Categorie: WERELDMUZIEK
Vrijdag 01 Mei 2009 at 3:13 pm
Underground TANGO VAN FERNÁNDEZ FIERRO SPEELT ZICH AF IN DE SCHEMERING
Bimhuis Amsterdam
Tekst: Rik van Boeckel Foto’s: Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
De leden van het jeugdige Orquesta Tipica Fernández Fierro uit Buenos Aires worden in eigen land behandeld als rocksterren. Zo zien ze er met hun lange haren en dreadlocks ook uit. Toch zijn ze geen heavy metalband maar een tango-orkest dat aan de ene kant speelt in de traditie van Osvaldo Pugliese en aan de andere kant breekt met ’t romantische beeld van de tango.
De in 2001 opgerichte groep noemt zichzelf ‘underground’, een term die meer bij rock en pop lijkt te horen dan bij tango maar Fernández Fierro breekt met alle regels en liet ook het Bimhuis publiek met een ambivalent gevoel achter na een veel te kort optreden. Ze begon te spelen in het donker en die duistere schemerige sfeer werd gedurende het hele concert volgehouden; soms in grijs, dan weer in rood gekleurd, alsof het alleen maar avond is in Buenos Aires. Fernández Fierro speelde in de gebruikelijke Orquesta Tipica-bezetting: vier bandonéons, vier violen, een piano, een violoncello en een contrabas.
De ritmische puls van de bandonéons viel mooi samen met de klassieke sfeer die de violen opriepen maar toch wilde de muziek in mijn geval niet beklijven. Dat had deels te maken met die schemerige sfeer die wellicht onbedoeld niet het effect had wat de groep voor ogen had. Volgens contrabassist Yuri Venturin, leider en een van de oprichters van de groep, was ’t de bedoeling hiermee de ‘tragiek van ’t leven’ te benadrukken. Deze muzikale filosofie is terug te horen in de muziek van de groep die heftig en dreigend is en ‘als een machine’ doordendert. De instrumenten zijn als de raderen die de machine aan de gang houden. Een van de bandoneonisten trok regelmatig met gepijnigd gezicht aan zijn instrument. Er werd repertoire gespeeld van het laatste album: Mucha Mierda. Nummers als A Los Que Se Fueron, 011 en Del Bajo Fondo passeren de revue; en Piazzolla’s Zita. De kadans was golvend, maar ’t leek wel alsof er een muur om de muziek is heen gebouwd waardoor deze tango ontoegankelijk bleef. Er waren mooie momenten zoals Jaime Roos’ Las Luces del Estadio. Aan het eind van het concert riep de groep bij menigeen irritatie op door melige en langdradige intermezzo’s waarbij het publiek werd benaderd alsof ’t bij een rockconcert aanwzeig was. Een toeschouwer kon de in het door zanger Walter ‘Chino’ Laborde gegooide deel van een soort megafoon inruilen voor een CD.
Fernández Fierro brengt alle albums zelf uit maar zoals Yuri Venturin me na afloop van het optreden uitlegt: ‘De composities en teksten hebben we niet zelf geschreven, dat kunnen we niet. Het zijn onze eigen interpretaties van bestaande stukken. De filmische sfeer tijdens onze optredens is vooral geïnspireerd door het werk van Roman Polanski. We zijn de enige in de jonge tangoscene in Buenos Aires die werkt zoals wij. Niemand is zoals Fernández Fierro.’
www.myspace.com/Fernándezfierro
Reageer hieronder
Eén reactie
