Categorie: POP-ROCK, POP-ROCK, TERUGBLIK
Zondag 05 April 2009 at 11:59 pm
De missie van James Blood Ulmer
Door Rik van Boeckel met foto's Hans Speekenbrink
De Amerikaanse gitarist/zanger James Blood Ulmer heeft zijn fusion van elektrische blues met funk en jazz al meer dan 10 jaar niet meer op Nederlandse podia laten horen. In het kader van een Europese tournee kwam hij voor twee concerten (Zoetermeer, Tilburg) naar Nederland. Het Cultuurpodium-team zag hem als vanouds schitteren in de Boerderij in Zoetermeer met aan zijn zijde drummer Grant Calvin Weston en bassist Marc Peterson. Na afloop spraken we met de blueslegende.
Blood’s gitaarspel en zang wordt door sommige critici wel eens op één lijn gesteld met die van Jimi Hendrix. De nu 67-jarige Ulmer begon zijn muzikale loopbaan in 1969. Hij speelde met diverse soul jazz ensembles. Vanaf het moment dat hij in 1971 naar New York verhuisde, kwam zijn carrière in een stroomversnelling. Hij speelde met Art Blakey’s Jazz Messengers, Joe Henderson, Paul Bley, Rashied Ali en Larry Young. En met Ornette Coleman die van grote invloed op hem was. Tijdens zijn samenwerking met Coleman en later ook met het Music Revelation Ensemble en The Odyssey Band (met oa violist Charles Burnham) kreeg zijn typische stijl van gitaarspelen steeds meer vorm. Ruig, ritmisch, soms tegen de maat ingaand, expressief.
Ulmer noemde zelf de muziek die hij met The Odyssey band speelde ‘harmolodic music’ ( een combinatie van harmonie en melodie).
Het hart van de blues
Op het optreden in De Boerderij is niet veel publiek afgekomen maar dat deert de onvermoeibare gitarist geenszins. Vanaf de eerste song This Land is Nobody's Land trekt Ulmer alle registers open. Het is een genot om naar zijn fenomenale gitaarspel te luisteren, soms ruig en meeslepend terwijl de grenzen tussen blues en rock worden opgerekt. Als toeschouwer kun je je goed voorstellen dat hij zo graag samenwerkt met Vernon Reid; de gitarist van Living Colour produceerde drie van zijn albums produceerde: Memphis Blood: The Sun Sessions (2001), No Escape from The Blues: The Electric Ladyland Sessions (2003) en Birthright (2005). Op zijn albums maar ook live graaft Ulmer in het hart van de blues, komt de wereld van de blues uit de Mississippi-delta tot leven komt aan de hand van de meester. De songs zijn stuk voor stuk van James Blood Ulmer. Behalve dan John Lee Hooker's This Land is Nobody's Land.
Calvin Weston en Marc Peterson
Bassist Marc Peterson die nog speelde tijdens het inauguratieconcert voor Barack Obama krijgt af en toe de ruimte om te soleren; drummer Calvin Weston neemt de ruimte. Maar 't is dan ook Weston geweest die dit power bluestrio bij elkaar heeft gebracht. De 50-jarige uit Philadelphia afkomstige Weston is geïnspireerd door niemand minder dan Billy Cobham en dat is goed te horen, vooral tijdens zijn solo. ‘Het is Calvin's band, ik ben slechts de sideman,' zegt Ulmer na afloop van het verpletterende optreden met veel gevoel voor understatement. ‘Ik speel al met Calvin vanaf zijn 17e jaar. Met Marc Peterson speel ik 15 jaar. Ik heb 13 jaar niet meer in Europa gespeeld, heb solo-optredens gedaan in de VS, Canada en Brazilië. Het was Calvin's idee om met deze groep door Europa te toeren.'
De missie van James Blood Ulmer
Tijdens het tweede deel van het concert bespeelt Ulmer naast de gitaar af en toe de dwarsfluit en wordt er veel geïmproviseerd. Het zijn magische momenten! Ulmer:‘In die improvisaties komen diverse aspecten van de zwarte muziek tot uiting: blues, funk, fee style, harmolodic style en jazz. Die elementen probeer ik met deze band te combineren. Met mijn muziek wil ik elke hedendaagse vorm van zwarte muziek vertegenwoordigen. Behalve rap. Rap zie ik meer als entertainment, dat is geen muziek om naar te luisteren.' Er verschijnt even een grijns op zijn gezicht: ‘Nee, rappen doe ik niet!' Om eraan toe te voegen: ‘Ik vind het een absolute noodzaak zwarte muziek levend te houden met deze groep. Dat zie ik als mijn missie! We springen van de ene stijl op de andere over: blues, funk, etcetera.....in and out, in and out'.
Ulmer maakt zich al weer op voor de komende concerten, 10 in totaal, 3 zijn er inmiddels achter de rug waarvan 2 in Duitsland (Berlijn en Hannover). Als ik hem vraag of hij bij elk concert andere songs speelt, antwoordt hij geprikkeld:‘Nee, nee, nee. De songs die ik vanavond speelde, zal ik morgen ook spelen. Het enige dat verandert is mijn kleding.' ‘Ik hou ervan in Nederland op te treden. Ik heb hier vaak op North Sea Jazz gespeeld,' voegt hij eraan toe. ‘Het publiek in Nederland is anders dan in Duitsland. In Duitsland lijkt het net alsof mensen mijn muziek nodig hebben. In Nederland zijn er zoveel festivals dat het publiek eraan gewend is. Men houdt van deze muziek. Maar iedereen die van mijn muziek houdt, reageert op dezelfde manier waar ze ook vandaan komen. Want muziek kent geen nationaliteit.
Reageer hieronder
Geen reacties