Categorie: JAZZ
Maandag 13 April 2009 at 3:52 pm
DELOITTE JAZZ AWARD, OF HOE VERGELIJK JE APPELS EN PEREN?
Door Rene de Hilster met foto's van Govert Driessen
Het is altijd mooi als het bedrijfsleven in jazz investeert. Het accountantskantoor Deloitte doet dat al geruime tijd via het uitreiken van een prijs aan een jazzmuzikant in de categorie Talent Deserving Wider Recognition. De prijs is als stimulans bedoeld om de loopbaan van de getalenteerde muzikant een extra boost te geven.
Via verschillende voorrondes kan men in de finale komen, als die gewonnen is dan wordt er 20.000 euro op de rekening bijgeschreven. Kortom een wedstrijd. En daar zit ook een groot gevaar. De inschrijvingen voor de DJA zijn veel en divers. Hoe ga je een goede zangeres vergelijken met een contrabassist? Een prima boppende pianist met een vrij spelende trompettist? Het is dus het aloude appels en peren verhaal.
Om uit te maken welk fruit met de zak euro's naar huis mag is een deskundige jury samengesteld. In de jury namen als Bert Vuisje, Jan Menu, Amanda Kuyper en Benjamin Herman. Geen sinecure om uit het zeer diverse aanbod een winnaar aan te wijzen. Opvallend is wel dat deze al jaren actieve jury (alleen Benjamin Herman was er nooit eerder bij) onder leiding van Peter Krom steevast kiest voor de minst jazzy spelende kandidaat. In dat opzicht alleen schiet Deloitte zijn doel al voorbij.
Misschien wordt het tijd voor Deloitte om het huidige concept te herzien en het geld wat nu naar 1 persoon gaat te verdelen over een aantal podia. Alleen het totale prijzen geld is al 25000 euro. Hiervan zou je tegen een gemiddelde uitkoopsom van 150 euro (geen bimnorm, maar wel een gangbaar bedrag) zoín 160 muzikanten kunnen laten spelen. Ga je uit van een optreden in kwartet bezetting dan zijn dat veertig optredens! Hiermee spreek je een breder publiek aan en dat is ook weer goed voor de naamsbekendheid van zowel betrokken muzikanten als de sponsor.
Want voordat ik overga naar de uitreiking van de DJA van dit jaar nog even het volgende ter overpeinzing. Kunt u zich nog herinneren wie de vorige Awards hebben gewonnen? Uit uw hoofd natuurlijk, niet even informerem. Wat is er geworden van de winnaar van vorig jaar Michel Vanoucek? Weinig van vernomen sindsdien.
De meeste andere kandidaten zijn tot op heden ook niet echt doorgebroken. Hieruit kan geconcludeerd worden dat dit soort prijzen niet al te veel nut hebben en een bredere inzet van deze liquide middelen meer resultaat bieden.
DELOITTE JAZZ AWARD 2009
Voor 2009 waren de drie finalisten weer een divers stelletje. Pianist Kaja Draksler, hoornist Morris Kliphuis en bassist Clemens van der Feen. De laatste twee waren zover ik kon nagaan veruit favoriet bij het publiek maar gek genoeg won pianiste Kaja Draksler.
Draksler komt uit de Balkan en dan zit het meestal wel goed met de techniek. Ook zij was zeker geen uitzondering op deze regel en ze had een grote doos Sloveense pianotechniek meegenomen. Ritmisch was het allemaal zwaar in orde, ze ging ëall over the keyboardí en speelde met veel concentratie en overgave. Het was alleen jammer dat het helemaal niets met jazz te maken had. Aldus de jury: Gebruik makend van ongebruikelijke maatsoorten wist ze met prikkelende ideeẽn de ritmesectie mee te nemen in eigen composities en bewerkingen van Chopin en Monk. Volgens juryvoorzitter Peter Krom was de jury geimponeerd door de wijze van het samenspel van Kaja en het ritmetandem Stefan Lievestro en Martijn Vink. Van samenspel was m.i. geen spraken omdat Kaja alles bepalend speelde en weinig ruimte tot interpretatie overliet. Kortom een pianist van formaat, maar dit was geen jazz. Zelfs niet de verplichte uitvoering van Mischa Mengelbergís Driekussie Man Total Loss. Dat transformeerde ze naar een vrolijke Sloveense klompendans.
Morris Kliphuis viste achter het net qua geld. Maar voor mij was hij de winnaar. Jazz spelen op een hoorn is al een uitdaging. Kliphuis draait daar echter zijn hand niet voor om. Hij speelde jazzy en soulful en wist het mellow geluid van de hoorn toch nog een lekkere bite te geven. Zijn lijnen klinken soepel en melodisch en worden overtuigend voor het voetlicht gebracht. Een echte aanwinst voor de jazzscene. Maar daar dacht de jury kennelijk anders over.
Clemens van der Feen is een door de wol geverfde bassist die zowel in jazz als in klassieke context excelleert. Zijn spel en benadering op de toch wat logge contrabas is ongelofelijk bewegelijk en solide. De op basgitaar uitgevoerde versie van Monkís Mood onthulde zijn ware gaven als solistisch bassist. In twee eigen composities liet Clemens horen veel fantasie te hebben en zeer zuiver te kunnen strijken.
Drie muzikanten met een heel verschillende benadering. Helaas kon er maar 1 winnen.
Bimhuis, Amsterdam - 8 april 2009.
Reageer hieronder
Geen reacties