Categorie: MUZIEK, POP-ROCK
Donderdag 03 September 2009 at 2:47 pm
Funkende Macy Gray in Goningen: Grappig, stijlvol, ironisch en sexy
Door Dien de Boer met foto's van Jan Luursema (klik voor vergroting)
Oosterpoort Groningen
Dollarbiljetten met ‘pounds of luv, luck and happiness' worden de zaal in geslingerd. Met, precies als op echte Amerikaanse bankbiljetten, Mount Rushmore achterop, maar geen president voorop in het medaillon, nee, Macy Gray. Met opengesperde mond en een ruige haardos. Dezelfde afbeelding bekleedt het podium, en met glitter op de wimpers, een mic-standaard omkleed met glitters en rood fluweel onder het drumstel en de percussie-instrumenten, wordt de show neergezet waarin Gray haar funkende, R & B- en soms Soul-achtige nummers brengt. Grappig èn stijlvol, ironisch en sexy.
Al bij de eerste noot staat de muziek als een huis. Ik hoor nummers voorbij komen die ik, nu ik er bij stil sta, sinds jaren ken. Immers haar eerste, veel geprezen en bekroonde CD, ‘On how life is' kwam al uit in 1999. Nu ik ze hoor, besef ik weer dat Macy Gray vele ijzersterke songs in die tussen liggende jaren op haar naam heeft geschreven. Voldoende repertoire voor een goede show. De reputatie die ze óók opbouwde, die van eigenzinnige dame, ‘weird ‘ en onvoorspelbaar, die spreidt ze moeiteloos ten toon, maar o, schijn bedriegt, want tegelijkertijd zit het optreden heel gelikt in elkaar. Er zijn twee zeer voluptueuze, kleine achtergrond-zangeressen in korte jurken - met glitter afgezet - die fiks contrasteren met de rijzige Gray in een avondjurk. En dat de andere bandleden op hun All-stars stapjes en dansjes méé uitvoeren en de kekke, geacteerde maniertjes van de backing-vocals zo'n mooie tegenstelling vormen met statige Gray, daaruit blijkt wel hoe doordacht het allemaal is.
In de nummers die worden gespeeld, haalt de band steeds moeiteloos de standaard van de CD's. Nummers worden ten gehore gebracht van de vier tot nu toe uitgebrachte CD's.
Ik vind Macy Gray op de een of andere manier innemend. Ze heeft een licht narcistisch voorkomen, alsof ze in Los Angelos is weggestapt uit een travestieten-circuit. Steeds blijft ze daardoor ook fascineren. Hoewel; soms is het moeilijk kiezen: de backing-vocals weten ook behoorlijk de aandacht te trekken. Toch vindt mijn blik telkens weer de weg naar haar sterke persoonlijkheid. Natuurlijk zijn er ook de nodige anekdotes. ‘Tell me, how do you pronounce Grooo-ning---gggen?' Leuk hoe ze dat uitspreekt. En uit dat intermezzo blijkt, net als uit een paar andere, dat het bij haar allemaal vooral draait om: ‘having sexy people around'. Ja, ja: ‘Love, peace, freedom, and ‘good sex'. Van ‘The id' haar tweede CD (2001) ontbrak ‘Sexual revolution' dan ook niet. 
Het swingen komt op gang. Een enthousiaste zaal ontvangt verrast en met uitgestrekte armen de ‘billion-dollar'-biljetten, die tijdens het nummer ‘It ain't the Money ‘door de rappende gitarist rond worden gestrooid.
Macy Gray verkleedt zich. Even later verschijnt ze in een pak waar de witte roesjes in groten getale uitsteken. Een pak als van een variëté-artieste. En na enkele nummers culmineert het hele concert in een opzienbare opvoering van het ‘Oblivion' (vergetelheid).
Niet te geloven. Duivels in rode overalls verschijnen ten tonele. Ze beginnen eerst de vette decolleté's van de volumineuze backing-dames vol te stoppen met de typische Macy-Gray-billion-dollar-biljetten, om daarna met koperen bekkens van links naar rechts (met hoorntjes op hun kop) over het podium te banjeren, terwijl aan weerszijden van het toneel machines die bellen blazen een tafereel completeren dat - met Macy Gray op een verhoging - nog het meest doet denken aan een vaudeville-voorstelling. Alle bandleden nemen deel aan dit spektakel, een hoogtepunt dat, zo voel je al aankomen, het einde van het optreden inluidt.
Met een royale toegift, in blauw-witte jurk van Macy, en kortgerokte rode glitterjurken van de prima zingende achtergronddames, wordt het geheel afgesloten.
Ik genoot. Van dat circus-achtige in de show, van het weloverwogen voorkomen van ieder die er deel van uitmaakte - niet te vergeten de percussioniste die ‘special effects' creëerde met allerlei belletjes, en de goede drummer - en daarmee zette Macy Gray een life-optreden neer dat op haar eigen wijze verschilt van generatie- en stijlgenotes als Angie Stone en Erikah Badu. Over Stone is te zeggen dat ze meer echte soul zingt; van Badu dat haar nummers zeer lang zijn uitgesponnen, maar van Macy Gray is vooral te zeggen dat ze zich onderscheidt in een heel persoonlijke stijl. ‘Weird', inderdaad, maar ook gracieus in een performance die intelligent èn speels in elkaar zat en onderstreepte hoe goed haar werk is.
De enige kritiek waarmee ik de zaal van de Oosterpoort achter me laat, is dat ik niets heb gehoord van een nieuwe, vijde CD. Die zou ‘The Gray Life' gaan heten en dit jaar verschijnen.
Enfin, ik rijd de nacht in met een herinnering aan een goede zangeres. De kick van een uitzonderlijke optreden begeleidt me naar huis, terwijl het bijna volle maan is.
Macy Gray My Space
Macy Gray met 'I Try' op YouTube
Reageer hieronder
Geen reacties