Categorie: FESTIVAL, POP-ROCK
Dinsdag 19 Mei 2009 at 06:05 am
Kippenvelgevoel op eerste Highlandsfestival
Tekst en beeld Henry Krul
Eindelijk was het dus zover. Op zaterdag 16 mei vond het eerste Highlandsfestival plaats in Amersfoort. Bijna bij mij in de achtertuin en dat wilde ik beslist niet missen.
Hoewel het eerste optreden om (al) 12 uur van start ging kon je al vanaf 10 uur op het festivalterrein terecht. Goed, druk was het nog niet maar bij een van de vele restaurantjes kon je lekker onderuit zakken onder het genot van heerlijke koffie en een gratis krant en niet te vergeten de speciale festivalglossy, een prachtig magazine. Het festivalterrein, gelegen aan de rand van de moderne woonwijk Kattenbroek en tegen het dorp (hoe kan ‘t ook anders) Hoogland, is ruim en overzichtelijk. Rondom de bijzondere restaurantjes, toiletten en enkele winkeltjes. Meer naar het midden toe de fonteinbar en aan de overzijde een enorm podium voorzien van een uitgekiende licht – en geluidsinstallatie en aan weerszijden wanden met banieren met daarop de optredende artiesten afgebeeld. Kortom, het ziet er allemaal erg strak uit.
Om klokslag 12 uur beet de jonge Brit Aynsley Lister het spits af. Een ondankbare taak die hij met verve vervulde. Lister, ik kende hem niet, werd onlangs in een gezaghebbend Amerikaans tijdschrift één van de beste bluesgitaristen genoemd. En dan moet je denken aan een lijstje met ondermeer John Mayer. Niet de eerste de beste dus.
Na Aynsley Lister, het was nog steeds vroeg in de middag, betraden de Zeeuwen van The Juke Joints het podium. Deze niet meer zo jonge band kent de klappen van de (blues)zweep en treedt regelmatig buiten de Nederlandse grenzen op. Ze hebben een uitstekende live-reputatie en deelden in de loop der tijden het podium met diverse grote namen uit de blueswereld.
Zo ook vandaag. Ze mochten de legendarische Eddy ‘The Chief’ Clearwater begeleiden. Clearwater inmiddels 74 jaar is een grootheid uit Chicago die in één adem genoemd wordt met Magic Sam, Otis Rush en Freddie King. Hij heeft de reputatie een energiek performer te zijn. Clearwater is zeer veelzijdig, weet van rocken en is ook niet ongevoelig voor een countrykraker of goede gospel.
Alvorens Clearwater act de presence gaf speelden The Juke Joints twee nummers alleen en daarna was het showtime!
Getooid met zwarte bonte cowboyhoed, de nodige glitters en een knalrode gitaar ging ‘opa’ los. Woorden schieten hier te kort want het was een lust voor oog en oor. Wat heeft deze man nog een energie. En wat is dit voor een muziekbeest. Zijn optreden was meer dan een warm bad. Ik had dit niet verwacht en ook nog nooit gezien. Kippenvel! Mijn dag kon al niet meer kapot.
En het programma ging verder.
Tijdens het ombouwen tussen de optredens, dit ging trouwens ongelofelijk snel en professioneel, werd het publiek, voorzover ze zich niet terugtrokken voor een hapje en drankje, vermaakt met diverse straattheateracts. Vaak klein maar fijn maar een welkome aanvulling op het programma.
Vervolgens was het de beurt aan resp. Ian Parker en ex- Rolling Stone Mick Taylor. Ian Parker is meer singer-songwriter dan bluesartiest pur sang. Mick Taylor, ook niet meer de jongste, heeft een lange staat van dienst. In 1966 speelde hij al bij John Mayall & the Bluesbreakers. Van 1969 tot 1974 was hij Stones gitarist en werkte mee aan albums als Let It Bleed, Sticky Fingers en Exile On Main. Denk aan hits als Honky Tonk Women, Brown Sugar en Angie.
Ik had geen idee wat ik van hem met eigen band kon verwachten. Tot dusver was ieder optreden vlot begonnen maar nu…. nee nu niet. Wel een beetje vreemd. Taylor leek verward en kwam moeilijk op gang. Mopperde het een en ander waardoor het een tijdje duurde voordat ie pas echt op gang kwam. Laat ik ’t kort houden. Zijn set maakte op mij geen indruk.
Gelukkig was er meer.
Jethro Tull was aan de beurt. Jethro Tull daar heb ik nog lp’s van. Nooit gedacht dat ik die ooit nog eens live zou meemaken. En nu waren zomaar ineens in bijna mijn achtertuin. Wat moet ik daar nou over zeggen? Ian Anderson de karakteristieke frontman, weliswaar zonder enorme haarddos zoals ik hem van vroegere foto’s ken, is nog steeds gezichtsbepalend. Zijn uitstraling is enorm. Zijn Schots accent zeer herkenbaar. Dit is Jethro Tull zoals ik ze ken van mijn lp’s. Geweldig. Anderson is een showman en van tijd tot tijd staat ie op één been dwarsfluit te spelen. Een karakteristiek beeld dat ook op de hoezen van de lp’s/cd’s voorkomt. Anderson en de band hebben er zin in. Ze spelen een lange set waarbij bijna alle hits voorbij komen. Een feest van herkenning en voor de tweede keer heb ik deze middag kippenvel.
Kan deze dag nog beter worden? Voor mij niet.
Sonny Landreth, Ilene Barnes en een andere grootheid t.w. Buddy Guy volgen die avond. Buddy Guy, energiek als altijd, geeft een geweldige show weg en Ilene Barnes is voor mij een verrassing. Deze vrouwelijke singer-songwriter heeft een geweldige stem. Vergelijkingen met Joan Armatrading, Tracy Chapman en Nina Simone zijn dan ook niet vreemd. Ze staat vlak voor Buddy Guy geprogrammeerd, speelt in een prachtig lichtplan, alleen wat mij betreft op een verkeerd tijdstip. Haar liedjes zijn mooi maar als opwarmer voor Buddy Guy niet de juiste. Jammer.
Als Buddy Guy tegen middernacht uitgeraasd is heeft het Highlandsfestival er een eerste prachtige editie opzitten. Het weer zat mee, de plek was prachtig, de organisatie perfect, het eten en drinken ook; wat wil je nog meer?
Misschien nog meer bezoekers. Er waren er nu 3000. Eigenlijk te weinig, schat ik in, om kostendekkend te kunnen werken. Hopelijk is dat geen doorslaggevende reden voor de organisatie om volgend jaar weer dit festival te organiseren.
Want het was TOP.
Ik heb ook nog wel een advies. De echte liefhebbers danwel kenners komen ook op die voor mij wat onbekendere namen af. Ik ga voor met name Jethro Tull en mindere mate Buddy Guy. Echter goede Nederlandse bands als bijvoorbeeld Cuby & the Blizzards en/of Alquin, beiden nog zeer actief en goed, zouden m.i. ook niet misstaan. Denk daar maar eens over na. Eén of twee wereldtoppers met daarom heen, met alle respect, wat minder goden. Ook ‘gewoon’ uit Nederland.
Tot 2010. Tot Highlands in Amersfoort (bijna Hoogland).
Artiesteninfo op de volgende sites:
www.aynsleylister.co.uk
www.eddyclearwater.com
Reageer hieronder
Geen reacties