Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Woensdag 10 Juni 2009 at 09:31 am
IJAZZ, Een onderschat festival (Dag 2)
Tekst en beeld Louis Obbens (klik voor vergroting)
Met de nodige fascinatie heb ik dag twee van het festival aan de IJ-oever in Amsterdam beleefd. Dit werd niet alleen veroorzaakt door de (jazz) optredens van die dag. Het terrein, het voormalige NDSM werf, met de status van een rijksmonument, ademt in volle omvang de sfeer uit van de naoorlogse industriële wederopbouw. Met enige fantasie en ingegeven door de vele restanten van het voormalige scheepswerf, waant de bezoeker zich in een tijd dat de scheepsbouw behoorde tot een bedrijfstak van internationale allure. Vergane glorie!
Inmiddels herbergt dit complex van 84.000 m2, met een loods van 20.000m2 en twee historische hellingbanen onderdak aan kunstenaars en vaklieden. Dit heeft geleid tot de ontwikkeling van kleinschalige ateliers, theaterwerkplaatsen, tentoonstellingsruimten etc.
Maar ook een jongere cluster met hierin opgenomen een skatepark, muziekstudio's en Hiphopschool. Zo gezegd een ware samensmelting van industrieel erfgoed en een cultureel fenomeen. Dit ‘park' bood voor de tweede maal onderdak aan het Amsterdamse IJazz-festival. Een modern 3-daags festival dat zich, in vergelijking tot vorig jaar, meer internationaal profileerde. In een combinatie van pop, jazz en cross-over muziek. Deze ambitie bracht met zich mee dat in deze editie de organisatie zich genoodzaakt zag een entreeprijs van 30 euro te vragen. Of het nu hieraan te wijten was of aan de tegenvallende weersomstandigheden, een grote toeloop van het publiek bleef over de gehele linie uit.
Van een massale opkomst was eigenlijk alleen sprake bij dé hype van dit moment: Kyteman's Hiphop Orchestra. Het was niet eens verrassend dat het publiek tijdens dit optreden zeer gemêleerd oogde. Jazz, Pop, Hip-Hop liefhebbers, jong en oud, lijken te worden aangetrokken door de unieke samensmelting van deze muziekstijlen. Een van de factoren waardoor Kyteman zo breed aanslaat bij het Nederlandse publiek wordt veroorzaakt door verschillende gelaagdheden van zijn muziek. Nu nog de internationale doorbraak! Zelf was ik op ‘The Hague Jazz' in een klap gevallen voor de overweldigende muzikale zeggingskracht en voor de al even overtuigende als innemende performance.
Ondanks het feit dat het op IJazz, net allemaal een ‘tikkie' minder opzwepend en dynamischer over het voetlicht werd gebracht dan tijdens THJ, het bleef imponerend en spontaan. De transformatie van het album ‘The Hermit Session', waarin Colin Benders bijna alles voor eigen rekening neemt, naar een Live uitvoering met strijkers en blazers, kent zijn gelijke niet! Het klinkt avontuurlijk, overrompelend, laagdrempelig, transparant, gevarieerd, grensverleggend muzikaal en het dendert als een trein over je heen. Last but not least, ondanks de bij vlagen speels-donkere passages, blijft de muziek onmiskenbaar optimistisch van aard. Het feit dat het minder klonk dan op THJ toont alleen maar aan dat de muziek op het podium wordt gemaakt, dat risico's worden genomen en dat de niet misverstane muzikaal-visuele show van Kyteman gelukkig menselijke trekken vertoont.
Een ander hoogtepunt van deze dag was het concert van het uitstekend op elkaar ingespeelde kwartet van de Italiaan Stefano di Battista. Bij de helaas ingekorte set, om de deels overlappende optredens op het terrein te vermijden, viel veel te genieten. Het kwartet speelde een overbekend repertoire van ‘My Favourite Things' tot ‘Love for Sale'. Battista slaagde erin om via zijn alt-en sopraansaxofoon, soepel en trefzeker aan de bijna uitgemolken nummers iets toe te voegen.
Van het restant van het festival heb ik slechts delen beluisterd en gezien. Zo klonk het populaire ‘Gare du Nord' sfeervol en enthousiast. Maar al met al muzikaal beperkt en clichématig. Lils Mackintosh, toch een van de betere zangeressen overstemde letterlijk zichzelf, maar had uitstekende begeleiding van o.a. Clous van Mechelen op sax.
Verrassend goed bij stem en veelbelovend in haar optreden was China Moses, dochter van DeeDee Bridgewater, in een hommage aan Dinah Washington. Erik Truffaz voegt naast Jazz elementen van Dance, Hip Hop en Rock aan zijn muziek toe. Het enige dat de Fransman aan zijn vervormende trompet-geluid toevoegde was Rap en snoeiharde drums. De populaire Blue-Note artiest miste diepgang en ging nauwelijks uitdagingen aan. De elektrische vervorming van zijn trompet en zijn benadering kon niet in de schaduw staan van wat Vloeimans daags te voren, over het voetlicht had gebracht.
Daarvoor ben ik, zoals gewoonlijk, vrolijk geworden van de romantische klanken van de sax van Tineke Postma en kijk dan ook reikhalzend uit naar haar presentatie op het NSJ in een all-star bezetting.
De laatste te nemen horde van de avond was een vleugje Jazz Crusaders onder leiding van Wayne Henderson. De formatie bracht het zoveelste eerbetoon aan de muziek van Miles Davis en een van de minste die ik ooit hoorde! Maar het publiek maalde er niet om.
Samenvattend een festival zoals dat hoort te zijn: verrassende schoonheid en teleurstellingen waarover de luisteraar/toeschouwer zich lekker kon opwinden. Vol ambiance onder te weinig publieke belangstelling!
Reageer hieronder
Geen reacties