Categorie: JAZZ, POP-ROCK

Zondag 03 Mei 2009 at 12:08 pm

JOE BOWIE’S DEFUNKT MILLENIUM in het Paard

Joe Bowie defunkt Defunkt

Zaterdag 25 april 2009,  Het Paard, Den Haag
Door: Henriët van Rossum met foto's van Fred van Wulften (klik voor vergroting)


Defunkt is een New Yorkse funkband die in 1979 werd opgericht door Joe Bowie, het jongere broertje van Lester Bowie, de avant garde jazz trompettist. De band deed zijn meeste optredens en bracht de meeste opnames uit tussen 1981 en 1987. Alhoewel ze nooit echt doorbrak, vergaarde de band een wereldwijde reputatie als tegendraadse funkband met rockinvloeden. Zo maakte o.a. Vernon Reid (gitaar) van Living Colour er een tijdje onderdeel van uit. Defunkt kreeg ongeveer 15 jaar geleden nog Paradiso vol met enthousiaste fans en trok volle zalen op North Sea Jazz. Echter in de Boerderij (poppodium in Zoetermeer) bleef een ruim jaar geleden de zaal half leeg. Dit riep bij mij de vraag op of dit het begin van het einde zou zijn voor Defunkt. Toen ik zag dat de band op 25 april 2009 het 30-jarig jubileum in het Paard zou vieren, moest en zou ik erheen om een antwoord te krijgen op deze vraag.

Op het podium in de kleine zaal van het Paard stonden een hammond-orgel, trombone en basversterker opgesteld. Deze podiumopstelling maakte me nieuwsgierig. De muziek van Defunkt kenmerkt zich door de combinatie van funky grooves, syncopische gitaren en repeterende zangriffs met als contrast rauwe scheurende gitaarsolo’s. Hoe zou Defunkt zonder gitaren klinken? 

Defunkt Defunkt Defunkt

Nadat de zaal was volgestroomd met dertigers en veertigers, kwam de band op. Tot mijn grote plezier stapte Kim Clarke, die al sinds 1981 de vaste bassist in de band is, als eerste het podium op. Kim is al jaren mijn grote voorbeeld op het gebied van funky basspel. Door haar bescheidenheid heeft zij misschien nooit een sterstatus gekregen, maar is door haar funky invulling van de baslijnen,  nootkeuze en ‘ slap’ techniek wel een van de beste bassisten ter wereld. Vervolgens kwamen Alex Harding (baritonsaxofoon), Adam Klipple (Hammond orgel, keyboards) en Tobias Ralph (drums) op. Zodra ook mister Defunkt himself, Joe Bowie, het podium op sprong, zette de band in met een van de hits uit de jaren 80, Avoid The Funk. Het publiek was duidelijk bekend met het Defunkt-repertoire. Er werd onmiddellijk gedanst en meegezongen. Joe Bowie’s energieke performance werkte, zoals altijd, aanstekelijk. De uitvoering met orgel/keyboard en bariton werkte heel verfrissend op het al 30 jaar oude nummer. Alex Harding scheurde een eind weg op zijn bariton. Hij maakte snelheid op zijn logge instrument en had een redelijk vocabulaire aan noten en accoorduitbreidingen. Ook Adam Kipple droeg met zijn funky orgelpartijen bij aan een heel nieuwe invulling van Avoid the funk.

Het tweede stuk was Legends. Geschreven door Bowie en Harding en van recentere datum dan het eerste nummer, maar met dezelfde Defunkt-kenmerken.  Repeterende riffs en zangkoortjes, hoge dansbaarheid. Vervolgens kwam See Throught You. Ik weet niet meer of dit de officiële titel is, maar een goude ouwe is het zeker. Evenals Livin’ In Love, Strangling Me With Our Love en Defunkt die ook aan bod kwamen. Het gevaar van sterke oude nummers is dat een band er nooit meer van loskomt. Het publiek kent deze nummers en wil graag horen wat het kent. Ik moet bekennen dat ook ik het erg naar mijn zin had met deze oude ‘hits’. Gelukkig klonken de nummers lekker fris. Dit kwam door het enthousiasme waarmee de band ze speelde en doordat de nieuwe bezetting met orgel en bariton geheel nieuwe arrangementen opleverde. Het solowerk van zowel Harding en Klipple was boeiend en vormde –net zoals de scheurende gitaarsolo’s in vroegere bezettingen-, een mooi contrast met de repeterende, hypnotiserende en langdurige riffs en koortjes die funkmuziek zo kenmerken. 

Naast de vijf oude nummers werd ook een aantal recentere nummers uitgevoerd. Water To Wine van Adam Klipple, With Love Comes Pain, Asia en Poise geschreven door Joe Bowie. Poise, de ballad sloeg niet echt aan. Hier bleek dat het publiek vooral voor funky dansnummers was gekomen en Defunkt vanuit het oude vertrouwde waardeert. Mensen gingen met elkaar praten en hadden geen aandacht meer voor de band. De band trok zich hier niets van aan en speelde vol overgave verder. De andere nieuwere nummers hebben dezelfde Defunkt-sfeer als de oude. Dansbaar, vrolijk met die kenmerkende niet-gladde, grillige, maar wel virtuoze solo’s door alle bandleden. Opvallend was dat Kim Clarke’s solo in Defunkt niet goed uit de verf kwam. Ze leek zich te ergeren aan de begeleiding van Klipple tijdens haar solo. Dit ontlokte haar een kort oh, please. Ook leek zij wat last te hebben van haar linkerarm. Ze deed tussen de nummers door ontspannings- en stretchoefeningen. Klipple maakte een paar keer mooie intro’s met sferische, ijle keyboard- en orgelpartijen. 

Na bijna twee uur spelen zonder pauze was de koek op. Defunkt verliet het podium en kwam niet meer terug. Het publiek sloot af met een minutenlang applaus. Mijn conclusie is dat Defunkt in deze nieuwe samenstelling weer back on the road is en mogelijkheden heeft om in een oude vertrouwde stijl nieuwe wegen in te slaan.  




Reageer hieronder

Eén reactie

Kees Vermeer
Kees Vermeer - 03-05-’09 14:54




(optioneel veld)
(optioneel veld)
Deze stomme vraag dient ervoor om spam te voorkomen

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.