mij: zullen we dat liedje anders toch nog maar een keer doen? En dan gingen we het spelen en was het in één keer goed. Dus het is fijn als het over de muziek gaat want dan hoef je niet bang te zijn dat er andere dingen meespelen en dat is gewoon heel fijn. Ik heb het heel leuk gehad hoor met hem!
Is het ook de bedoeling dat de documentaire op DVD uitkomt?
Dat weet ik nog niet. Daar hebben we het nog niet over gehad. Er zijn wel mensen die dat hebben gevraagd. Misschien is het wel leuk als een extraatje bij een live DVD als ik dat ooit ga doen. Maar ik heb nog niet echt de behoefte gehad om een live DVD te maken want als ik het doe wil ik het goed doen met veel camera’s. En daar heb je heel veel geld voor nodig! Dus ik ben nog aan het sparen.
Recentelijk is hij ook nog in China vertoond.
Ja! Op het filmfestival in Shanghai. Het is echt ongelofelijk. Hij is op de Bahamas’s geweest en in Miami, Barbados, Denemarken. Superleuk!
Twee dagen voor dit interview sprak ik met Giovanca die achtergrondvocalen bij jou heeft gedaan. Zij heeft begin dit jaar haar debuut CD uitgebracht. Hoe ervaar jij het om te zien dat een van jouw muzikanten de eigen weg inslaat.
Het is niet de eerste keer heh? Als je met de goede mensen werkt dan zit het er gewoon in en dat weet ik. En ik heb al voordat zij er zelf aan wilde tegen haar gezegd: ik ga iemand anders zoeken want jij gaat heel beroemd worden. Ik moet zorgen dat ik iemand heb als jij wegvalt. Ze antwoordde: Neeeee joh! Ik blijf bij jou en het wordt alleen maar leuk! En ik dacht bij mezelf: uhhum! Toen heb ik gewoon op tijd iemand anders gezocht die ingewerkt kon worden toen Giovanca er nog was zodat op het moment dat het dus gebeurt dat ik niet zit van: wat moet ik nu?
Vind je haar CD leuk? Het is natuurlijk heel anders dan wat ze met jou heeft gedaan.
Ja! Het is heel anders dan wat ik heb gedaan maar het is wel iets dat heel erg bij haar past maar ik vind het echt super! Ik vind het leuk om te zien hoe zich dat heeft ontwikkelt. En dan hoor ik haar soms op de radio en bel ik haar op maar dan vergeet ik dat ze gek wordt van al die mensen die haar bellen om te zeggen dat ze haar op de radio hebben gehoord.
Ik ben benieuwd wat je broer straks gaat doen want die zit met Orange Grove….
Die zit inderdaad met Orange Grove en hij is zelf ook liedjes aan het schrijven met een groepje mensen en wat ik heb gehoord vind ik erg mooi maar ik vind niet dat hij weg moet gaan hoor! Hij is mijn broer! Maar oké, hij speelt ook met Sara Tavares. Ik heb hem zelf met haar in contact gebracht. Ik probeer te helpen waar ik kan. Maar van mijn broer zou ik het wel heel erg vinden als hij niet meer kan hoor… poeh…
We hebben het er verder niet meer over…
Nou ja goed, ook als dat gebeurt ga ik toch ook weer verder. Wat doe je eraan? Dat was met Randal Corson (Calister’s toetsenist die op haar eerste drie albums meespeelt) ook zo. Ik wist gewoon dat ik hem op een gegeven moment zou kwijtraken. Die ging zijn eigen weg want die was gewoon te goed om ‘sideman’ te blijven. En zolang de muzikant blijft ben ik heel blij. En als dat moment daar is, dan is dat gewoon zo. Dat zal nu ook wel weer een keer gebeuren. Je hebt dan een kleine periode dat het iets minder gezellig is omdat je aan een nieuw iemand moet wennen.
Het biedt ook weer nieuwe mogelijkheden…
Ja, altijd. Dat heb ik ook in al die jaren geleerd. Het komt altijd wel goed. Omdat heel veel van wat ik doe uit mijn creatieve geest komt. De mensen waar ik het mee doe zullen misschien wat anders klinken maar zolang ik dingen blijf maken, laat zien en horen en zolang ik als artiest blijf groeien houdt het toch nooit op. Ik ben daar op gaan vertrouwen en dat moest ook want ik was heel onzeker. Kan ik het wel? Heb ik niet al die mensen heel hard nodig? Maar met invallers kan het ook. Het enige wat een beetje tijd kost is de gezelligheid. En dat moet er vooral ook zijn. En als dat iets te lang duurt dan denk ik: misschien toch niet de goeie match. Iemand is nieuw en je moet nog een beetje aan elkaar wennen. Ik had eerst Niata (Augusta). Zij ging terug naar Curaçao. Nou, ik was ‘heartbroken’. En toen kwam Giovanca. Zij werd gewoon een nieuwe vriendin die ik ook buiten de gigs ontmoette. En nu is ze weg. Ja, zo gaat dat. Nu heb ik Rya. En ik vind haar steeds leuker. Dat groeit ook. Het kost eigenlijk alleen maar een beetje tijd. Het komt allemaal goed.
Ik heb gelezen dat je inmiddels bezig bent met de voorbereidingen voor een nieuw album. Op je blog op MySpace las ik dat je de Antilliaanse muziek naar een nog hoger niveau wilt tillen. Wil je er al iets over kwijt?
Ja! Wat ik nu doe: ik heb nog nooit echt met een producer gewerkt. Ik doe altijd alles een beetje zelf en daarna gaan ik met de band samen wat doen en gooien we het op de band. Ik heb nu van de helft van de plaat al de liedjes en ik ga nu met een paar producers in de studio zitten en kijken wat er gebeurt als ik die liedjes overgeef aan een ander die helemaal nieuw en open er naar kijkt en die ook geen Antilliaan is. Het is nu nog aan het begin en ik wil ook nog naar het buitenland om met buitenlandse producers te kijken. Eigenlijk stap ik uit mijn veilige wereld. En het wil nog niet zeggen dat ik het dan ga doen. Het kan best zijn dat ik heel hard terugren naar mijn eigen wereld. Dat weet ik dus nog niet. Ik dacht: ik heb nu genoeg liedjes met melodieën en ritmes om een richting te hebben van wat ik heb gemaakt. Nu ga ik er andere mensen bij binnen laten. Ik ga ook naar Parijs om daar een hele dag in een studio te zitten met een producer. Tot nu toe heb ik er twee waarvan ik denk: dat kan wat zijn. Wellicht ga ik met beide producers iets doen of misschien kies ik er één.
Hoe kom je aan die producers?
Dat zijn producers waarvan ik vind dat het mooi is wat ze tot nu toe hebben gedaan. Ik wil nog geen namen noemen. Producers van wie ik denk: dat zou best eens bij mij kunnen passen. Ik heb nu heel erg de behoefte om langer over de liedjes na te denken. Ik ga best ver in hoe ik een liedje afmaak. Doorgaans weet ik ook wel welke instrumenten erbij zitten en hoe het arrangement zal zijn. Dan kies ik een arrangeur erbij die meestal uit de band komt. Ik ken die jongens wel en dan weet ik: als ik echt iets romantisch wil dan kies ik hem en als ik iets elegants wil dan vraag ik hem. Zo stuur ik het toch zelf heel erg. En nu dacht ik: misschien kan ik het een keer loslaten en het door iemand laten doen die niet in de band zit en die mijn muziek niet kent. Alleen deze liedjes met de akkoorden, de melodielijn en de vorm er naartoe gaan en kijken wat ze zeggen en wat ze doen. Eerlijk gezegd denk ik dat het heel moeilijk is voor mij want het kan best zijn dat iemand zegt: ja, maar dat refrein is hartstikke lelijk! Dat kan hoor! En mijn liedjes zijn toch mijn kindertjes!
En toch ga je de confrontatie aan!
Ik ga het proberen. Ik hoef het niet te doen. Er zullen nooit instrumenten inkomen die ik niet mooi vind. Ik vind het heel wat voor mezelf om toch met zo iemand mee te gaan en te kijken waar het schip strandt want je weet namelijk nooit wat gewenning, gewoonte of echt een artistieke keuze is. Dat weet je niet zeker totdat je ergens voor moet vechten. Daarbij weet ik dat ik het altijd terug kan draaien. Het is mijn eigen CD en uiteindelijk mijn eigen budget. Wat voor platenmaatschappij ook, ze gaan toch alles met de royalty’s verrekenen. Het is mijn eigen investering. Ik ben benieuwd hoe gek ik word van al die anderen. Het kan ook zijn dat ik iemand ontmoet die alles doet waarvan ik denk: ja, ja, ja, ja! Maar dat betekent niet persé dat dat het beste is voor mij. Maar daarom vind ik het nu zo’n leuk en spannend vooruitzicht. De CD moet in het voorjaar uitkomen. Ik denk dat wat de selectie tot nu toe heeft doorstaan ook goed is zoals het is. Dus als ik het zo zou opnemen zou ik het zelf ook heel mooi vinden. Dat vind ik een goed uitgangspunt.
Ik kijk ernaar uit!
De cd-presentatie is op 1 mei in Het Paard in Den Haag
Voor meer informatie over Izaline Calister kun je terecht op diverse websites:
www.izalinecalister.com (officiële website)
www.myspace.com/izalinecalister (MySpace website)
www.izalinecalister.hyves.net (Hyves website)
Reageer hieronder
Geen reacties