Categorie: MUZIEK, WERELDMUZIEK
Dinsdag 29 September 2009 at 10:56 am
Flamencozanger Diego el Cigala met Bolero's en ballades in Paradiso
Door Nuria Manglano met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
Vertaling Rik van Boeckel
Diego el Cigala is een van de beste flamencozangers van dit moment. Onlangs trad hij op in Paradiso. Hij is gezegend met een van de beste stemmen van de hedendaagse flamenco en heeft een bijzondere fusie tot stand gebracht tussen flamenco en bolero. De in Amsterdam wonende Spaanse flamencodanseres Nuria ‘La Granaina' Manglano bezocht het concert.
Het was een briljant idee van de Spaanse producer Javier Limon (Mariza, Concha Buika) om de unieke flamencostem van Diego el Cigala samen te brengen met de geniale Cubaanse pianist Bebo Valdes. Waaraan de muziekwereld het prachtige album Lágrimas Negras heeft te danken.
Hierdoor ontstond tevens een nieuwe manier om naar flamencozang te luisteren, binnen een andere context dan de puur traditionele zang en met begeleiding van piano en contrabas.
Diego el Cigala trad 23 september op in Paradiso. Ik had me erop voorbereid dat hij het podium zou betreden om bolero's in flamencostijl te zingen, daar geef ik de voorkeur aan. Maar hij had een belangrijke stijlverandering aangebracht. In plaats van dat hij zong, slechts met begeleiding van gitaar, had hij zich net als een jazz zanger ook omringd met piano, contrabas en percussie. Wat me beviel was de aanwezigheid van de zoon van Moraíto uit Jerez (van de familie Morao) op gitaar die hem ondanks deze nieuwe muzikale richting hielp om zijn roots niet te vergeten.
Het was een mooi concert, goed uitgevoerd, met melodieuze liederen die uitstekend geschikt waren voor een publiek dat weinig gewend is aan de pure authentiek flamenco van de zigeuners. Maar eerlijk gezegd vond ik het als liefhebber van de flamenco in zijn meest diepe vorm bijna pijnlijk om een Cigala op het podium te zien zonder te kunnen luisteren naar de diepte van zijn stem. Cigala is gezegend met een van de beste stemmen in de hedendaagse flamenco. En juist door deze muzikale fusie van flamenco en bolero is hij merkwaardigerwijs in staat geweest om te ontsnappen aan de artistieke anonimiteit, een groot publiek heeft kunnen bereiken en internationale erkenning heeft gekregen.
Voor mij was het beste deel van het concert de korte toegift waarin Cigala, alleen begeleid door gitaar, zich overgaf aan bulerías en fandangos.
Deze vraag blijft in de lucht hangen: waarom doet een zo getalenteerde zanger als Cigala zulke concessies en zingt hij alleen bolero's en ballades voor een zaal in Amsterdam? Was het omdat hij het niet wilde riskeren om publiek te verliezen zoals gebeurde bij zijn laatste concert in het Concertgebouw tijdens het Roots Festival in 2008. Een deel van het publiek, alleen geinteresseerd in de laatste trends, verliet respectloos de zaal toen Cigala soleá en seguiriya begon te zingen, pure flamencozang die hij met meesterschap en gezag weet uit te voeren. Terwijl dat publiek absoluut niet op de hoogte is van de grootsheid van Cigala op het gebied van de flamencozang. Laten we het antwoord maar in het midden laten.
Reageer hieronder
Geen reacties