Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Zaterdag 11 Juli 2009 at 11:16 pm
JAPANNERS STELEN DE SHOW OP NORTH SEA JAZZ FESTIVAL 2009
Door Henriet van Rossum
met beeld van Fred van Wulften en Hans Speekenbrink (klik voor groter)
Vrijdag 10 juli 2009 startte de 34e editie van het North Sea Jazz Festival in Rotterdam. Er was voor ieder wat wils door de duizelingwekkende hoeveelheid acts op het gebied van jazz, pop, funk en blues. Dit zorgt al jaren voor een druk bezocht festival, waarin het festivalterrein op sommige momenten meer op een bijenkorf lijkt. De jaarlijkse prijzen en thema's op NSJ maken het de bezoeker mogelijk om nieuwe musici of bands te ontdekken die zij/hij nog niet kent en zet een aantal musici extra in de spotlights. Dit jaar was saxofonist John Zorn ‘artist in residence'. De Paul Acket Awards voor ‘Artist Deserving Wider Recognition' en ‘Special Appreciation' gingen respectievelijk naar de italiaanse jazzpianist Stefano Bollani en naar musicus/prodcer en presentator Cees Schama. Jorrit Dijkstra won de compositie wedstrijd en het thema voor NSJ 2009 was japanse jazz. Vooral die laatste bleek een verrassing te zijn.
In de hal zette de Hot 8 Brass Band direct de toon voor het festival. De uitermate swingende brassband kreeg de net gearriveerde bezoekers onmiddellijk aan het dansen. Bandleider Bennie Pete wist de enorme kolom lucht in zijn sousafoon zonder moeite in beweging te krijgen. In samenspel met trompet, trombone, sax en snare drum ontstond lichtvoetige muziek met een aanstekelijke vrolijkheid die de juiste sfeer voor het festival neerzette.
Vervolgens naar de zaal waar prijswinnaar Jorrit Dijkstra zijn winnende compositie ten gehore bracht. De titel van de compositie was ‘Pillowcircles' en bestond uit meerdere delen die simpelweg een nummer hadden gekregen. Grinnikend verbeterde de bandleider en saxofonist zich toen hij een nummer aankondigde als nr. 41. Het had nr. 83 moeten zijn! De compositie bestond uit improvisaties met veel freejazz en minimal music invloeden. Niet erg toegankelijk voor een breed publiek, maar wel met een aantal mooie momenten erin. Er was een mooi gespeelde lyrische sopraansolo en er waren een aantal filmische sferische momenten afgewisseld met wat piep-knorfragmenten. In deze laatste werden meer ritmische patronen gespeeld, waarin de musici dissonante intervallen t.o.v. elkaar gebruiken. De samenstelling van de band werd bijzonder door de inzet van viool, banjo en de electronica die Jorrit zelf speelde.
Vervolgens werd het tijd om de Japanse Jazz Club te betreden. Het eerste optreden in deze club werd gegeven door Quasimode, een van Japans' belangrijkste exportprodukten op jazzgebied van dit moment. De zesmansformatie bestaat uit drums, percussie, piano, contrabas, trompet en tenorsaxofoon. De musici stonden in een u-vorm op het podium, met de blazers rechtsachter de percussionist en vooraan 2 microfoons die in eerste instantie overbodig leken. De band zette in met een bijzonder dansbaar latin-jazznummer. Vooral de percussionist en drummer vielen op door hun virtuositeit en enthousiasme. De blazers leken in dit eerste nummer alleen strakke rifs neer te zetten samen. De percussionist en pianist deden het woord tussen de nummers door. De aankondigingen waren charmant doordat zij duidelijk met veel plezier, voorbereid, bescheiden met een moeilijk verstaanbaar japans/engels werden gebracht. Percussionist Takahiro Matsuoka verzocht het publiek vooral te gaan dansen, omdat jazz dansmuziek is. Bij het tweede nummer riep pianist Hirado Yusuke iedereen op vooral te gaan dansen en het lichaam, de armen, de benen, het hoofd, de kont en andere dingen te bewegen. ‘Jazz is geen moeilijke muziek', zei hij. Het tweede nummer was een feature voor drummer en percussionist. In een dubbelsolo daagden zij elkaar uit met syncopische latin ritmes. De heren genoten zelf enorm van hun ‘wedstrijd' en zweepten het publiek op tot applaus, gefluit en instemmend gejoel. Het derde stuk was een meer modaal stuk waar geen bijzondere solo's of andere uitschieters in zaten. De rest van de set bleef Quasimode in de latinjazz feel, waarin hier en daar ook jazzswing zat (16 om 16 maten). De beide blazers en de pianist kwamen verderop in de set beter tot hun recht. Om de beurt stapten trompettist en saxofonist naar voren voor goede solo's waarin te horen was dat zij een redelijk uitgebreid vocabulaire hebben. In een modaal nummer dat veel op So What van Miles Davis leek, liet tenorist Iwamoto Yoshio horen dat hij naar grootheden als John Coltrane had geluisterd. Waar het concert met een halfvolle zaal begon, eindigde Quasimode in een bomvolle zaal met een uitzinnig publiek.
Het volgende bezochte concert was er één dat we niet mochten overslaan. Pianist Hank Jones, 90 jaar, speelde met basgrootheid George Mraz en Willie Jones III op drums. Hank Jones komt uit een muzikale familie, waarin de broers Elvin, Thad en Hank alledrie grote namen in de jazz zijn geworden. Elvin Jones, de drummer, bekend van o.a. zijn tijd bij John Coltrane. Thad Jones, was orkestleider en trompettist. Hank maakte o.a. deel uit van de bezetting van Norman Granz's Jazz at the Philharmonic concerten. Hij was van 1948 tot 1953 de begeleider van Elly Fitzgerald. Gedurende deze periode maakte hij ook meerdere historisch belangrijke opnames met Charlie Parker voor Norman Granz's platenlabels.
Hank Jones werd het podium op geleid door Hilde Slinger, de vrouw van overleden pianist Cees Slinger. De jazzgrootheid vertelde het publiek blij te zijn dat hij mocht spelen en grapte dat als hij niet goed zou presteren het publiek hem de stad uit mocht jagen. Hank Jones speelde met zijn trio achtereenvolgens stukken als Lady Luck, Recordame, Lament, Stella by Starlight, Round about midnight, Lonely woman, Twisted Blues, Interface en sloot af met Speak Low. Er was absoluut niet te horen dat Jones al 93 jaar was. De thema's werden mooi neergezet en zijn solo's waren kort maar goed. Helaas ontstond er storend geluidsoverlast van de zaal ernaast. Dit was erg vervelend aangezien het trio op een zeer beschaafd geluidsniveau speelde. George Mraz maakte een aantal mooie solo's en ook Willie Jones drumde verdienstelijk. Helaas werd het nergens erg dynamisch. Het leek alsof Jones's begeleiders zich inhielden qua dynamiek en volume. Ondanks dat was het een mooi concert. Het was bijzonder om nog een van de jazzlegenden in levende lijve actief, met veel plezier en vakmanschap bezig te zien.
Als volgende concert zochten we er weer 1 in de Japanse Jazz Club uit. Soil & Pimp sessions, een van de andere zeer succesvolle jazzbands uit Japan, doet het goed over de hele wereld. De presentatrice kondigde de band aan als 5 musici en 1 pooier die de club naar een hoger niveau zullen brengen. De band kwam op in zeer bonte kledij die enigszins aan de outfit van de band van George Clinton deed denken. De altsaxofonist met roze punkhaar, de trompettist met een fantastische pet en de frontman als een kruizing tussen een pooier en Elvis Presley. De drummer lijkt qua uiterlijk maar ook qua dynamiek en overgave in zijn spel op Jeff "Tain" Watts. Voor het overige houdt elke vergelijking met iets anders op en zet de band in 2 minuten de zaal op zijn kop met de zeer energieke ‘Death Jazz' die zij maken.
Vraag me niet te beschrijven wat het precies is. De muziek is een cross-over tussen pure jazz, latin jazz, punk, funk, ska. De heren spelen met bijzonder veel vuur en energie en zuigen de zaal daarin mee. De frontman doet eigenlijk niets. Hij lijkt een ceremoniemeester die zowel musici als publiek opzweept en daarin bijzonder goed slaagt. Elk nummer bestaat uit diverse stijlen die naadloos strak achter elkaar gespeeld worden. In ieder stuk wordt gesoleerd. Daarin is te horen dat achter de energie en het geweld van de death jazz stuk voor stuk virtuoze musici zitten. De pianist blijft wat op de achtergrond maar laat af en toe horen dat hij erg beïnvloed is door Herbie Hancock op een verbazingwekkend goede manier. De sound van de contrabassist blijft rechtovereind in het geweld. Hij kan bijzonder veel snelheid maken op zijn bas en heeft steeds onderonsjes met de drummer om superstrakke breaks en accenten neer te zetten. Er valt nog veel meer over dit concert te zeggen, maar het beste is om het zelf te bezoeken of te bekijken via internet.
Het slot van de avond vormde het Joshua Redman trio. Redman speelde met Reuben Rogers op contrabas en Gregory Hutchinson op drums. Aangezien ik Joshua's laatste cd Compass wat moeilijk toegankelijk en fragmentarisch vond, was ik erg benieuwd naar het concert.
De band startte met het nummer Surrey with a fringe on top. Ik moest mijn laatste indruk van Redman onmiddellijk bijstellen. Niks fragmentarisch, de jazz-groove zat er onmiddelijk goed in. Even had ik de associatie met Trio Jeepy van Branford Marsalis, de cd waarin Brandford ook zonder akkoordeninstrument speelt. Redman's trio speelde bijzonder hecht en dynamisch. Reuben Rogers legde in sommige nummers een ‘gemakkelijk' funky groove baspatroontje neer, maar deed in andere nummers prachtige traditionele walkingbaslijnen. Ook in de solo's is duidelijk dat hij toch echt een van de grote jongens op jazzbasgebied is. Bijzonder melodische solo's met een uitgebreid vocabulaire. Ook drummer Gregory Hutchinson speelde fantastisch. Die man is in staat om op heel creatieve en dynamische wijze de solist te ondersteunen en zelf ook de meest subtiele of overweldigende solo's neer te zetten. Ook Redman was bijzonder goed op dreef en leek weer iets meer van de oude spirit uit zijn begin periode te hebben. Zijn solo's zaten vol dynamiek en emotie. Bijzonder was dat het trio zo goed op elkaar inspeelde dat het samenspel echt meer was dan het spel van de afzonderlijke musici. Een buitengewoon mooie afsluiter van een verassende avond North Sea Jazz.
Reageer hieronder
Geen reacties