Categorie: CD-DVD, JAZZ, MUZIEK
Zaterdag 17 Oktober 2009 at 09:05 am
Premiere Nieuwe Jazzimpuls ster MARIA MARKESINI in het CONCERTGEBOUW
Door Dien L. de Boer met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Vanaf het moment dat je een foto ziet van Maria Markesini voel je je tot haar aangetrokken. Het is haar schoonheid, maar vooral ook de overrompelende verschijning waardoor je wel móet kijken. Dat kan niet anders dan haar uitstraling zijn. En als artiest kun je van uitstraling nooit genoeg hebben. In het geval van Markesini wordt de aandacht van het publiek bij voorbaat naar haar toe gezogen, en als zangeres heeft zij dat allemaal mee!
Het concert in de kleine zaal van het Concertgebouw in Amsterdam wordt geopend door Bert van den Brink op piano. Hij zal Maria Markesini begeleiden de komende maanden in een reeks Jazz Impuls-concerten door heel Nederland, en dat niet alleen, ook vormen ze samen een piano-duo, want Markesini is opgeleid tot klassiek concertpianiste.
Bert van den Brink, die voor degenen die dat nog niet weten blind is, wordt naar de vleugel begeleid. Zodra hij zijn instrument voelt, zo zie je, is hij veilig en begint geweldig te spelen. Markesini komt op.
Tussen de songs door, van haar nieuwe CD die vanavond officieel wordt gepresenteerd, vertelt ze het een en ander. Ze is Griekse - in 1988 verhuisd naar Nederland en in 1993 afgestudeerd aan het Rotterdamse conservatorium - en legt uit dat ‘het bloed druppel voor druppel op de grond valt' in één van de liederen omdat het een dramatisch lied is en ‘de Grieken nu eenmaal zo zijn'.
In de nummers die volgen zal ze dàn weer achter de microfoon staan, dan weer zingen èn spelen op één van de twee grote vleugels die het kleine podium domineren, dan weer op haar knieën een nummer ten gehore brengen. Grieks-, Engels-, Franstalig; pop, jazz, chansons en folksongs; haar CD draagt de titel ‘Kosmo' Speciaal voor deze gelegenheid is de auteur van de titelsong overgekomen uit de VS. Kosmo heeft een pakkende melodie; het is een groots nummer met de potentie een evergreen te worden. 
Misschien is het mooiste moment voor de pauze wel dat waarop de zangeres over haar jeugd vertelt. Op een nacht werd Markesini uit de slaap gehouden door een nachtvogel; de vraag hield haar bezig als kind wat hij nu eigenlijk deed, was het ademhalen, huilen of fluiten? Volgt een imaginair duet met de vogel en steeds is er de uitmuntende, nadrukkelijk aanwezige begeleiding van Bert van den Brink. Dan neemt de directeur van Codeax, Paul Janse, het woord. Zijn platenmaatschappij heeft het zusterlabel EtceteraNow aan hun klassieke-muzieklabel toegevoegd om te tonen dat de muziekwereld springlevend is en, zegt hij, omdat er momenteel zoveel gebeurt op het overgangsgebied tussen klassieke muziek en andere stijlen, precies dat gebied ook waarop Maria Markesini opereert.
Voordat ik het Concertgebouw binnenstapte had ik een recensie-exemplaar van de CD ‘Kosmo' beluisterd. Het meest opvallende was dat er allerlei genre's naast elkaar op staan, zelfs Richard Bona, een muzikant met wortels in een heel andere muziektraditie, namelijk de Afrikaanse, zingt en speelt in drie nummers mee. Moeilijk was het, om de zangeres Maria Markesini die ik nog niet kende, te plaatsen. Een prachtige stem, glashelder, ze kan er alles mee. De ene keer zingt ze Bob Dylan, dan weer een echte jazz-klassieker, op het easy-listening-achtige af, en dan weer, zoals in het laatste nummer van de CD, een indringend duet met Bona (opgenomen in de VS).
Ik hoorde tegenstrijdigheden en het gekke is: zodra zij het podium op komt blijf ik die tegenstrijdigheid ervaren. Ze is klassiek pianiste, dat hoor je en zie je aan de intensiteit waarmee ze speelt en opgaat in het samenspel met Bert van den Brink. Maar ze draagt, heel anders dan je daarbij zou verwachten, een cat-suit met goudkleurige sandalen eronder en goudkleurig jasje. Knielt ze dan zien we een wilde waterval rood haar. Ze zoekt de stijl op van de ‘grandes dames' van de jazz-muziek - en heeft zeker iets weg van een diva - maar ze bezit niet die soul, die doorleefdheid . En daarbij zingt ze dan ook nog Griekse folksongs.
Op de accordeon begeleidt Bert van den Brink na de pauze Markesini in het nummer Cinema Paradiso èn, uitgedaagd door hun beider achtergrond als klassiek pianist, schreef hij voor deze gelegenheid twee pianostukken. ‘Four and more' en ‘Melody by the sea'. Vol vuur worden ze gespeeld. Ook al is hij de begeleider, van den Brink houdt zich niet op de achtergrond. Hij deelt iets mee over de werkwijze bij het maken van de CD. Maria wilde uiteenlopende dingen gaan zingen toen ze bij hem kwam met het plan. Maar over het Franse chanson C'est bon uit de jaren vijftig discussieerden ze wel; het is tenslotte een oud en veel gezongen lied is. ‘Maar' zei van den Brink, ‘ik heb het in een hip jasje gestoken.' Zijn hand is dus op allerlei vlakken hoorbaar.
De reacties van het publiek zijn na afloop enthousiast. Een toegift volgt. De stem van Maria Markesini is heel overtuigend en toch blijft me bezig houden wat er ontbreekt aan dit concert.
Soms voert de virtuositeit de boventoon. Een geschooldheid waar je u tegen zegt. Is het niet juist die virtuositeit die af en toe hindert? Alsof al de capaciteiten die ze bezit de oorspronkelijkheid in de weg staan. Ik zou meer rauwheid willen horen, een sound die uit van haar buik naar boven borrelt. Ja, als Maria Markesini meer een eigen stijl vindt, een genre waarin ze helemaal zichzelf wordt - want dat ontbreekt, een echt eigen genre - dan kan ze uitgroeien tot het formaat van een wereldster.
Reageer hieronder
Eén reactie
