Categorie: FESTIVAL, JAZZ
Woensdag 10 Juni 2009 at 09:32 am
De zondag op IJAZZ: nat en intiem
Door Lotte Krijnen met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
De eerste editie van IJAZZ, vorig jaar, heb ik gemist. Ik heb mijn best gedaan, maar gaf mijn vruchteloze zoektocht naar de NDSM-werf na een uur rondrijden door Amsterdam-Noord op. Dit jaar besloten we op safe te spelen. Dus namen we afgelopen zondag het meest linkse pontje vanaf het Centraal Station en kwamen we zonder omwegen aan op het terrein waar voor de tweede keer Amsterdams eigen jazzfestival werd georganiseerd.
Van buitenaf vangen we al een stukje op van Edwin Rutten: de bekende grapjes, afgewisseld met 'sjoebiedoeaaaa'-jazz. Eenmaal op het terrein lopen we tegen de Young Talent Stage aan. Young zijn ze zeker, de op het podium opgestelde mannetjes en vrouwtjes van de Muziekschool Amsterdam. Het is nog erg rustig, het handjevol toeschouwers bestaat vermoedelijk vooral uit trotse ouders. Ook wij blijven niet staan, want we willen op tijd de weg naar het hoofdpodium (de Helling) vinden om Carmen Souza te zien optreden (het terrein heeft net als de omgeving veel weg van een doolhof...).
Er staat nog niemand op het podium wanneer we het ook grotendeels lege plein ervoor oversteken. Het horecapersoneel staat met per bar drie man sterk te popelen om ons van een drankje te voorzien. Onze muntjes weerklinken hard in de duidelijk nog lege stalen vaas die voor kassa doorgaat. Ligt het aan de slechte weersvoorspelling, dat de mensen massaal wegblijven? Aan de line-up kan het immers niet liggen.
Bovendien weet Carmen Souza, eenmaal op het podium, met haar zomerse outfit en muziek (naar eigen zeggen 'somewhere between jazz, folk and Africa') de zon tevoorschijn te toveren. Ze zingt, om 'de kou weg te schudden' in het Portugees-Creools over prachtige dingen. Het publiek moet meezingen, maar weet de grote toonhoogtewisselingen niet even mooi en moeiteloos voort te brengen als de Portugese zelf. Ook de basgitarist beschikt over bijzondere capaciteiten: hij speelt met maar liefst zes snaren. Wanneer we hem na afloop van het optreden spreken, legt hij uit dat hij de twee buitenste snaren extra heeft omdat hij veel akkoorden speelt. Opvallend voor een basgitarist!
Op weg naar Monsieur Dubois hopen we een nummer mee te pikken van het Sanne Landvreugd Kwartet. Na veel gezoek komen we erachter dat de locaties van twee podia zijn omgedraaid. Precies bij de afkondiging van het laatste nummer vinden we de saxofoniste en haar band op de loungy boot. Inmiddels zijn buiten de in het pak gestoken mannen van Monsieur Dubois begonnen aan hun funky nummers. Ze geven een strakke show weg, vol 'special effects' die onder andere door trompettist Dirk Beets en Saxofonist Bart Wirtz zelf worden gemaakt met behulp van op hun microfoons aangesloten voetpedaaltjes.
Tegelijkertijd treedt Wouter Hamel op in de enige overdekte tent op het terrein, het Duvel Droomschip, door iedereen aangeduid als de Dream Stage. De akoestiek is goed geregeld: hoewel de twee podia staart-aan-staart staan, overstemt geen van de optredens. Tussen uitroepen als 'I think I broke a nail!' (ach) en een wrang lachje bij de aankondiging van Useless Fraud (een nummer over bedrogen worden) door, speelt Wouter Hamel zijn altijd aanstekelijke nummers. Veel ervan komen in een speciale live-uitvoering, waarbij de (stuk voor stuk mannelijke) bandleden een prachtig achtergrondkoortje vormen.
De weg naar De Helling weten we inmiddels te vinden, dus maken we een omweg om Cristina Branco te zien optreden... in een dikke winterjas en idem sjaal. Tja, het is nog altijd droog, maar 'very very cold', aldus de zangeres. Haar melancholische fadomuziek (de Portugese variant van de smartlap) brengt ons niet aan het swingen, en het is inderdaad niet erg warm. We nemen onze toevlucht tot de boot, waar gitarist Marzio Scholten met zijn kwartet op het podium staat. We zien een Anton Goudsmit in spe, wat het emotioneel meeleven met de muziek (lees: gekke bekken trekken) betreft.
We vervolgens onze weg langs de Young Talent Stage. Sanne Huijbregts, de zangeres van de Jazz Focus Bigband (leden tussen de 15 en 21 jaar) trekt onze aandacht: leuke geluiden brengt ze voort. We worden verder verrast door de gastoptredens van een paar wel heel jonge muzikanten. Twee turven hoog, maar wat een muziek komt er uit die saxofoon, trompet en drums. Verantwoordelijk zijn respectievelijk Joell Wilson, Ian Cleaver en Doris van Regteren Altena: onthoudt die namen! Dan voelen we een paar spatjes en lopen we door naar de Flowriders, waar we dicht tegen het podium aan droog staan. Ook hier wacht ons een verrassing: het netjes geklede, breekbaar uitziende meisje blijkt de rapper van het elektronisch-groovy geheel te zijn.
"Het optreden dreigt in het water te vallen, tot de drummer ons uitnodigt op het podium"
Helaas voor de Polar Bears, die na de flowriders op het naburige, onoverdekte podium aan de beurt zijn: het begint nu echt flink te regenen. Een groot deel van de in aantal toch al behoorlijk tegenvallende bezoekers besluit te vertrekken; een handjevol die-hard muziekliefhebbers zoekt beschutting onder de parasols tegenover het podium. Het optreden dreigt in het water te vallen, tot de drummer ons met zijn zachtaardige Britse accent uitnodigt op het podium: 'It's dry up here...'.
Daar rent iedereen graag voor naar voren, door de regen en de plassen. Op het podium gezeten hebben we goed zicht op de dj-tafel en alle absurde attributen die daarop uitgestald liggen. Bijvoorbeeld de roze hartjesballonnen waarmee de dj tegen de twee saxofonisten in 'scheurt'. Het wordt een onvergetelijk concert met prachtig intieme huiskamersfeer, zo bevestigen ook de bandleden die hun trouwe fans na afloop even hard bedanken als andersom.
Hoewel eigenlijk Matt Bianco als afsluiter op ons lijstje stond, besluiten we in de Dream Stage te wachten tot de Ploctones hun (speciaal naar het overdekte podium verplaatste) optreden geven. Ze zijn het wachten waard. Bij sommige artiesten zijn de kodakmoment-motieven aan hun podiumact af te lezen. Bij de Ploctones is het duidelijk puur het intense samenspelen dat de mannen tegenover elkaar zet. Bovendien staan we met de weinige overgebleven bezoekers zó dicht bij Anton Goudsmit, dat we behalve van zijn gitaarkunsten ook goed mee kunnen genieten van al het enthousiasme dat hij daarbij uitschreeuwt. En dat iedereen daarbij met z'n voeten in de plassen staat - dat maakt al lang niet meer uit.
Reageer hieronder
Geen reacties