Donderdag 25 September 2008 at 9:34 pm
Aangename derde editie Pure Jazz biedt voldoende muzikale variatie
Door Serge Julien met foto's van Eric van Nieuwland
Voor de derde keer is het Haagse Spui decor voor het Pure Jazz festival. Tezamen met het The Hague Jazz festival is het muziekfestijn in 2006 geïnitieerd om het vertrek van North Sea Jazz op te vangen. Dit jaar heeft Pure Jazz het aantal dagen verdubbeld. Op vier avonden is er een keur aan stijlen te beluisteren variërend van jazz tot funk, van Antilliaans tot Braziliaans en van soul tot gipsy jazz. Het Spuiplein is omgetoverd tot een kunstmatig aangelegd “Central Park” met een tent en picknicktafeltjes. Het ziet er allemaal gezellig uit.
De openingsavond wordt verzorgd door het Kindred Spirits Ensemble dat een ode brengt aan saxlegende John Coltrane en diens spirituele gedachtegoed. Op het podium van de tent die de naam “De Opera” draagt is het afgeladen met muzikanten aangezien er een orkestrale bezetting aan te pas komt. Daarnaast worden ook moderne elementen toegevoegd in de vorm van een dichter/MC en special guest Pete Philly die geïnspireerd een nummertje meezingt. Dit experimentele geheel van jazz, klassiek, broken beats en hiphop maakt van Pure Jazz 2008 een avontuurlijke opener.
Op de tweede regenachtige avond mag de bloedmooie Giovanca met haar band de tent op stelten zetten met werk van haar heerlijke debuutalbum Subway Silence. Het is echter jammer dat er maar een schamele hoeveelheid mensen op haar optreden afkomt want ze zet met haar begeleiders een prima optreden neer dat een fijne mix van pop, soul, funk en een laagje jazz laat horen.
Ook collega Steye die net als Giovanca zijn debuut een aantal maanden geleden bij het platenlabel DOX heeft uitgebracht, krijgt de tent niet vol. Maar ook aan diens performance ligt het niet want zijn soul/funk met hier en daar een elektronica en country randje hapt makkelijk weg. Wat opvalt is dat het geluid in de Opera tent niet bijster goed uit de verf komt. Een factor die ook doorklinkt tijdens de lekker swingende gipsy jazz van het zestal Basily.
In Theater aan het Spui lanceert reggae formatie Orange Grove hun nieuwe CD Some Live Stuff. Dat doen ze met volle overgave door een overtuigende en energieke semi akoestische set te spelen. In hetzelfde theater maar dan in de Kleine Zaal vindt het hoogtepunt van de avond plaats in de persoon van meestertrompettist Eric Vloeimans die met zijn trio Gatecrash een fijne selectie brengt van zijn laatste twee CD’s Hyper en Gatecrashin’ ten gehore brengt. Het warme en melodieuze spel van Vloeimans en zijn uitstekende band krijgen nog eens extra cachet met de rode belichting en rook op het podium.
Op de zaterdag opent in de foyer van het theater gitarist Jan Wouter Oostenrijk met zijn project Mahgreb Jazz het festival. Een smaakvolle avontuurlijke trip waarin hij het publiek meevoert door een wereld van jazz met oosterse invloeden.
In de Grote Zaal is het meteen raak met Stephanie McKay. Deze New Yorkse zangeres heeft een strot van jewelste die namen oproept als Lynn Collins maar ook Nina Simone. Soul en funk met een rauw randje dat gretig aftrek vindt bij een goed gevulde zaal.
Het absolute hoogtepunt van de avond mag echter op conto worden geschreven van José James. Deze eveneens uit New York afkomstige zanger neemt een afgeladen zaal mee langs zijn letterlijke droomdebuut: The Dreamer. Nonchalant over het podium schuifelend begeeft hij zich met zijn croonerstem met ogenschijnlijk gemak door de rustige broeierige acoustische jazz en soul waarin een glansrol is weggelegd voor de meesterlijke pianist Robert Mitchell. De interactie tussen de fantastisch zingende James en zijn band is zo razendknap dat je er kippenvel van krijgt. Een optreden van een eenzaam hoog niveau.
In de foyer van het theater staat de jong ogende Braziliaanse dame Sabrina Malheiros (dochter van Azymuth bassist Alex Malheiros). Zij gooit in 2005 hoge ogen met haar debuut Equilibira dat afgelopen zomer is opgevolgd door New Morning. Een prettige mix van bossa’s en samba’s met hier en daar elektronica dat soms aan Bebel Gilberto doet denken. Het optreden begint wat statisch en onzeker maar wint uiteindelijk toch nog aan kracht als de motor eenmaal is warmgelopen en het publiek in beweging komt.
Dag vier van Pure Jazz is meer een soort van kleinschalige afterparty die op een andere locatie wordt gehouden: Korzo5HOOG. Het theater dat voorheen in hartje centrum van Den Haag zat is naar een wat anonieme plek verhuisd aan de Binckhorst.
In de Kleine Zaal die aandoet als een foyer met witte loungebanken wordt de aftrap gedaan door de band Talking Loud. Deze groep onder aanvoering van zangeres Sietske Morsch en Remi Lauw timmert al een aantal jaren aan de weg en heeft in februari de EP Come A Little Bit Closer uitgebracht waarop een niet onsmakelijke mengeling van frisse soul, funk met hier en daar een beetje rock en een laagje jazz. Live overtuigt de groep door de nummers van de EP en onuitgebracht materiaal met verve te brengen.
In de Grote Zaal mag een handje vol mensen de ambassadrice van Curaçao haar Antilliaanse roots met jazz elementen tot zich nemen en dat is altijd een aangename ervaring. Calister, die natuurlijk weer op haar blote voetjes loopt, heeft een charismatische presentatie waar je altijd blij van wordt. De in Papiaments gezongen liedjes afkomstig van de albums Krioyo en Kanta Hélele worden door de zangeres aan elkaar gepraat met toelichtingen die het een warm en knus geheel geven. De wat ongewone locatie met enorm hoog plafond en grote oppervlakte wellicht wat onwennig aan maar op het einde stappen er toch een aantal mensen van de tribune om mee te dansen op de fijne ritmes en melodieën van La Calister’s composities.
Funk van de bovenste plank wordt neergezet door het Amsterdamse Leslie Nielsen. Vette grooves worden gespeeld door gitarist Bas van der Wal, toetsenist Niels van der Spee en drummer Salle de Jonge. Een album moet nog verschijnen maar met de overtuigend live gepresenteerde vintage funk kun je nu al je vingers erbij aflikken.
Neerlands beste geklede saxofonist extraordinairy Benjamin Herman trekt een hoop belangstellenden naar zijn performance met een killer trio bestaande uit organist Olaf van der Wijs, gitarist Jesse van Ruller en drummer Gijs Dijkhuizen. Een meesterlijke ode aan organist Jimmy Smith doet Van der Wijs tekeer gaan op zijn toetsen maar ook een puik uitgevoerd Sunny doet het origineel verbleken. Een knallend optreden waarbij je constant met je voet staat mee te tappen. Herman bewijst nog altijd tot de absolute top te horen en hij weet zich wederom te omringen met de beste muzikanten.
De derde editie van Pure Jazz trekt zo’n 6000 bezoekers waarvan de meeste op de zaterdag afkomen. Het festival heeft een laagdrempelig karakter: het is makkelijk heen en weer lopen tussen de paar verschillende podia, je raakt al gauw in contact met de medebezoekers en je loopt nog eens een artiest tegen het lijf die ook wat wil meepikken van de verschillende muzikale inspanningen. De vraag is of vier dagen voor een festival dat nog groeiende is niet wat veel is. En hoewel Korzo geen onaardige locatie is, zou het de voorkeur genieten om toch vast te houden aan de locaties op het Spui, daarbij vooral gebruikmakend van het Theater aan het Spui en wellicht ook de Dr. Anton Philipszaal daar beide zalen meer sfeer bieden. Afgezien van deze kritische noot verdient de organisatie een pluim voor wat verder een aangenaam en plezierig festival is met voldoende muzikale variatie van hoog niveau.
Donderdag 18 September 2008 at 8:35 pm
WATT is HOT!
Tekst en beeld van Serge Julien (klik voor vergroting)
Opening WATT voor pers en relaties, 4 september 2008 in Rotterdam
Dik twee jaar geleden viel het doek voor het Rotterdamse poppodium en danceclub Nighttown. De club was de laatste jaren niet geweldig succesvol in financieel opzicht en werd uiteindelijk failliet verklaard. Daarmee viel een belangrijke culturele plek weg in Rotterdam aangezien Nighttown toch de Paradiso of de Melkweg van de havenstad was.
Nu twee jaar later zijn er hordes genodigden toegestroomd om de officiële opening van de reïncarnatie van Nighttown bij te wonen: WATT! Hoewel het poppodium op dezelfde locatie zit gevestigd is er verder weinig meer te herkennen van de oude club.
WATT symboliseert energie, kracht en vermogen en wordt gepresenteerd als de eerste Sustainable Danceclub ter wereld. Het uitgangspunt bij dit begrip is om mensen van 18 tot 80 jaar te inspireren tot een duurzame levensstijl waar je rekening houdt met de omgeving waarin je leeft. WATT onderscheidt zich ten opzichte van vergelijkbare clubs door een aanzienlijk verminderende milieubelasting van minimaal 30%. De oplossingen voor WATT zijn voor een groot deel “onzichtbaar” en voor een deel subtiel verweven in het ontwerp en de uitgaansbeleving.
Tijdens de opening vindt er een tour plaats door het gebouw die het concept, de innovatieve en duurzame elementen, de programmering en zelfs de gerechten in het Café presenteert. Alle betrokkenen bij het project zijn aanwezig zoals de initiatiefnemers, horecaondernemers gebroeders Aryan en Willem Tieleman en dancegoeroe Ted Langenbach, SDC, Architectenburo Kossman.de Jong en Doll, atelier voor bouwkunst tot en met de programmeurs.
De vernieuwde enorme entree aan de West-Kruiskade leidt naar een “straat” die aan weerszijden openingen bevat naar diverse vertrekken van WATT. De tour begint in de Grote Zaal die capaciteit biedt aan 1400 bezoekers. Meteen vallen de fancy gekleurde minimal waste bars op (bars waar sprake is van onder andere minimaal gebruik van elektriciteit en water, tappunten voor bier, wijn en de vier hardlopers en recyclebare ecocups). Daarnaast loopt er een riant balkon langs beide kanten van de zaal. Vanuit iedere hoek biedt dit een uitstekend zicht op het podium. Hoofdprogrammeur Joey Ruchtie vertelt dat hij Popmuziek in de brede zin wil laten horen in WATT. Van rock tot reggae en van Nederlandstalig tot dance. Het heeft echter nog drie tot zes maanden nodig om tot een volwaardige programmering te komen. Voorlopig hebben Iggy Pop & The Stooges twee dagen voor deze preview WATT alvast getest op een uitzinnig publiek. De oerrocker die meestal grote festivals aandoet schijnt het prima naar zijn zin te hebben gehad. Naast de pop optredens zal de zaal natuurlijk ook worden gebruikt voor grote dansfeesten waar de ruimte prima voor uitnodigt.
Beneden zit de kleine zaal die de naam de Basement draagt. Deze plek biedt ruimte aan 300 man. Hier zullen de onbekendere artiesten optreden. Tijdens de preview in de Basement zijn we getuige van de Sustainable Dance Floor. Deze energie opwekkende dansvloer is een concept van de Sustainable Dance Club. Een verplaatsbare vloer van circa 30 vierkante meter zet de beweging van dansende mensen om in elektriciteit die wordt gebruikt om de vloer op te lichten. Deze energie opwekkende dansvloer is de eerste dansvloer die echt gebruik maakt van de energie van de dansers.
Naast de Grote Zaal en de Basement bevindt zich op de begane grond de Kleine Zaal die de sfeer van een klein theater ademt en plek biedt aan 150 mensen.
Grenzend aan de Kleine Zaal zit het Café. Met een moderne lounge achtige uitstraling en ongeveer 200 eetplaatsen is dit onderdeel vele malen aantrekkelijker geworden dan zijn voorganger. Lichte naturel kleuren en een open keuken nodigen uit om deze ruimte te betreden. De gerechten worden met zorg bereid en de ingrediënten zijn bovendien vooral biologisch en van lokale afkomst. Een aantal kleine voorproefjes met onder andere vis, kaas en soep tonen durf en originaliteit en smaken naar meer. Een verrassend en uitnodigend element van WATT. Als we in het café naar boven kijken zien we een rechthoekige opening die stijlvol wordt gesierd door groene flesjes. De opening is onderdeel van de warm gekleurde bovenetage van het Café dat voorziet in een zitgedeelte en wat lijkt bedoeld als loungeruimte.
Nicotineliefhebbers kunnen zich terugtrekken in een “tuin” die fungeert als “Silent Disco”. Een DJ staat hier muziek te draaien terwijl de aanwezigen met koptelefoons meedansen op de beat van de muziek. Multifunctioneel en het houtdesign geeft het iets speels en natuurlijks.
En dan nog een ander leuk weetje: is het doorspoelen van het toilet meestal een handeling waar je niet bij nadenkt, bij WATT is dit anders. Wanneer je de (spaar)knop van de transparante stortbak indrukt, zie je het gezuiverde regenwater dat eerder op het dak is opgevangen (hemelwatersysteem) door de transparante waterleidingen aan het plafond stromen. Ineens is zichtbaar hoe bijzonder deze kleine dagelijkse vereiste eigenlijk is.
WATT is een professionele multifunctionele lokatie waar energie, leven en inspiratie duidelijk tot uiting komen. Uitgaanscultuur, duurzaamheid en commercie lijken prima te combineren in een succesvolle onderneming. WATT loopt in dit licht ook voorop binnen de branche en wil ook blijven innoveren.
De tijd zal leren of het publiek erop af gaat komen maar de inschatting is dat de organisatie zich daar geen zorgen over hoeft te maken met dit briljante concept. WATT is HOT!
Officiële website WATT: www.watt-rotterdam.nl
Officiële website Sustainable Danceclub: www.sustainabledanceclub.com
Zondag 07 September 2008 at 8:49 pm
Lowlands dag 3
Tekst en beeld van Michaela Meijer (klik voor vergroting)
Dag 3 Lowlands bestond voor mij voornamelijk uit “wat is hier nog meer te doen naast alle optredens in de diverse tenten”. En tijdens deze rondgang over het immense terrein heb ik natuurlijk wel het één en ander meegepakt aan optredens. Ik was er immers toch.
Laten we beginnen met de sublieme organisatie van dit festival. Overal is aan gedacht.
Zo tref ik aan de rand van de camping een heuse Hema-campingwinkel aan. Je zou toch plots een lek luchtbed hebben of je tentharingen zijn vergeten. Geen probleem, de Hema biedt in dit geval uitkomst.
Ook zie ik een supermarkt, een bar en een eetgelegenheid, allemaal aan de rand van de camping. Wie denkt dat Lowlands 3 dagen slecht eten is, zoals bijvoorbeeld een hamburger als ontbijt, heeft het goed mis. Een normaal ontbijt is gewoon goed mogelijk. Of er ook daadwerkelijk normaal wordt ontbeten, daar heb ik idee van. Ik sliep immers niet op de camping.
Voor de ingang van het festivalterrein stuit ik op veel, heel veel Lowlands-vrijwilligers. De omgiet-brigade. De dames en heren die er voor zorgen dat er geen blik mee het terrein opgaat. Blikjes worden massaal omgegoten in plastic bekers, zodat er geen sprake is van kostbare vochtverspilling. Degene die dit verzonnen heeft is wat mij betreft een genie. Het voorkomt opstoppingen bij de ingang én het voorkomt gezeur en geruzie.
De doorstroming naar de ingang verloopt soepeltjes, ik hoor niemand klagen over het omgieten. Het publiek mag immers gewoon zijn/haar eigen drankje meenemen het festivalterrein op, in een plastic beker in plaats van in een blikje.
Eenmaal binnen valt direct het nieuwe meetingpoint op (zie Lowlands dag 1) en van hieruit zijn er 1001 mogelijkheden. Wat zal ik eens gaan doen? Wat zal ik gaan bekijken?
Ik wandel wat rond en tref naast de Lima-tent 2 glazen kisten aan met mensen er in. Vreemd….dat moet ik van wat dichterbij bekijken. Aha, het is Henk Schiffmacher.
Henk Schiffmacher? Op Lowlands?
Het is er bijzonder druk en in de 2 glazen kisten wordt druk getatoeëerd door Henk en kompanen.
Ik vraag me af, hoe verzin je het om te bedenken dat je je op Lowlands laat tatoeëren? Dat je ’s ochtends wakker wordt en denkt: “nu weet ik het zeker, ik ga vandaag een tatoeage laten zetten”. Die gedachtegang kan ik niet volgen, maar dat zal dan wel aan mij liggen. Ik heb er immers jaren over gedaan om te bedenken of ik het wel wilde, waar ik het wilde en wat ik wilde. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat mensen zo’n beslissing in een opwelling, al dan niet beschonken, maken. Nu maar hopen dat ze er geen spijt van krijgen, want dan hadden ze misschien beter een button kunnen laten maken. Dat kon namelijk ook. In de tent naast Henk Schiffmacher. Zelf ontwerpen, even in de buttonmaakmachine en klaar!!!
Leek mij een stuk veiliger.
In mijn gang over het terrein kom ik veel, heel veel tegen. Veel eettenten, van patat met hamburgers naar vers fruit, thais, wraps, kip, ijs, pizza, vietnamees, pannenkoeken, broodjes, koffie en nog heel veel meer.
En als je vond dat de frikadellen te kort waren, dan kon je daarover een klacht indienen bij het zeikloket.
Had je een goeie band gespot? Dan kon je direct bij Plato de cd aanschaffen.
Pijn in je rug van al dat staan en lopen? Dan liet je je lekker masseren.
Handtekening scoren van je favoriete artiest? Geen probleem bij de signeersessies die elk uur gehouden werden.
Het thuisfront laten weten hoe het met je gaat? Dan stapte je gewoon in de welbekende VPRO “achterwerk in de kast”.
Mobieltje leeg? Even naar het oplaadpunt, waar overigens constant enorme rijen voor stonden (bellen die mensen zoveel of waren ze vergeten hun mobiel thuis helemaal vol te laden?).
Het is eigenlijk gewoon te veel om allemaal te benoemen. Je kan het zo gek niet bedenken of het staat er wel in één of andere vorm op Lowlands.
Prijzenswaardig overigens op Lowlands is het sanitair.
Geen dixie te bekennen, maar gewoon de good old porseleinen pot. En schoon natuurlijk, met wc papier. Daar kunnen vele festivals wat van leren wat mij betreft.
Kijk hoe het ook kan en ban de vieze dixie!!!
En dan het publiek!!
Zo relaxed en zo vriendelijk. Overal en altijd.
Ik heb nergens een chagrijnig of ruziezoekend mens kunnen ontdekken. Iedereen groet elkaar en trekt met elkaar op alsof ze al jaren elkaars beste vrienden zijn.
Last but not least: Lowlands is een ervaring die je eigenlijk een keer zou moeten meemaken.
En heb je het 1 keer meegemaakt dan weet ik zeker dat het niet bij 1 keer blijft.
Lowlands 2009? Ja, ik wil.
Zondag 07 September 2008 at 8:48 pm
Lowlands 2008 dag twee
Door Michaela Meijer met foto's van Berbera van den Hoek
De tweede dag Lowlands begint voor veel mensen ontspannend, gezond en in balans. In de Lima-tent wordt het aanwezige publiek namelijk goed wakker gemaakt met een half uur durende Tai Chi-sessie.
Dat daar animo voor is blijkt wel uit het feit dat de tent gewoon niet groot genoeg is voor het aantal Tai Chi-ende festivalgangers.
De energiebehoeftigden staan rijen dik tot ver buiten de tent, zichzelf rekkend, strekkend, buigend en “oehoeh” roepend. Om weer mens te worden na de eerste Lowlandsdag en –nacht of om weer rechtop te kunnen staan na een nacht slapen (of niet kunnen slapen) op een foam-matrasje of lek luchtbed. En tussen de Tai Chi-enden stonden, zaten en lagen de niet-Tai-Chi-enden. Die gingen door met waar ze een paar uur eerder mee waren gestopt: een biertje drinken. En zij bekeken de Tai-Chi-enden en dachten er het hunne van.
NightWriters
Literatuur op Lowlands, kan dat? Jazeker kan dat en wel in de vorm van NightWriters. NightWriters is geen duf voorleesclubje, maar een volwaardige show met humor, sex, poezie, ontroerende verhalen en zelfs publieksparticipatie.
NightWriters draait om 3 schrijvers die voorlezen uit eigen werk, vaak ondersteund door een dj danwel live muziek.
Deze middag de eer aan Saskia Noort, Kluun en Christophe Vekeman om het Lowlandspubliek te vermaken.
De spits wordt afgebeten door Christophe Vekeman, een veelbelovend Vlaamse schrijver van onder andere ‘Iedereen kan het’, ‘Een borrel met Barry’ en ‘Lege jurken’. Hij leest voor uit eigen werk, al weet ik niet uit welk werk dat is. Christophe is een prettig voorlezer en de kracht van zijn werk zit ‘em vooral in wat hij juist niet verteld.
Vervolgens is het de beurt aan Saskia Noort. Schrijfster van onder andere ‘Nieuwe Buren’, ‘De eetclub’, ‘Terug naar de kust’ en columniste in onder andere de Linda en Playboy.
Haar voorleesstijl vind ik persoonlijk wat minder boeiend, maar haar column herken ik. Een epistel over de bakfietsmoeders, die elke middag “zoals het hoort” thuis zitten met een kopje thee, om hun kroost te verwelkomen. Moeders die elke dag het brood voor hun kinderen smeren en altijd aanwezig zijn op school, zodra de school moeders nodig heeft. Saskia Noort is niet zo’n moeder en daar wordt smeuïg en lachwekkend op ingegaan. Een column die vorige maand in de Linda stond en waar ik heel erg om heb moeten lachen.
Tenslotte Kluun, oftewel Raymond van de Klundert, schrijver van onder andere ‘Komt een vrouw bij de dokter’ en ‘De weduwenaar’. Hij leest voor uit, als ik me niet vergis, ‘Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’.
Ik vind Kluun’s boeken geweldig. Knap als je het voor elkaar krijgt om mij een half boek lang te laten janken (Komt een vrouw bij de dokter), maar zijn stem……
Laat ik het zo zeggen, zodra hij zijn wekelijkse column voorleest op 3FM bij Giel, dan gaat bij mij de radio uit. Bij een live optreden gaat dat natuurlijk wat lastig en ik wilde geen partypooper zijn die het feest voortijdig zou verlaten, alleen maar omdat…….nou ja, goed.
Tot mijn grote verrassing was Kluun’s stem live helemaal niet zo vervelend. En de column of passage uit het betreffende boek was zeer vermakelijk en lachwekkend.
Na meerdere voorleessessies van de 3 schrijvers, kreeg het publiek de opdracht om zelf een verhaal te schrijven. Een six word story welteverstaan. Een verhaal dat maar uit 6 woorden mag bestaan.
Zo schreef Hemmingway ooit het verhaal: “For Sale: Baby shoes, never worn.”
De Lowlanders, en het mag heus gezegd worden, zijn zo scherp als wat:
• overal hangen klokken, nergens is tijd;
• ook een wesp heeft dons haartjes
• laten we eerlijk zijn, liegt ze
Maar de terechte winnaar deze middag: “Toen je leefde, smaakte je beter”.
NightWriters, literatuur op Lowlands kan echt!!
Martijn Oosterhuis & Patrick Laureij
Dat er voor de Magneetbar geen rij staat, verbaast ons. Ten eerste omdat de Magneetbar de leukste plek van Lowlands is. Ten tweede omdat lachen leuk is en aangezien hier 2 stand up comedians optreden, waar om gelachen moet worden. Als eerste komt Patrick Laureij op, een 25-jarige stand upper uit Rotterdam. Nog maar een jaar bezig als stand upper, en dus perfect voer voor Lowlands.
Helaas is de Magneetbar niet afgeladen vol. Hoe is het mogelijk? 55.000 man op Lowlands, waarvan er misschien 30 in de Magneetbar zitten.
Ik vind het knap.
Wat ik ook knap vind is dat zo’n 25-jarige jongen, die zoals gezegd pas een jaar bezig is, met zo’n enorme bevlogenheid op het podium staat. Je ziet dat hij er lol in heeft en dat heeft na een tijdje ook de gewenste uitwerking op het publiek. Patrick werk vooral met bruggetjes, waardoor we van de hak op de tak gaan. Niet dat dat vervelend is, oh nee, het houdt juist de snelheid in de show. Alhoewel je hem af toe hoort en ziet denken, waarschijnlijk over een nieuw bruggetje, maar ongetwijfeld zal dat met een paar jaar helemaal verleden tijd zijn.
Direct na Patrick Laureij betreed Martijn Oosterhuis het podium. Martijn Oosterhuis, cabaretier en stand up comedian sinds 1994. Winnaar van de persoonlijkheidsprijs van Cameretten in 1997, de eerste Nederlandse deelnemer aan ‘So you think you’re funny’ en Lama in het eerste seizoen van de Lama’s (BNN).
De humor van Martijn is snel, de ene grap na de andere wordt de Magneetbar ingeschoten. Tijd om even op adem te komen is er niet. Martijn blijft dichtbij de basis, waardoor alles ontzettend herkenbaar is voor iedereen.
De situaties die door hem worden beschreven zijn zo makkelijk te plaatsen in je eigen persoonlijke leven, dat het te grappig is om er een eigen persoonlijk filmpje van in je hoofd te maken.
Martijn Oosterhuis is humor uit het leven gegrepen en laat je van begin tot eind heel erg hard lachen.
Onderwerp: DANS
Zaterdag 06 September 2008 at 1:15 pm
Carmen van Antonio Gades terug in Carré
Door Chantal van den Boogaard met foto's van Maria Esteve (klik voor vergroting)
In de jaren tachtig oogstte Antonio Gades grote triomfen in Koninklijk Theater Carré met zijn legendarische voorstelling Carmen. Van 2 tot en met 4 september, 14 jaar na zijn overlijden, is zijn dansgezelschap, Compañia Antonio Gades, opnieuw te zien in Carré met zijn legendarische versie van Carmen.
De Antonio Gades Foundation in Madrid is enthousiast over de voorstellingen in Carré. Het theater waarmee Gades zo’n goede band had. “Hij voelde zich er thuis en was diep onder de indruk van het enthousiasme van het Nederlandse publiek.” De dansers van het Antonio Gades gezelschap eren hem met deze voorstelling waarmee hij weer thuis komt in Carré.
In Gades’ visie was Carmen geen “mannengek”of een frivole vrouw. “Ze was een eerlijke vrouw”, aldus Gades, “die, als ze van iemand houdt dat zegt en als ze niet meer om iemand geeft dat ook niet meer doet. Met andere woorden; Ze was een vrije eerlijke vrouw.”
Stella Arauzo danst de titelrol met verve. Ze zet een gepassioneerde, rauwe, sensuele, Cramen neer met een ferme persoonlijkheid. In de opera grijpt Cramen Michaëla, haar rivale in de liefde, bij de haren. In Gades’ versie snijdt ze haar keel door, een crime passionele. Gades maakt de tragedie nog groter en geeft een centrale rol aan de emoties en passie.
Vanaf het allereerste begin wordt je gegrepen door de voorstelling. De eerste scene vangt aan zonder muziek. De klakkende tappende hakken geven het ritme aan. Al gauw wordt er naar een climax toegewerkt. Klappende handen, knippende vingers, percussie worden toegevoegd, het tempo wordt opgevoerd. Alles resulteert in een ware explosie. En dat is nog maar het begin. Het spektakel gaat in hoog tempo door waardoor de aandacht van het publiek geen moment verslapt.
Live zang en akoestische gitaar zijn vrijwel de hele voorstelling aanwezig. De muziek wordt virtuoos gebruikt. Met niet meer dan zang en gitaar wordt er de ene keer een vrolijk Zigeunerfeest neergezet in volle glorie, dan weer versmelt de muziek met de grimmige sfeer van de strijd tussen de dames of het spektakel van het stierengevecht.
Het is een voorstelling vol passie en emoties. Er wordt gedanst met grote gebaren en expressieve bewegingen.
De voorstelling is de derde en laatste voorstelling in de programmering van Het Wereldzomerfestival in Carré. Na het Bolshoi Ballet en The Great Flying Circus Noord-Korea wordt het festival in stijl afgesloten met 'Carmen’.
Het eerste Wereldzomerfestival is een succes. Dat schept hoge verwachtingen voor het komende jaar.
CARMEN
VAN 2 T/M 14 SEPTEMBER 2008
ALLEEN IN
KONINKLIJK THEATER CARRÉ
