Categorie: MUZIEK, POP-ROCK, WERELDMUZIEK
Zondag 22 November 2009 at 9:06 pm
RAOUL MIDON's one man band fascineert in de Melkweg
Door Dien L. de Boer met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
In de spotlights op het podium staat Raoul Midón alleen, maar zijn performance vertegenwoordigt een band. Zanger, gitarist, percussionist en blazer, hij is het alle vier. En verbazingwekkend knap schakelt hij, binnen songs, over van virtuoos gitaarspel naar ritmische begeleiding om tenslotte bijvoorbeeld een nummer af te sluiten met een staaltje ‘mondtrompet'.
Indrukwekkend is het om Midón, die blind is, te zien optreden. Ik ken zijn muziek al twee jaar. Hij zingt met een warme tenor liedjes die op het eerste gehoor niet nieuw klinken, maar hoe langer je hem beluistert hoe meer het oorspronkelijke erin valt te ontdekken.
Tijdens het optreden in de Melkweg breekt hij met zijn grote muzikaliteit direct door z'n visuele handicap heen, en ‘pakt' vanaf de eerste noot de aandacht van het publiek met zijn veelzijdigheid.
De stijl van de muziek van Raoul Midón is niet één-twee-drie thuis te brengen.
Van soul zou je kunnen spreken, maar dat is het niet precies; er zitten folk-tendensen in maar evengoed jazz, fusion, R & B, en uit zijn gitaarspel spreekt weer flamenco-invloed. Het nummer ‘Invisible chains' op zijn nieuwe, derde CD, is zelfs reggae-achtig. Die nieuwe CD, ‘Synthesis', is een reden voor de in New-Mexico geboren Amerikaan, die Engels- èn Spaanstalig is opgegroeid, om dit najaar concerten te geven in Nederland.
Bij binnenkomst in de Rabo-zaal ontbreken de sta-plaatsen. Jammer, want zo
valt het swingende in Midóns muziek minder goed te beleven. Zittend is er meer afstand, je bent toeschouwer van zijn grote muzikaliteit en dat blijf je. 
Zijn concert rust, zoals concerten meestal, op de pijlers van bekende nummers maar ook horen we onmiddellijk nieuw werk. Hij vertelt over het ontstaan ervan. Dat is leuk, want de ontstaansgeschiedenis van de teksten komt overeen met de meest overheersende indruk die deze avond op mij maakt, namelijk dat Midón zich profileert als songwriter, dat hij daar bewust mee bezig is.'Ik ben de uitdaging aangegaan' vertelt hij, ‘om voor dit album eens te schrijven vanuit het standpunt van de ander. Het autobiografische standpunt wilde ik een beetje loslaten.' Het nummer ‘Everyone deserves a second chance' kwam zo tot stand. En terwijl de avond vordert hoor ik in de afwisseling van de oude nummers - die van ‘State of mind' en ‘A world within a world' - en de nieuwe nummers, dat hij zich echt in dat songs schrijven aan het ontwikkelen is. Zo heeft ‘Why am i feeling so bad' van ‘Synthesis' een allure, een sfeer qua gitaarloopjes en wendingen, die doet denken aan de super-liedjesschrijver Randy Newman.
In de virtuositeit die de blinde Raoul Midón tentoonspreidt is een andere vergelijking natuurlijk nooit ver weg: die met Stevie Wonder. En met Ray Charles. Muzikanten die hij zelf ook noemt als lichtende voorbeelden van hoe je als blinde muzikant een prachtige carrière op kunt bouwen.
Onder het concert blijft het publiek geconcentreerd, al ontbreekt elk show-element. Twee kleine trommels staan op standaards hoog opgesteld zodat Midón er, mèt grote gitaar om zijn nek, makkelijk bij kan. Van de roffels pakt hij het ritme moeiteloos in de juiste akkoorden over op de gitaar, en van het basgeluid gaat hij over naar getokkel met de lange nagels van de rechthand die dienen als plectrum. Dan die mondtrompet erbij, en dat alles zonder ‘reminders' op papier ... gefascineerd blijven we kijken. Hem mee te maken, live op het podium, als een troubadour, een alleskunner, is ontdekken dat Raoul Midón zeer bijzonder is. Meer dan je op grond van alleen de CD's kon opmaken. Alleen al zijn gitaar-aanslag; glashelder. En de afwisseling die hij aanbrengt in zijn bekende nummers, mèt die geweldige instrumenten van hem: zijn stem, de gitaar en de percussie. Hier treedt een muzikant op die live veel beter is dan in de studio, die - en dat blijft de aandacht vasthouden - door en door muzikant is. Hij kon het merken, zei Midon, in een gesprekje dat ik na afloop met hem had, dat het geen sta-concert was, zoals een jaar eerder in de Melkweg toen het publiek door het dolle heen was. Maar, zei hij, het is niet persé slecht als het publiek zit, het is anders. Dan luisteren mensen soms juist met meer aandacht. In de Melkweg was dat zeker het geval!
Reageer hieronder
Geen reacties